مثبت باشید،تا تغییرسرنوشت دربی

قرمز و آبی های تهران برای خوشبختی، برای رهایی از شر مدیران حقیر و سیستم معیوب دولتی اش، برای آنکه رویارویی هایش همیشه جذاب باشد، صد البته که به سالها زمان و تلاش نیازمندند

1.جو منفی بعد از داربی کسل کننده امروز بعد از ظهر تهران مثل خیلی از بازیهای استقلال – پرسپولیس این سالها، بالا گرفته است. کارشناسان تلویزیون، نویسنده های فوتبال و کاربران شبکه های اجتماعی در مذمت تبانی و البته ناتوانی ستاره های دو تیم در ساختن یک روز باشکوه برای فوتبال ایران، حرف های زیادی برای گفتن دارند. آنها مثل تماشاگرانی که در هنگام خروج از ورزشگاه با دلخوری هر چه تمام بر علیه تبانی شعار می دادند، همه خروجی جدال بزرگ امروز را هیچ می دانند.

2. بازی های غالبا کسل کننده استقلال و پرسپولیس (حداقل در یک دهه گذشته) از این زاویه بارها مورد تحلیل قرار گرفته. حالا همه مان خوب می دانیم پشت این داربی ها هزاران قول و قرار نانوشته می تواند وجود داشته باشد.
از یک توافق سری برای نوع آرایش دو تیم در زمین تا توصیه های لازم برای داوران. حتی گاهی اوقات نمایش ضعیف ستاره های دو تیم در این قالب می تواند تفسیر شود، مثلا آنها قبل از بازی توجیه شده اند. اینها احتمالاتی است که داربی های تهران را در این چندین ساله به تدریج از رمق انداخته. یک باور عمومی که دایره شک ما را حتی اگر واقعا خبری در پشت پرده هم نباشد، بیشتر و بیشتر می کند. آیا واقعا امکان ندارد استقلال و پرسپولیس (یا یکی از این دو تیم) در روز بدشان باشند و برای نباختن، بازی را به گونه ای پیش ببرند که به سمت 0 – 0 پیش برود؟

3. اگر از خیر زمین بگذریم که چه در روز تبانی اش بوده و چه در روز بد دو تیم، حرف زیادی برای گفتن نداشت، برای احترام به بازی امروز پرسپولیس و استقلال بهانه کافی روی سکوها وجود دارد. مسابقه ای که می تواند همیشه از داربی های مهم دنیا باشد و امروز با آن جماعت کیپ تا کیپ نشسته و ایستاده، دوباره یک پیغام بزرگ در دل خود دارد. مردم هنوز فوتبال را دوست دارند. پرسپولیس و استقلال با این همه فراز و نشیب شان، هنوز ارزش پر شدن یک استادیوم داغ 100 هزار نفری را حفظ کرده اند. آنها سرمایه استثنایی ایران و فوتبالی های پرشمارش هستند.

4. وقتی استادیوم آزادی در حدود 40 سال پیش ساخته شده ظرفیت آن 100 هزار نفر بوده. ورزشگاهی برای پاسخ دادن به علاقه هواداران دو تیم محبوب پایتخت که البته بر اساس آمار غیر رسمی و دقیق حتی روزهای 120 هزار نفری نیز برای بازیهای استقلال و پرسپولیس به خود دیده است. با این وجود مهم نیست حالا بعضی ها حرف از استادیوم 70 یا 85 هزار نفری بزنند. مهم جنس هیجانی است که امروز هم داربی تهران را تحت الشعاع قرار داده بود. نقطه به نقطه جمعیت و هزاران هزار آدمی که پشت در ماندند. یک ورزشگاه پرشور که می تواند تماشاگری مثل فرانکو باره سی را حتی به یاد سن سیروی میلان و دربی با اینتر بیندازد.

5. پرسپولیس از زمان سرمربیگری یحیی گل محمدی تازه به فرم ایده آل رسیده و هنوز با آن پرسپولیس زلزله که تماشاگرانش می خواهند فاصله دارد. استقلال هم اگر چه صدرنشین جدول است روی سکوها برای بدست آوردن دل تماشاگرانش آنچه که استحقاقش را داشته، بدست نیاورده است. در چنین شرایطی، در روزهای دل زدگی مردم از فوتبال، در روزهایی که تصور می رود فوتبال مثل سینما و خیلی چیزهای دیگر به هیچ وجه آن سرگرمی جذاب گذشته نیست، دیدن یک استادیوم پر و داغ، سرشار از یک انرژی خارق العاده است. یعنی اگر این استقلال و پرسپولیس می تواند دوباره شور و حال یک جمعیت صد و خورده ای هزار نفری را به ما بدهد و دوباره مردم را پای تلویزیون بکشاند، نباید از 90 دقیقه کسل کننده داخل زمین، نا امید شد.

6. فوتبال ایران برای آنکه بتواند به مسیر توسعه وارد شود و به روزهای درخشانی که لایق سکوهای 100 هزار نفری و شلوغ استادیوم آزادی، مثل بازی امروز است لبخند بزند، همه چیز دارد. همه چیز یعنی همین عدد تماشاگر. یعنی همین انرژی جادویی که استقلال و پرسپولیس حتی در روزهای نه چندان خوبشان، به همراه دارند. آنها البته لایق بزرگی هستند. لایق ستاره هایی با کیفیت تر و بهتر. شاید اگر فوتبال ایران از بد روزگار به پست این مدیران ناکارآمد نخورده بود، حالا به جای لیگ سرد و بی تماشاگر قطر و امارات، مسیر اصلی ستاره های بزرگ اروپایی، برزیلی و آفریقایی بود که از تهران و دو باشگاه بزرگش سر در می آوردند. تلویزیون هم آن وقت مجبور نبود تصویر فرانکو باره سی را سی بار نشان بدهد. داربی 100 هزار نفری تهران، بالفطره حتی برای بزرگ ترین ستاره ها و مدیران فوتبال دنیا، می توانست جذاب باشد.

7. امروز را می توان بیشتر از اینها دوست داشت. استقلال و پرسپولیس را هم همین طور. اگر بوی تبانی بعد از این 90 دقیقه های کسل کننده به مشام مان می رسد، اگر سازمان لیگ و نهادهای زیربط تلاش شان را می کنند تا تماشاگر کمتر به ورزشگاه برود، اگر حضور آن همه مامور انتظامی در کسری از دقیقه دور تا دور زمین، ما و تماشاگران روی سکوها را (حتی اگر در روز آرام شان باشند) انگشت به دهان می گذارد، باید مصمم تر و با انگیزه تر شد. قرمز و آبی های تهران برای خوشبختی، برای رهایی از شر مدیران حقیر و سیستم معیوب دولتی اش، برای آنکه رویارویی هایش همیشه جذاب باشد، صد البته که به سالها زمان و تلاش نیازمندند. اما برای رسیدن به آن روز، اروزهایی مثل امروز را باید زنده نگه داشت و انرژی مثبت آن را ذخیره کرد.

گزارش خطا