به گزارش سرویس نقد رسانه 598 امیر قادری در آخرین یادداشت خود در سایت کافه سینما نوشت:
پیش از این دربارهی یک خانوادهی محترم گفته بودم که این شیوهی اعتراض، و
این روش مقابله با فیلمی که به هر دلیل نمیپسندیم، نیست. به یک جور
محاکمهی صحرایی میماند که محصولی را که بزرگترین محاکمه برای آن،
نمایشاش برای نخبگان و مردم است، از مکافات یا پاداش اصلیاش محروم
میکنیم! آن موقع فیلم را ندیده بودم و حالا هم که دیدهام و خوشام
نیامده، (حیرتانگیز است که یک فیلمساز ایرانی، راوی فیلماش را شخصیت
نچسبی انتخاب کند که پس از سالها از فرانسه [یکی از کشورهای سرمایهگذار
روی فیلم] به کشور خودش برگشته و مدام از بالای عینک بزرگاش، مردم تهران
را میبیند که توی سر و کلهی هم میزنند، و سر میجنباند!) باز نظرم همان
است. مسیر اصلی مخالفت با فیلم، نه تکفیر و تحریماش، که باید فشار روی
مسئولانی باشد که به هر دلیل میخواهند فیلم دیده نشود و نه برعکس. در
دنیای امروز، نه فقط موافقان، که مخالفان یک پدیده هم (فرهنگی و صنعتی
نداریم)؛ باید تلاششان در جهت بروز و حضور آن باشد؛ تا عیان شود اگر هنر و
بیهنری هست. به جز این اگر باشد؛ یا ریگی در کفش داریم، یا دانش و علم و
به خصوص اعتماد به نفس رویارویی با آن پدیده را به دست نیاوردهایم.