با بودجه شهرداری می‌توان کف تمام خیابان‌های تهران را طلا کرد!

به گزارش رجانیوز، حسین محجوبی را شاید خیلی‌ها به نام آثار هنری بشناسند، اما او طراح یکی از مشهور‌ترین پارک‌های تهران یعنی پارک ساعی هم هست. محجوبی به مدت ۱۲ سال مدیر دفتر فنی پارک‌های تهران بوده و از نزدیک در جریان طراحی، ساخت و احداث پارک‌های تهران قرار داشته است. شاید از جمله معدود کسانی باشد (یا شاید تنها کسی) که در سال ۱۳۹۱ می‌تواند روایت مظلوم پارک‌های تهران را بازگو کند. او از زمانی می‌گوید که برای احداث پارک‌ها به سختی بودجه تهیه می‌کردند، برای ساختن پارک «پارتی‌بازی» می‌شده و فریادهایی که می‌زند برای برداشتن حصار پارک‌ها.

استاد محجوبی در بخشی از سخنان خود در مصاحبه با نشریه «دنیای اقتصاد»، به بودجه هنگفت شهرداری تهران نیز اشاره کرده است:

از کی به بحث پارک و طراحی پارک وارد شدید؟

بنده در سال 1329، تقریباً 20 ساله بودم که آمدم دبیرستان البرز. کف 3 تا خیابان سعدی، حافظ و فردوسی سنگ بود که بعضی از سنگ‌ها را در پارک شهر نگه داشتیم و در پارک ساعی استفاده کردیم. محدوده تهران خیلی بود. در همان سال‌های 1335- 1336، یک گروه شهرساز آوردند، برای اینکه تهران را سرو سامان بدهند. یکی دو نفر آلمانی و آمریکایی و 60-50 نفر ایرانی بودند خود میدان توپخانه چند ساختمان خیلی قشنگ داشت: یکی شهرداری، یکی موزه مردم شناسی، یکی هم بانک سپه.

خلاصه تا سال 1342 که برای طراحی پارک ساعی رفتم، طرح‌های بسیاری برای تهران داده بودند یکی طرح بسیار مهم طرح جاده سوم بود که اگر دقت کنید، می‌بینید که جاده ولی‌عصر و شریعتی است؛ جاده سوم ندارد! ماجرا از این قرار بود که بنا بود از میدان هفت تیر جاده سوم را راه بیندازند، چهره شهر از نظر کل و از نظر خود آن منطقه و قسمت شهر باید هماهنگ می‌شد.

طرح ها را چه کسانی می‌دادند؟

خودمان طرح می‌دادیم.

کل تیم چند نفر بودند؟

حدود 70- 80 نفر بودیم.

این تعداد را کجا جمع کرده بودند؟

در همین سال بزرگ شهرداری

شهردار، چه کسی بود در آن زمان؟

شهردار نفیسی در دهه 40-30 دکتر شادمان- آقای ذوالفقاری- مهندس سرلک خیلی خوب بودند.

در همان دوره دهه 40 بحث پارک‌ها هم مطرح بود؟

قبلاً جاهای کوچک بود یا باغ‌هایی که خود مردم داشتند، اما مثل اروپا به آن معنا پارک نداشتند، در همه 40-30 خیلی خوب شد و ما شاهد به وجود آمدن پارک‌ها توسط آدم های باذوق بودیم. پارک ها و فضای سبز چیزی است که مردم حس می‌کردند. از دهه 40 این تحولات شروع شد. در تمام دنیا یک نسبیتی دارد که هر شهری به نسبت جمعیت و مساحت چقدر فضای سبز می خواهد خوشبختانه رئیس سازمان فضای سبز و پارک ها خیلی زحمت کشیدند.

توجه کنید که در آن زمان بودجه نبود. اگر این پولی که الآن شهرداری برای شهر دارد دست ما بود، کف کل تهران را طلا می‌کردیم.

برای همین پارک ساعی هر طرحی می‌دادیم، می‌گفتند بودجه نداریم. از سنگ‌های خیابان‌ها استفاده می‌کردیم. سنگ ها را از جاجرود می‌آوردیم. ساعی ارزان‌ترین پارک تهران است. اما در دهه 50 که پول نفت آمده بود، پارک لاله درست شد، آن‌جا را صافش کردیم. محل مانور ارتش بود که یک مهندس فرانسوی طرح داد؛ یکی از پارک‌هایی است که از نظر پارک‌سازی خیلی حساب شده بود. بعد ما آمدیم آنجا را بازسازی کردیم، نزدیک 40هزار متر فضای باز است و مشرف به بلوار با درختان بید مجنون.

بعد پارک سنگلج بازسازی شد، چند پارک در جنوب شهر بود، روبه روی کشتارگاه، باغ کودک بود، آنجا را هم درست کردیم. در کنار سازمان برق، میدان شهدا هم عملیاتی داشتیم و بعد از اینها بود که عملیات احداث پارک ساعی را شروع کردیم که حدود 300 هزارمتر از میدان ونک تا خیابان عباس آباد معروف بودند.

خیلی از این زمین‌ها بخشیده شدند تا 120هزار متر باقی مانده آن را  دستور دادند که پارکی در آن‌جا ساخته شود و آن را از نظر کشاورزی به شهرداری سپردند.

مرحوم ساعی یک سوم آن را از همان قسمت بالا، به سبک جنگل‌کاری‌ها روی شیب طبیعی، درخت‌های کاج کاشتند. مرحوم خیلی به این کار علاقه‌مند بود. بعد از آن پارک ملت بود که اوایل حدود 20 میلیون متر مربع بود که قسمتی از آن را به ژاندارمری دادند، قسمتی را به بیمارستان قلب، قسمتی را به باشگاه انقلاب و بقیه‌اش را به پارک اختصاص دادند. طرح آن را چندین نفر پیشنهاد دادند و ما آن‌ها را بازسازی می‌کردیم و مواردی را که لازم بود تغییر دهند، تذکر می‌دادیم. درخت کاج تهران، درخت عرعر و درخت توت خیلی برای تهران مناسب است، چون هم خیلی مقاوم است و هم آب کمی نیاز دارد.