آيا ايران منطقه را به آتش خواهد کشيد؟

بخش اول فيلم مستند «در لبه پرتگاه» به سناريوی خيالی جنگ آتی عليه ايران اختصاص داشت كه در آن حمله هوايی آمريكا – اسرائيل با شكست مواجه شد؛ بخش دوم فيلم با عنوان «دست های دراز» كه سه شنبه شب از شبكه «الميادين» پخش شد، سناريوی جنگ اسرائيل عليه سوريه و لبنان و جنگ ميان آمريكا و ايران در خليج فارس، دريای عرب، دريای عمان، دريای سرخ و تنگه هرمز را تكميل کرد. ويژگي بارز اين بخش 90 دقيقه ای در جذب مخاطب بود، اعمال غافلگيرانه كه در اين فيلم به نمايش گذاشته ‌شد و پيشرفت فناورانه طرفين جنگ، مخاطب را وا می دارد تا حوادث فيلم را تا آخر دنبال كند. همچنين اين فيلم، دربردارنده مجموعه عظيم و به هم فشرده ای از اطلاعات است كه مخاطب را خسته و گاهی اعصاب او را به هم می ريزد، به ويژه اگر مخاطب يك شهروند لبنانی باشد، زيرا جنگی كه فيلم از آن صحبت می كند سناريوهايی دارد كه ممكن است چهره لبنان را دگرگون سازد. 

در اين فيلم، اسرائيل با حمله هوايی به سامانه دفاع موشكی حزب الله وسوريه و منهدم كردن آن، به اهدافش نمي رسيد زيرا از سويی اين دو قدرت با بهره‌گيری از تاكتيك های پيشرفته دفاعی از قدرت بازدارندگی بالايی برخواردار هستند و از سوي ديگر اسرائيل اطلاعات دقيقی در اختيار ندارد و به عمليات پارازيت افكنی الكترونيك عليه سامانه «جی پی اس» دست می زند. علاوه بر اين حزب الله و ارتش سوريه مسؤوليت موشك باران سواحل اسرائيل را به عهده دارند؛ همچنين گروه های فلسطينی در نوار غزه ده ها موشك با برد 100 كيلومتر را به خاك اسرائيل از جمله تل آويو پرتاب می كنند.

 

در مقابل شليک هزاران موشك به اسرائيل، اين رژيم با پشتيبانی محكم توپخانه های خود كه قادر به پرتاب هزاران موشك به شهرها و روستاهای لبنان است، تصميم دارد از راه زمينی به عمق لبنان نفوذ كند و آسيب های مستقيمی را به اماكن رسمی اين كشور وارد سازد. اسرائيل در اين عمليات به متوقف نمودن نيروی موشكی حزب الله فكر می كند اما با سلاح های جديد اين حزب مواجه می شود پس درگيری به اوج خود می رسد و وارد مرحله جديدی می شود.

نيروی دريايی اسرائيل به كمك نيروی زمينی می آيد و در سواحل لبنان مستقر می شود، اين نيرو هزاران موشك كوتاه برد را شهرهای ساحلی لبنان پرتاب می كند اما حزب الله در سناريوی جديد اقدام به كارگذاشتن مين هايی دريايی در سواحل می كند و آماده آن است تا ناوهای اسرائيل را با موشك هايی مورد هدف قرار دهد كه از لحاظ فناوري و دقت، پيشرفته تر از موشكهايی است كه در جنگ 33روزه به كار برد.

 

در مقابل اين تحولات، آمريكا آماده می شود تا با بمب های ساخته شده از الياف ذغال سنگ، تأسيسات نفتی، شبكه های مخابرات و ساختمان شبكه های راديويی و تلویزيوني ايران را هدف قرار دهد. با توجه به اينكه طبيعت جنگ اقتضا می كند كه عكس العملی به همراه داشته باشد پس آيت الله خامنه ای رهبر معظم انقلاب اسلامی ايران حكمی را مبنی بر بستن تنگه هرمز صادر می كند؛ اينجاست كه صحنه غافلگيرانه فيلم شكل می گيرد.

"علی شهاب" و "حسن عبدالساتر" نويسندگان فيلم، حوادث فيلم را برش زده و به طور حماسی و زيبا آن را نوشته اند؛ آنها با يك غافلگيری جنگی چه با سلاح های جديد و چه با نقشه های پيشرفته، از حادثه ای به حادثه ای ديگر منتقل می شوند. به نظر می‌رسد انبوه اطلاعات در بخش دوم جنگ به "حسين سماحة" كارگردان فيلم، آزادی بيشتری داده تا تصويرها و صحنه های بيشتری را انتخاب كند و آن را به وسيله نقاشی های گرافيكی و نقشه های سه بعدی ويژه توضيح دهد اما اين فيلم به خسارت‌های سنگين مادی و انسانی كه طرف های درگير دچار آن می شوند، اشاره نكرده است.

شهاب در توضيح علت اين امر می گويد: نشان دادن اين صحنه ها و خسارت ها ممكن است ترس و وحشت مخاطب را به همراه داشته باشد و اين هدف ما نيست». فيلم تلاش دارد به سؤالاتی كه مخاطب بعد از حوادثی مشخص، مطرح می كند جواب دهد. از بين حوادثی كه در فيلم به نمايش در آمده است مسائلی از جمله نقش نيروهای يونيفل در جنوب لبنان ناديده گرفته شده است؛ شهاب دليل اين امر را چنين توضيح می دهد: «من و گروه توليد فيلم با وجود در اختيار داشتن اطلاعات فراوان به اين موضوع نپرداخته ايم زيرا اين مسأله عواقب داخلی زيانباری به همراه دارد».