جنجال بر سر نقش حامی مالی المپیک لندن در کشتار ۱۰ هزار هندی

رئیس کمیته المپیک لندن به رغم بحث و جدل‌هایی که پیرامون شرکت 'محصولات شیمیایی داو' وجود دارد از انعقاد قرارداد با این شرکت دفاع کرده است.

به گزارش رجانیوز،"سباستین‌کو" از قراردادی که برای تهیه پرده‌های پلاستیکی غول پیکر برای استادیوم محل برگزاری بازی‌های المپیک در لندن با شرکت محصولات شیمیایی داو منعقد شد دفاع کرده است، هر چند این شرکت در یکی از بدترین فاجعه‌های صنعتی جهان دست داشته است. 2 دسامبر سال 1984 میلادی در شهر بوپال هند نشت گاز در یکی از کارخانه های محصولات شیمیایی داو بین 7 تا 10 هزار نفر از مردم را بلافاصله کشت. ظرف 20 سال بعد از آن نیز 15 هزار نفر دیگر کشته شدند.

 

عفو بین‌الملل اعلام کرده است شرکت محصولات شیمیایی داو هرگز به اثرات حقوق بشری حادثه بوپال توجهی نکرده است در حالی‌که این منطقه هنوز هم آلوده است و بیش از 100 هزار نفر نیز هنوز تحت تاثیر این آلودگی قرار دارند.

 

شبکه تلویزیونی پرس تی‌وی برای بررسی بیش‌تر این مساله و مباحث زیادی که در خصوص آن طی هفته‌های اخیر در محافل ورزشی جهان به وجود آمد، با "مردیت الکساندر"، عضو سابق کمیته المپیک 2012 مصاحبه کرده است که برگردان آن را در ادامه می‌خوانید.

 

 

عفو بین‌الملل مدارک طبقه بندی شده ای در اختیار من قرار داد که نشان می‌داد شرکت محصولات شیمیایی داو در زمینه حادثه تاسف برانگیز بوپال مسئول است. نشت گاز در دهه 1980 میلادی که بیش از 20 هزار نفر را به کام مرگ کشید.

 

این یک مشکل تاریخی نیست بلکه مساله ای مستمر است. این منطقه هرگز پاکسازی نشده است. هنوز هم شاهد موارد فوق العاده زیاد سقط جنین در این محدوده هستیم. مردمی که آن‌جا زندگی می‌کنند از آبی می‌نوشند که می‌دانند سمی است.

 

 

بله همین طور است. یونیون کارباید مالک این کارخانه بود. حدود یک دهه قبل شرکت محصولات شیمیایی داو، که یک شرکت امریکایی است، مسئولیت اداره یونیون کارباید را به عهده گرفت.

 

وقتی این اتفاق افتاد شرکت داو تمامی چیزهای خوب را به دست آورد. آن‌ها دانش، تجربه و سهام یونیون کارباید را از آن خود کردند. آن‌ها همچنین همه بدهی‌ها و مسئولیت‌های یونیون کارباید را نیز به عهده گرفتند. که در این مورد خاص، مسئولیت سمی شدن بوپال بر اثر نشت گاز را شامل می‌شود.

 

 

داو از 2 جنبه با بازی‌های لندن ارتباط دارد. نخست این ‌که آن‌ها یک اسپانسر بین‌المللی هستند و این تصمیم از سوی کمیته بین‌المللی المپیک اتخاذ شد، افرادی که در ژنو وظیفه رسیدگی به کل المپیک را به عهده دارند.

 

این قرارداد برای ساخت نوعی پرده های پلاستیکی غول پیکر برای استادیوم برگزاری مسابقات المپیک منعقد شد.

 

 

بله. و این قرارداد به مناقصه گذاشته شد که در آن شرکت محصولات شیمیایی داو برنده شد.من عضو نهادی بودم که "کمیسیون 2012 پایدار" نامیده می‌شد و وظیفه داشت میزان پایداری و اخلاقی بودن روند بازی‌ها را بررسی کند.

 

وقتی لندن برای اولین بار قرار شد میزبان این بازی‌ها باشد ما تمامی اطلاعات درباره چگونگی و محل برگزاری مسابقات جمع آوری کردیم.

 

 

نه. من حدود 2 سال پیش به این‌جا آمدم.اما کل بسته یک "پیشنهاد" بود. یک سری وعده که به مردم جهان داده شده بود. ما گفتیم اگر میزبانی بازی‌ها را به عهده بگیریم در عوض طبق این وعده ها عمل می‌کنیم.

 

یکی از وعده ها این بود که مسابقات المپیک 2012 لندن یکی از پایدارترین بازی‌ها خواهد بود. وقتی به عنوان اسپانسر مسابقات با شرکت داو قرارداد بسته شد من متوجه شدم که تحقق این وعده ممکن نیست. قراردادی خبرساز مثل ساخت "پوششی" برای استادیوم لندن با داو که شرکتی است که یکی از بدترین موارد سوء استفاده از حقوق بشر را در کارنامه خود دارد.

 

 

تا جایی که می‌دانم تصمیم گیری در این زمینه برای سایر اعضای کمیته هم سخت است. افرادی بودند که برای تصمیم گیری در این باره با خودشان کلنجار رفتند.اما به نظر من مساله مهم‌تر اقدامی است که "لوکوگ" می‌خواهد انجام دهد.

 

 

لوکوگ سامان‌دهی بازی‌های لندن را به عهده دارد و آن‌ها هستند که داو را برنده مناقصه اعلام کردند.فکر می‌کنم واقعا مهم است که درک کنید این در واقع فقط مثل یک سری پرده غول پیکر است که چیز ضروری نیست. و به ورزش‌کاران کمک نمی‌کند که سریع‌تر بدوند یا روز را برای تماشاگران روشن‌تر نمی‌سازد و قرار نیست تصویر و منظره بهتری در مقابل افراد قرار گیرد.

 

بنابراین، واقعا دوست دارم شاهد لغو این قرارداد از سوی سازمان‌دهندگان بازی‌های لندن باشم چرا که تا آن‌جا که من می‌دانم این خواسته قربانیان و خانواده‌های کسانی است که در بوپال جان خود را از دست دادند.

 

 

فکر کنم شما درست می‌گویید. مسائل دیگری وجود دارد که مردم خیلی به آن اهمیت می‌دهند.به نظر من در بازی‌های المپیک در واقع به مساله اخلاق و اسپانسر‌ها به نحو کارآمدی پرداخته نشده است.اما باید مجددا به این واقعیت اشاره کنم که بیش از 20 هزار نفر در اوپال جان خود را از دست دادند و عدالت در این زمینه هیچ‌گاه اجرا نشده است. غرامت کامل به قربانیان پرداخت نشده است و هنوز هم امروزه شاهد تولد نوزادانی هستیم که به علت وجود سم در آب‌های این منطقه ناقص الخلقه یا بیمار هستند.فکر می‌کنم شرکت محصولات شیمیایی داو برای من یک نمونه تمثالی است.

 

باید به این نکته اشاره کنم که مدیرعامل المپیک 2012 لندن گفته است وی مسلما حق دارد نظر خود را درباره قربانیان بوپال اعلام کند. این برای ما کاملا محترم است. وی یکی از 12 نفری است که در روند انتخاب داو برای این قرارداد دست از کار کشید.

 

 

این کمیسیون به طور خاصی اسپانسرها را بررسی می‌کند و من چون نمی‌خواستم بخشی از این قضیه باشم استعفا دادم.اما چیزی که واقعا دوست دارم در جواب سوال شما بگویم این است که چیزی که در این‌جا روی می‌دهد این است که همه از دیدگاه شرکت داو به این داستان گوش فرا می‌دهند.من مطمئنم که شرکت محصولات شیمیایی داو یک بخش روابط عمومی گسترده دارد که می‌تواند پول زیادی در ورای شهرت آن قرار دهد.

 

این واقعا تلخ و ناراحت کننده است اما واقعیت این است که به نظر می‌رسد سازماندهان بازی‌ها در لندن فقط از مسیر مورد نظر این شرکت تقلید می‌کنند. تا آن‌جا که می‌دانم آن‌ها هیچ وقت با هیچ‌یک از نمایندگان قربانیان بوپال دیدار نکرده اند. هیچ‌وقت با یکی از افرادی که آن شب تحت تاثیر گاز سمی قرار گرفت یا یکی از عزیزانش را در این حادثه از دست داد دیدار نکرده اند. و درک این مساله ‌که آن‌ها بدون در نظر گرفتن طرف دیگر این ماجرا صرفا به دنباله روی از مسیر این شرکت ادامه می‌دهند برای من واقعا سخت است.

 

در نتیجه این قرارداد، میراث سمی داو به عنوان لکه ننگی بر وجدان تمامی اهالی لندن باقی می‌ماند. من افراد زیادی را می‌شناسم که واقعا از برگزاری این بازی‌ها هیجان زده هستند اما به علت عقد این قرارداد با داو احساس ناراحتی می‌کنند.

 

در واقع من تماس‌های زیادی از افرادی داشتم که می‌گفتند تصمیم گرفته اند بلیط‌‌شان را پس بدهند چرا که با این وضعیت نمی‌توانند از بازی‌ها لذت ببرند. این مایه شرمساری است چرا که المپیک باید به برگزاری جشن برای آن چه بهترین و درخشان ترین است، بپردازد.