قصه غریب الغربائی حضرت رضا علیه السلام

هیچگاه با خود اندیشیده ایم که آیا ما قدر نعمت امام هشتم شیعیان و قرار گرفتن حرم مبارک این امام همام را در این کشور می دانیم؟ براستی اگر ما قدر امام رضا علیه السلام را بدانیم همچنانکه زائری که قدردان او باشد حقیقتا بهشتی است ، جامعه ای که قدردان این چشمه جوشان هدایت و کرامت و معنویت باشد حقیقتا لبریز از سعادت خواهد بود و در فضای اینچنین جامعه ای بوی بهشت وزیدن خواهد گرفت.

چه کسی قدر امام رضا را می داند؟

بسیاری از ایرانیان مومن در سرتاسر این کشور پاک و حتی دلباختگان اهل بیت علیهم السلام در کشور های دیگر آرزوی زیارت حرم ملکوتی این امام عزیز را دارند اما باز باید از خود بپرسیم که براستی قرب به او و بهره بردن از فیوضات وجودی امام تنها با نزدیک شدن به حرم او و در آغوش کشیدن ضریح و مقبره او میسر است؟

و نیز با خود بیندیشیم که آیا این همه اثر معنوی که برای زیارت امام هشتم در احادیث شمرده شده به صرف در آغوش کشیدن ضریح این امام بزرگوار در وجود ما و زندگی ما سرازیر می شود و اگر نه چه عنصری در این ابراز ارادت ها و زیارت ها مفقود است که آنچنان که باید فیوضات معنوی و سعادات اخروی این منبع فیض در زندگی ما جاری و ساری نمی شود؟

جواب این سوال ها را از این نکته می توان آغاز نمود که بسیاری از ما تا یادمان از این حرم شریف و حضرت رضا سلام الله علیه می افتد به یاد حاجاتی می افتیم که از ایشان خواسته ایم یا حاجاتی که باید بخواهیم اما نکته مهم آن است که برای براورده ساختن این حاجات آیا امام رضا علیه السلام نیز از ما و برای ما حاجت و درخواست و دستوری ندارند؟

چرا با یاد کردن امام رضا و در حضور ایشان قرار گرفتن بجای ابراز طلبکاری و احیانا اعتراض در مورد حاجاتمان از اعمالمان شرمنده نمی شویم؟ همان درخواست های امام رضا از ما برای رسیدن به مقام یک شیعه واقعی و یک زائر عارف، که بسیاری از اوقات ما در مورد آنها سهل انگاری کرده و می کنیم!.

علت غربت امام هشتم چیست؟

خیلی از خودشان یا از دیگران گاهی این سوال را می پرسند که چرا امام رضا علیه السلام را امام غریب می گویند؟ با آنکه شیعیان و محیبین ایشان چنان بارگاه و زیارتگاه باشکوهی را برای ایشان ساخته اند و همانها صبح و شام پیوسته گرد حرمش گرم خدمت و زیارت و طوافند.

اما جواب این سوال جدا از دوری این پاره تن رسول خدا از زادگاهشان یک غربت بالاتری است که سبب آن کسی جز خود ما به اصطلاح شیعیان حضرت نیستیم آنجا که اهل دلی مولای غریب ما شیعیان را در خواب می بیند در حالی که تن مبارک او مملو از تیر ها و غرق خون است که از دیدن این صحنه آشفته می شود و از علت این حالت سوال می کند که جواب می آید ؛نگاه های آلوده و نظر های شیطانی زائران ما این حالت را در ما بوجود می آورد.

غربت امام رضا علیه السلام در جایی است که مایی که ادعای دوستی و محبت او را داریم با اعمالمان او را آزار دهیم درحالی که خود را زائر او می دانیم و حاجت های فراوانی را در پیشگاه او عرضه می داریم و وااسفا از این عشقی که در بسیاری از اوقات صادقانه نیست که اگر می بود به آزار محبوب نمی انجامید.

آن زمان اندکی از غربت این امام با عظمت ما شیعیان آشکار می شود که کمی از منظر امام که وصایا و احادیث گرانبار ایشان می باشد به شیعیان و محبین و زائرانشان بنگریم و ببینیم کدامیک ادعای عشقشان را با اطاعت از این کلمات ثابت کرده اند و کدامیک براستی زائر با معرفتند و کدام سیاحت کننده بی معرفت!!

دوستداران واقعی امام رئوف کم نیستند ،همانهایی که دلشان همواره زائر اوست و وجودشان همواره گرد ضریح رضایت او طواف می کند و همانهایند همنشین حجت هشتم در بهشت رضوان الهی که اینگونه شخصی چون زائر مشهد الرضا می شود مزد خویش را با لبخند زیبای محبوب و حاجات روای خویش از درگاه سلطان کرم باز می ستاند.