آمریکا باید بازوی دیپلماتیک خود را درقبال ایران بکار گیرد

به گزارش فارس، روزنامه یدیعوت آحارنوت چاپ اسرائیل در مقاله‌ای به قلم«گیورا ایلاد» نوشت: سرفصل‌های روزنامه هرالد از اوضاع اقتصادی در ایران خبر می‌دهد که ارزش پول رسمی این کشور را در یک سال گذشته پایین آورده است. امید نامتوالی رسانه‌ها و همچنین دولت آمریکا این است که این وضع، سناریوی تصمیم رژیم برای متوقف کردن برنامه هسته‌ای را به دنبال داشته باشد.

69سال پیش بود که «جنرال هریس» افسر ارشد ارتش انگلیس و فرمانده بمب افکن راف، توصیه کرد که کشمکش‌های جنگی متفقین به بمب گذاری در مناطق حومه شهرهای آلمان منتقل شود.

او انتظار داشت که شاید انگلیس 400 تا 500 هواپیما را از دست بدهد،ولی بازنده جنگ آلمان بود.هریس امیدوار بود که درد و رنج ساکنان به سرنگونی رژیم نازی و یا به تصمیم این رژیم مبنی بر جلوگیری از ادامه جنگ منجر شود. در حالی که مردم آلمان به شدت از بمباران رنج می‌بردند، هیچ یک از این امیدها محقق نشد.

*ایران عجله ای برای تسلیم شدن ندارد

وضعیت امروز ایران نسبتاً مشابه آن دوران است. ایران پی برده است که توسعه تسلیحات هسته‌ای، نوعی گارانتی در برابر مداخله خارجی است، بنابراین آنها عجله‌ای برای تسلیم شدن ندارند. بدیهی است که فشار اقتصادی به تنهایی برای غیرمحتمل دانستن جنگ اقتصادی کافی نیست.

آیا این مسئله به این معنی است که تحریم‌ها مهم نیستند و اقدام نظامی تنها راه حل است؟ لزوماً این طور نیست.

تحریم‌ها حیاتی هستند ولی این شرایط کافی نیست. پس شرایط جانبی که ایران را به توقف و یا حداقل تأخیر در برنامه هسته‌ای وادارد، چیست؟

این شرایط پیشنهاد «قابل توجه» از سوی جامعه بین‌الملل است که باید با یک صدای واحد عنوان شود؛ ‌اتفاقی که امروز شاهد آن نیستیم. چین و به ویژه روسیه سازی کاملاً مخالف با خواسته آمریکا می‌نوازند؛ و تا زمانی که این وضعیت ادامه یابد، ‌هیچ مذاکره موثری با ایران امکان پذیر نیست.

روسیه در خلاف سیاست آمریکا عمل می‌کند، نه به این دلیل که حامی توسعه تسلیحات اتمی توسط ایران باشد؛ پس چرا روسیه در جهت تخریب اقدامات غرب در قبال ایران عمل می‌کند؟

*روسیه از آمریکا عصبانی است

دلیل ساده است: پوتین روسیه از آمریکا برای آنچه به عنوان اقدام سیستماتیک آمریکایی به روسیه ضربه زده است،عصبانی است.

اولین مسئله انتقادهای بی امان از سوی آمریکایی‌های سطح بالا در مورد فقدان دموکراسی در روسیه است.‌ تنها 6 ماه پیش، بعد از انتخابات پارلمانی در روسیه و قبل از برگزاری انتخابات ریاست جمهوری،‌ وزیر امور خارجه آمریکا به پوتین در مورد عدم شفافیت و نگرانی‌های مرتبط با آن کنایه‌هایی زد.

آیا آمریکا واقعاً انتظار دارد که روسیه بعد از این اقدامات ناامیدکننده، در موضوع ایران که تا جایی که به آن‌ها مربوط می‌شود، از اولویت پایینی برخوردار است،به آن‌ها کمک کند؟

به همین ترتیب، روس‌ها در میان فعالیت شدید آمریکایی‌ها،‌ در تلاش برای گسترش نفوذ در میان جمهوری‌هایی هستند که زمانی جزء اتحادیه جماهیر شوروی بودند.

پوتین از تلاش‌های آمریکا برای کشاندن مناطق بالتیک به ناتو و کمک‌های نظامی و سیاسی آمریکا به گرجستان و رئیس جمهور این کشور که منفور مسکو محسوب می‌شود، به خشم آمده است. در چنین شرایطی، ‌انتظار نمی‌رود که روسیه کمکی به آمریکا در هیچ زمینه ای بکند.

هر کسی که به دنبال منطق موضع روسیه در قبال ایران،‌ سوریه و لیبی در گذشته است،‌ باید بداند که در اصل، مسکو همیشه هر چیزی که آمریکا برای انجامش تلاش می‌کند، را نابود می‌سازد.

*آمریکا حاضر به پرداخت هزینه های راه حل دیپلماتیک در قابل ایران نیست

در حالی که آمریکا ادعا می‌کند قصد دارد به راه حل دیپلماتیکی در قبال ایران برسد،‌ تاکنون حاضر به پرداخت هزینه های ضروری این هدف،‌ که در نظر گرفتن منافع روسیه در مسائل دیگر یکی از آن‌هاست، نشده است.

*آمریکا باید بازوی دیپلماتیک خود را در قبال ایران به کار گیرد

در زمان فعلی که تحریم‌ها کار خودشان را می‌کنند، نیاز است که آمریکایی‌ها کار دیگر،«بازوی دیپلماتیک» را به کار گیرند: ارائه پیشنهاد معقول به ایران، ‌مانند انتقال اورانیوم غنی شده به یک کشور سوم (روسیه) و در عوض بازگشت آن در غالب میله های سوختی به ایران.

این هدف مستلزم آن است که همه کشورهای مهم دنیا یک‌صدا و متحد صحبت کنند. ‌آمریکا می‌تواند با تسلیم شدن به روسیه در مسائل کم اهمیت‌تر، به این مهم دست یابد. توقف برنامه هسته ای ایران موضوع هدف نیست؛با این حال این خواسته یک نیاز ملی است که باید برای تحققش هزینه‌هایی پرداخت شود.