سخني با اداره بازرگاني رسانه ملي /
در جريان زندگي روزمره يا در فيلم ها و مجموعه هاي تلويزيوني حتما شما هم مواجه
بوده ايد با صحنه اي كه پدر و مادري نگران و مضطرب با فرزندي مصدوم يا بيمار، از سر
استيصال به پزشك معالج خطاب مي كنند كه: «آقاي دكتر! اول خدا، بعد شما. ما فرزندمان
را از شما مي خواهيم.» حتي اين جمله را هم شنيده ايم كه: «اول خدا، دوم خدا، سوم
خدا؛ بعد شما آقاي دكتر!» شايد در نگاه اول، نكته خاصي از فحواي اين جملات ساده از
سر استيصال، به چشم نخورد؛ اما چونيك بنگري، همين جمله به ظاهر ساده، از منظر آموزه
هاي ديني مصداق كامل «شرك» است! و به قول عالم فرزانه اي كه از مفسران قرآن نيز
هست، آن هم نه شرك خفي، كه «شرك جلي»! اينكه خداي بزرگ را نه مسبب الاسباب، نه اول
و آخر، نه عليم و قدير بداني كه -پناه بر خدا- در عرض همه امور زندگي تلقي كني؛ اين
يعني شريك قائل شدن براي حق تعالي! اينجاست كه بنده مؤمن خدا مي بايد در جزئي ترين
افعال و گفتار خود مراقب شائبه هاي ناپيداي غفلت از ياد خداي بزرگ باشد. اين مقدمه
نه چندان كوتاه را گفتيم كه برسيم به اصل مطلب. و اصل مطلب مقوله اي است دست فرسود
و تكراري و گريبانگير. مقوله مولمه پيام هاي بازرگاني رسانه ملي! به ويژه آگهي هاي
بانك ها، بيمه ها و مؤسسات مالي- اعتباري:
¤كودكي شاد كه روي شانه هاي پدر نشسته، مي گويد: «بابام هميشه مواظب منه؛ كي مواظب باباس؟» بعد نامي در گوشه تصوير نقش مي بندد كه... «بيمه فلان!»
¤سه كودك در كنار هم نشسته اند. يكي از آنها سه دفترچه بانكي در دست دارد كه خطاب به بقيه مي گويد: «اين آينده من، اين آينده تو، اين هم آينده... تو!» و بانك محترمي با اقتدار و با اعتماد به نفسي مثال زدني، عرض اندام مي كند كه آينده شما، آينده فرزندانتان و آينده هفت نسلتان را ما تأمين و تضمين مي كنيم.
¤پدر و مادري جوان مثلا در فكر آينده فرزندشان هستند. هر دو تأييد مي كنند كه بايد براي تأمين آتيه كودكشان كاري كنند كه اگر نكنند آينده فرزندشان سياه و تباه خواهد شد وحالا چاره كار كجاست؟ افتتاح حساب پس انداز در فلان بانك! و بسياري موارد ديگر كه هر روز و هر روز، هر شام و هر شام، مكرر و مكرر مخاطب ناگزير، از رسانه ملي مي بيند و مي شنود، حتي در دقايق پاياني روز، هنگام نزديك شدن به بانگ نماز آن هم در ماهي به نورانيت ماه خدا.
اينكه اصل بانكداري و سيستم پولي- مالي بدين شكل، هم اكنون در كل دنيا به چه پايان غم انگيزي رسيده، بماند؛ اين كه نتيجه منطقي اين شيوه كاپيتاليسم به كدام نقطه محتوم مشئومي مي رسد، بماند؛ اينكه غول هاي سرمايه داري و بانك هاي بزرگ دنيا كه خود از بانيان و داعيه داران اقتصاد جهاني بوده اند، خبر افول و ورشكستگي شان تيتر اول اخبار اين روزهاست نيز بماند كه علماي اين مباحث بهتر مي دانند.
همه اين مقولات كه البته خود پتانسيل بحث هاي مفصل را داراست، به كنار. گلايه و درددل مخاطب اين پيام هاي مكرر رسانه ملي، اين است كه در دنياي تصويرشده در اين آگهي ها، در جهان بيني غالب بر اين پيام ها ، خدا، خداي بزرگ، خداي قادر كجاست؟ تعريف ارائه شده از آينده، از اميد و اطمينان و از خوشبختي دركدام قالب از تعاريف برخاسته از آموزه هاي ديني و حتي عرفي ما مي گنجد؟ وقتي با اين پيام هاي مكرر مسموم، بر ذهن كودكمان حقنه مي كنيم كه آينده تو و خوشبختي تو، منوط است به داشتن فلان حساب در فلان مؤسسه مالي براي گرفتن وامي در 15 سال بعد، يا داشتن فلان حساب براي تهيه مسكن و خريد خودرو و چه و چه و چه، سهم تلاش و اميد و پشتكار چه مي شود؟ آينده نگري و عاقبت انديشي يك اصل است، يك اصل مهم، قبول! اما در اين هياهوها، سهم «توكل» چه مي شود؟! اصلا وقتي اين همه بانك و بيمه مهربان تر از مادر هست، ديگر خداي بزرگ كجاست؟ در ماه نوراني خدا كه رسانه ملي با همه داشته هاي خود، سعي در ساخت و پخش برنامه هاي مناسبتي دارد و با بهره گيري از محضر علماي بزرگ و خطباي محترم، بنا دارد بعد معارفي برنامه هاي خود را غنا بخشد، فضاي دنيازده ترسيم شده در آگهي هاي بازرگاني نه تنها هيچ سنخيتي با پيام هاي معارفي برنامه هاي مناسبتي صداو سيما ندارد كه در تباين با آن آموزه هاست. وقتي قراردادن خداي بزرگ درعرض امور، مصداق شرك باشد آن هم «شرك جلي» بيرون گذاشتن خداوند از دايره امور مصداق چه خواهدبود؟ كاش اداره مربوطه،گلايه مخاطبان خود را بشنود. خوب است ذهن كودكان مان كه قرار است زنان و مردان مسلمان آينده باشند، به جاي پول و پول و پول، به جاي صداي سكه و برق اتومبيل هاي لوكس و وسوسه زرق و برق هاي كاذب مصرف زدگي، از خداي بزرگ، از تلاش و توكل و از اميد اشباع شود. كاش دست كم اينها همه از سر غفلت باشد نه تغافل! كاش خداي بزرگ، اين مصاديق بارز غفلت را برما ببخشايد. اللهم اغفرلي الذنوب التي تنزل النقم...
کیهان
¤كودكي شاد كه روي شانه هاي پدر نشسته، مي گويد: «بابام هميشه مواظب منه؛ كي مواظب باباس؟» بعد نامي در گوشه تصوير نقش مي بندد كه... «بيمه فلان!»
¤سه كودك در كنار هم نشسته اند. يكي از آنها سه دفترچه بانكي در دست دارد كه خطاب به بقيه مي گويد: «اين آينده من، اين آينده تو، اين هم آينده... تو!» و بانك محترمي با اقتدار و با اعتماد به نفسي مثال زدني، عرض اندام مي كند كه آينده شما، آينده فرزندانتان و آينده هفت نسلتان را ما تأمين و تضمين مي كنيم.
¤پدر و مادري جوان مثلا در فكر آينده فرزندشان هستند. هر دو تأييد مي كنند كه بايد براي تأمين آتيه كودكشان كاري كنند كه اگر نكنند آينده فرزندشان سياه و تباه خواهد شد وحالا چاره كار كجاست؟ افتتاح حساب پس انداز در فلان بانك! و بسياري موارد ديگر كه هر روز و هر روز، هر شام و هر شام، مكرر و مكرر مخاطب ناگزير، از رسانه ملي مي بيند و مي شنود، حتي در دقايق پاياني روز، هنگام نزديك شدن به بانگ نماز آن هم در ماهي به نورانيت ماه خدا.
اينكه اصل بانكداري و سيستم پولي- مالي بدين شكل، هم اكنون در كل دنيا به چه پايان غم انگيزي رسيده، بماند؛ اين كه نتيجه منطقي اين شيوه كاپيتاليسم به كدام نقطه محتوم مشئومي مي رسد، بماند؛ اينكه غول هاي سرمايه داري و بانك هاي بزرگ دنيا كه خود از بانيان و داعيه داران اقتصاد جهاني بوده اند، خبر افول و ورشكستگي شان تيتر اول اخبار اين روزهاست نيز بماند كه علماي اين مباحث بهتر مي دانند.
همه اين مقولات كه البته خود پتانسيل بحث هاي مفصل را داراست، به كنار. گلايه و درددل مخاطب اين پيام هاي مكرر رسانه ملي، اين است كه در دنياي تصويرشده در اين آگهي ها، در جهان بيني غالب بر اين پيام ها ، خدا، خداي بزرگ، خداي قادر كجاست؟ تعريف ارائه شده از آينده، از اميد و اطمينان و از خوشبختي دركدام قالب از تعاريف برخاسته از آموزه هاي ديني و حتي عرفي ما مي گنجد؟ وقتي با اين پيام هاي مكرر مسموم، بر ذهن كودكمان حقنه مي كنيم كه آينده تو و خوشبختي تو، منوط است به داشتن فلان حساب در فلان مؤسسه مالي براي گرفتن وامي در 15 سال بعد، يا داشتن فلان حساب براي تهيه مسكن و خريد خودرو و چه و چه و چه، سهم تلاش و اميد و پشتكار چه مي شود؟ آينده نگري و عاقبت انديشي يك اصل است، يك اصل مهم، قبول! اما در اين هياهوها، سهم «توكل» چه مي شود؟! اصلا وقتي اين همه بانك و بيمه مهربان تر از مادر هست، ديگر خداي بزرگ كجاست؟ در ماه نوراني خدا كه رسانه ملي با همه داشته هاي خود، سعي در ساخت و پخش برنامه هاي مناسبتي دارد و با بهره گيري از محضر علماي بزرگ و خطباي محترم، بنا دارد بعد معارفي برنامه هاي خود را غنا بخشد، فضاي دنيازده ترسيم شده در آگهي هاي بازرگاني نه تنها هيچ سنخيتي با پيام هاي معارفي برنامه هاي مناسبتي صداو سيما ندارد كه در تباين با آن آموزه هاست. وقتي قراردادن خداي بزرگ درعرض امور، مصداق شرك باشد آن هم «شرك جلي» بيرون گذاشتن خداوند از دايره امور مصداق چه خواهدبود؟ كاش اداره مربوطه،گلايه مخاطبان خود را بشنود. خوب است ذهن كودكان مان كه قرار است زنان و مردان مسلمان آينده باشند، به جاي پول و پول و پول، به جاي صداي سكه و برق اتومبيل هاي لوكس و وسوسه زرق و برق هاي كاذب مصرف زدگي، از خداي بزرگ، از تلاش و توكل و از اميد اشباع شود. كاش دست كم اينها همه از سر غفلت باشد نه تغافل! كاش خداي بزرگ، اين مصاديق بارز غفلت را برما ببخشايد. اللهم اغفرلي الذنوب التي تنزل النقم...
کیهان
اخبار ویژه
رنجبر در تشریح جلسه کمیسیون اجتماعی مجلس:
نظرات بینندگان
ارسال نظرات
عطا
۱۱:۳۱ - ۱۱ مرداد ۱۳۹۱
سلام
دو گروه تو جامعه هستند که کسی حق نداره اونا رو نقد کنه. یکی پزشکان محترم هستند و دیگری بانکدارهای محترم!!!!
اولی جون و پول مردم رو میگیره. دومی پول و جون مردم رو.
پاسخ دو گروه تو جامعه هستند که کسی حق نداره اونا رو نقد کنه. یکی پزشکان محترم هستند و دیگری بانکدارهای محترم!!!!
اولی جون و پول مردم رو میگیره. دومی پول و جون مردم رو.
فیلم و عکس
جدیدترین اخبار پربازدید ها
