
وَمَا لَكُمْ لَا تُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَالْمُسْتَضْعَفِينَ مِنَ الرِّجَالِ وَالنِّسَاءِ وَالْوِلْدَانِ الَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنَا أَخْرِجْنَا مِنْ هَذِهِ الْقَرْيَةِ الظَّالِمِ أَهْلُهَا وَاجْعَلْ لَنَا مِنْ لَدُنْكَ وَلِيًّا وَاجْعَلْ لَنَا مِنْ لَدُنْكَ نَصِيرًا * * * شما را چه شده که در راه خدا و [رهایی] مردان و زنان و کودکان مستضعف [ی که ستمکاران هر گونه راه چاره را بر آنان بسته اند] نمی جنگید؟ آن مستضعفانی که همواره می گویند: پروردگارا! ما را از این شهری که اهلش ستمکارند، بیرون ببر و از سوی خود، سرپرستی برای ما بگمار و از جانب خود برای ما یاوری قرار ده. * * * بدون کشته شدن سرنوشت بیهوده است / شهید اگر نتوان شد بهشت بیهوده است
به گزارش 598 به نقل از خبرنگار آیین و اندیشه خبرگزاری فارس، آیتالله مجتبی تهرانی متولد سال 1312 در تهران و جدّ بزرگوارش شهید کلهر از شهدای مشروطیت بود.
آقا مجتبی از شاگردان خاص امام خمینی(ره) بود و پس از تبعید حضرت امام به عراق، از استاد خود دست نکشید و به نجف اشرف رفت.
رفاقت دیرینهای با حاج آقا مصطفی خمینی داشت و اولین کسی بود که در تهران برای شهادت فرزند امام، مراسم ختم برپا کرد.
آیتالله تهرانی مثلثی از علم، تقوا و بصیرت بود و جنس جلسات اخلاقش با همه سخنرانیها فرق داشت. غم فراق این استاد برجسته اخلاق حالا حالاها بر شانه پایتختنشینان سنگینی خواهد کرد.
لبخندهای دلنشین این مرجع تقلید فراموشناشدنی است: