دموکراسی به این فوتبال نمی آید

سایت گل-آنچه در برنامه 90 نشان داده شد گوشه هایی از مبارزه ورزش ما با دموکراسی است. جنگ برسر آنچه باید باشد اما نمی دانیم برای رسیدن به این«باید» چه راهی را لازم است بپیماییم. باب شدن انتخابات به جای انتصابات می توانست ورزش ما- در اینجا بخوانید فوتبال ما- را به سمت یک بستر مناسب جهت پرورش شایسته ها ببرد اما آیا برد؟

به همین دو دوره اخیر انتخابات فدراسیون فوتبال نگاه کنید. جنگ های فرسایشی را از نظر بگذرانید. تقابل بین کمیته انتقالی و سازمان تربیت بدنی. به این که حق با کدام دسته و گروه بود کاری نداریم اما آنچه برجای ماند چه بود؟ سپردن کار به دست رییسی که خودش هم اعتراف می کند لیوان را در دست ندارد! این نزاع یک بار در قالب جنگی برای سپرسازی راه علی آبادی در مدخل ورودی فوتبال شکل می گیرد و فردا روزی همان بازی را با نقش آفرینی «قریب» روی پرده می بریم.به اینکه چه کسی رییس می شود کاری نداریم و به اویی چسبیده ایم که «نباید» رییس شود! هیچ فرقی ندارد و همه آدم های کره خاکی را می توانید جای این دونفر قرار دهید.مهم صورت مسئله است که نباید پاک شود. یک گروه داعیه استقلال طلبی فوتبال را دارد ودیگری می خواهد بگوید چون دولت همه هزینه های فوتبال را می دهد باید در آن نقش مستقیم داشته باشد. محصول آمیزش این دو نظریه همان است که بارها دیده ایم. کوه موش می زاید!

ما و عادل و همه بیننده های تلویزیونی می توانیم خود را در لباس هر دو گروهی که دوشنبه شب فیلمشان اکران شد قرار دهیم. مدیری که داعیه دفاع از ارزش ها را دارد و تیمش را مهد پرورش جوانمردهای فوتبال ایران و دنیا می داند به خود اجازه می دهد دو رای در صندوق بیاندازد!

نایب رییس فدراسیون، با آرایی که وجاهت قانونی ندارد بر کرسی می نشیند.دبیر هیئت نمی خواهد اشتباهاتش را بپذیرد و همه این اتفاقاتی که دیدیم و صد البته لابد خیلی از موارد پنهان آن را هم ندیدیم را از یاد نبرید،اما این فقط یک زاویه برای دیدن مسائل است.از آنها که دلیل این همه تخلف را جویا شوی می گویند« نمی خواهیم فوتبال دست غیر فوتبالی ها بیافتد» حق هم دارند کما اینکه گروه مقابل هم محق است!

در کنار همین «بد من» های قصه هم که بنشینی روایات تازه ای از مواردی دارند که شنیدنی است.اداره ورزش فارس مدتهاست تلاش دارد کاندیدای خودش را در هیئت فوتبال بگمارد و به همین دلیل به خود اجازه می دهد به روسای هیئت های شهرستان ها و اعضای مجمع زنگ بزند و از آنها بخواهد این مجمع را تحریم کنند!نماینده ای را مقابل درب سالن رای می گمارد تا مانع از ورود اعضای مجمع شوند. به حضور کانیدایی که ساکن فارس نیست و براساس قانون نمی تواند نامزد شود اصرار می ورزد.حراست آن اداره، کاندیدایی را رد صلاحیت می کند اما گناهش را گردن هیئت فوتبال می اندازند. این فضایی است که گروه مقابل را وا می دارد تا برای رسیدن به هدف ، وسیله را توجیه کنند.ما یاد نگرفته ایم در فضای انتخابات باید چگونه عمل نماییم و به همین دلیل است که از روز پیدایش انتخابات در فوتبال، همیشه از این اتفاقات دیده و خواهیم دید.اتفاقات قبل از برگزاری انتخابات هیئت فوتبال تهران را فراموش کرده ایم؟ همه جا پر است از این مشکلات چون نمی توانیم معنای واقعی انتخابات را دریابیم و در فضای پر تنش و پر از هیاهو وتقابل و جنگ های پیدا و پنهان، قرار نیست فرشته ای متولد شود که عاری از دروغ و ریا و دو رنگی باشد.

قانون انتخابات فوتبال هم مثل همه مسائل دیگرمان ، خاک حاصلخیزی را فراهم آورده تا در آن بذر دورویی و دروغ بکاریم. تخم تسویه حساب های شخصی، بی آنکه یکی از دو گروه «رل» مادر واقعی را بازی کند و از دو تکه شدن بچه بهراسد! این هم مثل قانون سقف قرارداد که ریشه دروغ گویی شد ، یا قاعده منشور اخلاقی که بر پایه آن به خود حق دادیم زندگی شخصی افراد را شخم بزنیم.درد ما این قوانین نیست، مشکل را باید در درون خودمان جستجو کنیم.

برای انتخابات این فوتبال می توان دیسی از خرما سفارش داد و فاتحه ای که روحش را شاد کند. انتخابات اگر تعطیل شود بهتر نیست؟ رییس فدراسیون و مدیرکل ورزش و جوانان در فضایی دوستانه روی یک گزینه به توافق برسند. هرجا توافقی صورت نگرفت دست به « سکه» ببرند. شیر یا خط را برای همین موقع ها گذاشته اند تا دیگر کسی خود را «شیر» فرض نکند و برای طرف مقابل« خط» و نشان نکشد!