مثنوی/ چه تلخ و جانگدازست قصّه ای دوست

به گزارش پایگاه 598 مثنوی زیل سروده ای زیبا از سیاوش امیری است که در سالروز شهادت مسافرین هواپیمای ایرباس که توسط موشک ناو وینسنس امریکا در سال 67 مورد هدف قرار گرفت و سرنگون شد تقدیم نظر خوانندگان می گردد.


چه گویم از دَد و از دَدمنش ها
چه گویم از خبیثان ، بدمنش ها

چه گویم از پَلیدی از شقاوت
چه سان گویم از آن اوج جنایت

چه تلخ و جانگدازست قصّه ای دوست
بسوزد سینه ها را غُصّه ای دوست

و نیرنگ خبیثان ِ بَد آهنگ
در آخر روزهای مانده از جنگ

به شکلی ناجوانمردانه رُخ داد
جنایت کِی رَوَد از خاطر و یاد

هُمای آهنین با سیصد و چند
نفر انسان به لب گُل های لبخند

به ناگه شد شکار موشک انداز
و شد صد تکه در پایان پرواز

یه فرمان پَلیدی آدمی سان
به یغما رفت عمر و جان آنان

و شصت و شش نهال تازه رَسته
و مردان و زنانی دسته دسته

به ناگه زندگی شان گشت نابود
میان شعله های آتش و دود

چه بودی جرم آنان بیش یا کم
تو ای حیوان که نامت گشته آدم

تو ای فرمانده بی دین و وجدان
شجاعت می شود کشتار انسان ؟!

چرا آن تیزبال آسمان ها
فرو افتاد در پهنای دریا

چرا شد سرنگون آن کوه آهن
و آیا زنده ای جا ماند یک تن

چرا آن بی گناهان کُشته گشتند
به خون سرخ خود آغشته گشتند ؟!