یک افطار با مسلمانان در دهلی نو +تصاویر

حضورم بر چارچوب در توجه همه را جلب می کند و دو سه تن از اساتید آنجا به سراغم می آیند تا ببینند چه کار دارم. رسم بر این است که زن اجازه ورود به مسجد ندارد به ویژه مساجدی که کودکان، نوجوانان و جوانان در آن مشغول به تحصیل هستند.

برای ورود به مسجد سخت‌گیری می کنند

فکر نمی کردم اجازه دهند عکاسی کنم، قبلا هم تلاش کرده بودم که از افطاریشان عکاسی کنم اما با مخالفتشان روبرو شده بودم. اینبار وقتی اجازه ورود می خواهم، اضافه می کنم که مسلمان هستم. زیرا برای ورود غیر مسلمان قانون سخت تر است حتی اگر مرد باشد. معمولا مردهای غیر مسلمان به مساجد اجازه ورود ندارند و این مسئله را در مساجدی بسیاری ملاحظه کرده ام.

ملیتم را می پرسند و اینکه چرا می خواهم عکاسی کنم. پس از آن کارت شناسایی می خواهند. می گویم ندارم و تصور نمی کردم که برای حضور در مسجد کارتی لازم باشد. با اصرارم می پذیرند که عکاسی کنم، اما اجازه ندارم که نزدیک بروم و باید در همان اوایل در ورودی عکاسی خود را انجام دهم.

هر دو نفر یک بشقاب افطاری

هنوز تا افطار کمی باقی است، هر کسی وارد مسجد می شود ابتدا وضو می گیرد و در همانجا روی سنگ فرش کنار سفره می نشیند و دانش آموزان چند لحظه به افطار همگی بر سر سفره به صورت چمباتمه می نشینند. هر بشقاب میوه که ترکیبی از سه نوع میوه پاپایا، موز و عنبه به همراه دو تکه سمبوسه است، میان هر دو نفر تقسیم شده است. در کنار بشقاب، کتری های بزرگی نیز میان سفره ها وجود دارد که پراز شربت روح نواز است که با آب مخلوط شده است. این شربت که مصرف زیادی در کشور هند دارد عصاره ای از میوه ها و گیاهان مختلف است که گفته می شود بسیار مقوی است.

قبل از پخش اذان برخی به ادای نماز می پردازند و برخی همانجا که سرسفره نشسته اند دست بر آسمان برداشته و دعا می کنند. اذان که از بلندگو پخش می شود، روزه داران با دست مشغول افطار می شوند.

اساتیدشان داخل صحن مسجد نشسته و جدا از سایر روزه داران، افطار می کنند. کف هال نیز با حصیر پوشیده شده است. مسجدی است بسیار ساده و با ابتدائی ترین امکانات.

اقامه نماز پس از صرف افطاری است

پس از افطار، روزه داران برای اقامه نماز به طبقه بالای مسجد می روند و شاگردان جوان مدرسه نیز به جمع آوری ظروف می پردازند.گویی وظایف نیز بر حسب سن و سال میانشان تقسیم شده است. تمیز کردن سفره و جمع آوری آن به عهده کوچکتر ها و حمل ظروف به عهده نوجوان تر هاست.

برخی از شاگردان نیز که سنی ندارند و معمولا بین هفت تا ده سال هستند به دنبال بازی خود می روند و دوچرخه ای را برداشته و در همان محوطه چند نفری آن شروع به بازی می کنند. حضور کودکان در مساجد و مدارس دینی از سنین بسیار کم امری معمول میان مسلمانان هند است. معمولا خانواده هایی که مایل به یادگیری علوم دینی از سوی فرزندان خود هستند از سنین کودکی آنها را به این مراکز و مدارس می فرستند.

حضور کودکان در مسجد پر رنگ است

این شاگردان که تعدادشان نیز زیاد است، در طول چند سال به عنوان حافظان کل قرآن تربیت می شوند و در ماه های رمضان در گروه های مختلف به مناطق و ایالت های مختلف اعزام می شوند تا در نماز تراویح حضور یابند. تراویح نمازی 20 رکعتی است که در قالب نمازهای چهار رکعتی خوانده می شود. بدین شکل که پس از هر چهار رکعت استراحتی بسیار کوتاه انجام می شود و سپس چهار رکعت بعدی شروع می شود. در این نوع نماز به جای سوره حمد و توحید جزءهایی از قرآن تلاوت می شود و به این شکل تا پایان ماه رمضان ختم قرآن انجام می گیرد و در آخرین روز پس از ختم قرآن شیرینی و شربت میان نمازگزاران تقسیم می شود.

سفره‌های افطاری در یکی از مساجد دهلی نو

پس از افطار دوباره یکی از اساتید نزدیک شده و شروع به سوال می کند که نامت چیست و این عکس ها قرار است کجا منتشر شود. در مورد حساسیتش سوال می کنم و پاسخ می دهد ما دوست نداریم از این عکس ها سوء استفاده شود. می گویم سنت و فرهنگ اسلامی به این زیبایی و سادگی چه جایی می تواند برای سوء استفاده داشته باشد و همچنان که نگاهم می کند و دور می شود، می گوید هر کجا رفتی باید کارت شناسایی خود را نیز حمل کنی.

استاد مسن دیگری نزدیک شده و از من می خواهد که مسجد را ترک کنم و به این ترتیب اجازه عکاسی از نماز را نمی دهند.