در مورد داور داربی : آن مرد - این بار - با لبخند می آید

اگر شیرجه بلند نبود

همه چیز از آن شیرجه لعنتی شروع شد. دروازه بان تیم منتخب اموزشگاه های مشهد در یکی از بازی های مدارس برای مهار توپ شیرجه بلندی زد که مصدومیت کمرش را به همراه داشت. این مصدومیت او را شش ماه از میادین فوتبال دور نگه داشت.

البته شش ماه زمان طولانی بود تا او به همه چیز فکر کند. ان دروازه بان بلند بالا و سبزه روی محله سن آباد مشهد تصمیم گرفت فوتبال را وانهد و به داوری روی بیاورد. از همین رو بود که دستکش هایش را آویخت تا سوت در دست بگیرد . او همان سال در کلاس داوری ثبت نام کرد تا مشق داوری را بیاموزد.

حالا بیست و یک سال از آن روز می گذرد.ان جوان سبزه رو فردا وقتی که توپ را در دستش می گیرد و بیست و دو بازیکن پشت سرش در تونل ورزشگاه ازادی به صف می شوند تا وارد چمن سبز شوند وهفتاد و ششمین داربی پایتخت را کلید بزنند فرصت دارد تا به تقدیر فکر کند. به آن شیرجه بلند که چگونه سرنوشتش را عوض کرد.

مردی که می خواست جای حجازی را بگیرد

 آن دروازه بان دیروز و داور امروز محسن قهرمانی نام دارد. او که در تاریخ چهارم تیرماه 1353 در محله سن اباد مشهد به دنیا امد علاقه به فوتبال را از همان کودکی با خودش داشت. قهرمانی که به خاطر قد بلندش پست دروازه بانی را انتخاب کرده بود آرزو داشت روزی مانند ناصر حجازی شود. پوسترهای ناصر حجازی تا سال ها زینت بخش در و دیوار اتاقش بود. او شب را با رویای حجاز به خواب می فت.محسن جوان  به پدرش قول داده بود روزی در ورزشگاه ازادی سنگربان یکی از دروازه ها باشد .هر چند او آرزویش را عملی نکرد اما اقا محمد- پدرش- تا دو سال پیش که هنوز چشم از جهان نبسته بود بارها و بارها پسرش را در ورزشگاه ازادی به نظاره نشست. هر چند نه در قامت یک دروازه بان. کسی چه می داند شاید اگر ان مصدومیت لعنتی به سراغش نمی امد روزی او را نیز در قامت یک دروازه بان در ورزشگاه ازادی می دیدیم.

محسن قهرمانی فارغ التحصیل هنرستان تربیت بدنی و کارمند شرکت پست مشهد است. او در هفده سالگی همراه با گروهی از دوستان و همکلاسی هایش که ان ها نیز اکنون داوران مطرحی هستند در کلاس داوری درجه سه شرکت کرد.محسن ترکی، حسن کامرانی فر و رضا سخندان از جمله کسانی هستند که در ان کلاس همکلاس قهرمانی بودند. ان ها پله های ترقی را سال به سال پیمودند تا به اینجا رسیدند.

 کشف منوچهر نظری

 منوچهر نظری – ریئس اسبق کمیته داوران- را باید کاشف قهرمانی نام نهاد. او بود که برای اولین بار وقتی قضاوت قهرمانی را از نزدیک دید او را وارد چرخه لیگ کرد. قهرمانی هنوز خاطره اولین قضاوت رسمی اش در لیگ کشور را به یاد دارد. جالب اینکه او در این بازی کمک داور بوده. بازی ای که در شیراز برگزار شد و قهرمانی کمک داور غلامعلی همیراد بود. بهترین خاطره داوری اش که به فاصله 24 ساعت تبدیل به تلخ ترین خاطره برایش شد. چرا که بعد از بازی هنگامی که از شیراز راهی مشهد شد شنیدن خبر درگذشت مادرش شیرینی اولین قضاوت کشوری اش را به خاطره ای تلخ براش تبدیل کرد.

لبخند بزن محسن

 او در این سال ها بارها و بارها نامش با جنجال همراه شد. او این سال ها نامش بیش از هر داوری مطرح شده. چه وقتی که ناگهان 40 کیلو از وزنش کم کرد و چه هنگامی که از سر لجبازی با تماشاگران گیلانی برایشان خطا نمی گرفت. او هیچ ابایی ندارد که مانند یک قهرمان فیلم سینمایی نقش اول یک فیلم سینمایی 90 دقیقه ای را بازی کند. قهرمانی بارها بعد از یک بازی فوتبال تبئیل به تیتر اول شد تا ثابت شود که او در سینما نیز می توانست موفق شود. هر چند چهره عبوس و خشمگین او بیشتر به ضد قهرمان ها می خورد تا قهرمان.

اما به نظر می رسد اینبار محسن قهرمانی با چهره ای جدید به میدان خواهد امد . او توصیه های حسین عسگری را جدی خواهد گرفت. به نظر می رسد دیگر خبری از لجبازی با بازیکنان نخواهد بود. او سعی می کند در این بازی لبخندی را – هر چند مصنوعی- چاشنی قضاوتش کند. او این بار خنده رو تر از همیشه خواهد بود. قهرمانی اینبار دیدنی تر از همیشه خواهد بود.لبخند هر کسی را زیباتر می کند. حتی محسن قهرمانی اخمو را.

آیا اینبار هم او تیتر اول خواهد شد؟ به نطر می رسد او استعدادش را دارد!