سبوی پنهانی

ظاهر رویداد شهادت از یک چشم زمینی، مرگی است غیر طبیعی.

شهید بر اساس اعتقاداتش پا در مسیری گذاشته که از نظر بعضی افراد، کاری غیر عاقلانه و از دید برخی دیگر کاری کاملاً عاشقانه است و البته از دید نویسنده عملی عاقلانه است که با عشقِ تمام صورت می گیرد.

و اما موضوع این بحث بررسی نگاه یک انسان از زمین به موضوع شهادت نیست. در اصل نویسنده تصمیم دارد تفکرات خود را درباره این که چه روی می دهد انسانی به مقام شهادت دست یابد، بنویسد.

به نظر نویسنده هر انسان طبق شرایط و محیطی که در آن پرورش یافته است از سوی پروردگار، درجه ای به عنوانِ کمالِ خوب بودن برایش قرار داده شده است. حال هر انسان نسبت به تفکرات و اعمالش در طول زندگی تلاش می کند و یا نمی کند برای رسیدن به کمال وجودی خویش. تغییر درجات کمال به علت تفاوت انسان ها در نزد پروردگار نیست، بلکه علت تفاوت در چگونگی حضور یافتن انسان ها بر روی این کره خاکی است. از عدل الهی دور است که درجه کمال زِنازاده ای با شخصی که در محیطی امن و پاک به دنیا آمده یکسان باشد.

پس فرد زِنازاده نسبت به وجودش کمالی رقم خورده دارد و انسان پاک نیز نسبت به طینت خودش.

...

و شهادت؛

وقتی انسانی نفسانیات خود را کنار بگذارد و در مسیر حق گام بردارد، در رسیدن به کمال وجودی خویش قدمی قابل توجه برداشته است و قطعاً شخصی که در مسیر دفاع از ارزش های دینی خود قرار گیرد کمالش زودتر تحقق خواهد یافت.

انسان هایی که تا مرز شهادت پیش رفته اند و کمالشان رقم نخورده نقص از حضورشان در این مسیر نیست، اشکال از آن چه قبل از این مسیر برای تحقق کمال خود انجام داده اند سر چشمه می گیرد تا جایی که شرایط و محیط مرگ آن اشخاص از زمین تا آسمان تغییر می کند.

دوستان من بیایید حالا که به شهادت می اندیشیم، قدم های این مسیر را محکم تر برداریم تا رخ دهد در لحظه اش کمال خوب بودنمان.