«عدم تعهد» یا «تعهد به ایران»؟!ا

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی شبکه العالم، محمد صادق حسینی در این مقاله تأکید کرده است: برای پی بردن به این حقیقت، کافی است تصور کنیم که چگونه ولی‌عهد عربستان، در «کنایه‌ای رساتر از تصریح»، هنگام گفتگو با رییس جمهور ایران در اجلاس مکه، با اشاره به ناتوانی پادشاه سعودی از مسافرت و حضور در اجلاس، گفت: «امیدوارم ملک عبدالله مرا برای سفر به تهران انتخاب کند». رژیم بحرین هم با دستپاچگی سفیر خود را به تهران بازگرداند و اکنون مشغول رایزنی برای شرکت در کنفرانس تهران، آن هم در عالی‌ترین سطح ممکن و با حضور شخص پادشاه است. حکومت بحرین چشم انتظار است که شاید تهران با بازگرداندن سفیر خود به منامه، نشان دهد که برای پذیرش شاه بحرین در این اجلاس هم آمادگی دارد. رییس جمهور مصر هم به زودی در رأس یک هیأت صد نفره عازم تهران خواهد شد.

نویسنده، در بخش دیگری از مقالۀ القدس العربی آورده است: مسأله بسیار ساده است؛ از مفهوم اولیۀ «عدم تعهد» که نهرو، سوکارنو و عبدالناصر در سال 1955 در باندونگ پایه‌گذار آن بودند و در ادامه، تیتو نیز در 1961 و در بلگراد به آن پیوست، چیزی باقی نمانده است، چرا که یکی از دو ابرقدرت از بین رفته و دیگری هم در سراشیبی سقوط و «عدم» قرار دارد. اکنون لحظۀ سرنوشت ساز فرا رسیده است. باید میان «عدم» و نابودی؛ یا «تعهد»، یکی را برگزید و گمان نمی‌کنم هیچ انسان عاقل و خردمندی که تنها همین دو گزینه را در اختیار دارد، جز «تعهد» گزینۀ دیگری را برگزیند.

و این چنین است که اغلب عاقلان جهان، اکنون راه تهران را در پیش گرفته اند؛ اقدامی که شرارۀ خشم آمریکا و صهیونیست‌ها را برافروخته است.