پول‌ هنگفتي كه خرج مي‌شود اما سودي ندارد

بر اين اساس در فصل 87 ـ 88، 43 بازيكن خارجي در ايران حضور داشتند كه مجموعا 63 هزار و 53 دقيقه براي تيم‌هاي خود بازي كردند. از اين تعداد 11 بازيكن، كمتر از 500 دقيقه در طول فصل به ميدان رفته بودند. در فصل 88 ـ 89، تعداد خارجي‌هاي فوتبال ايران به 49 نفر افزايش پيدا كرد، اما دقايق حضور اين تعداد بازيكن در طول فصل جمعا عدد 50 هزار و 507 دقيقه را نشان مي‌دهد كه نسبت به فصل قبل‌تر كاهش داشته است. از 40 بازيكن خارجي فصل 88 ـ 89، 9 بازيكن كمتر از 500 دقيقه بازي كردند.

همچنين در فصل 89 ـ 90، 56 فوتباليست خارجي حضور در ليگ ايران را تجربه كردند كه مجموع دقايق بازي آنها 59 هزار و 408 دقيقه بود و 20 بازيكن هم كمتر از 500 دقيقه به ميدان رفته بودند. در فصل 90 ـ 91، 55 فوتباليست خارجي حاضر در ايران جمعا 53 هزار و 523 دقيقه بازي كردند و از اين تعداد، 21 بازيكن كمتر از 500 دقيقه در ميدان حاضر بودند و حتي چهار بازيكن اصلا بازي نكردند!

افزايش تعداد بازيكنان خارجي در طول چهار فصل گذشته و در همين حالا كمتر شدن دقايق بازي آنها در پايين بودن كيفيت اين بازيكنان حكايت مي‌كند كه ايجاب مي‌كند،‌ مسئولان فوتبال كشور براي جلوگيري از حضور اين تعداد بازيكن خارجي بي‌كيفيت قوانين سخت‌تري را به اجرا بگذارند.

نكته قابل تامل ديگر در خصوص حضور فوتباليست‌هاي خارجي در ايران، پولي است كه به آنها پرداخت مي‌شود. در فصل 89 ـ 90 ، 56 خارجي شاغل در فوتبال ايران جمعا حدود 11 ميليارد تومان از باشگاه‌ها دريافت كردند كه اگر اين مبلغ را به تعداد دقايق حضور آنها در ميدان تقسيم كنيم عدد 196 هزار تومان براي هر دقيقه را نشان مي‌دهد. اين رقم در فصل 90 ـ 91 به 246 هزار تومان در هر دقيقه افزايش يافت چون 55 بازيكن خارجي فوتبال ايران در مجموع حدود 13 ميليارد تومان دريافت كرده بودند!

اينك پرسشي كه مطرح مي‌شود اين است در حالي كه بيشتر بازيكنان خارجي فوتبال ايران كيفيت چنداني نداشته‌اند و جز تعدادي انگشت شمار نتوانسته‌اند براي تيمشان مثمرثمر باشند، چرا اين پول‌هاي هنگفت بدون حساب و كتاب به آنها پرداخت مي‌شود؟ چرا پول‌هايي كه به راحتي مي‌توانند در فوتبال پايه باشگاه‌ها و در راستاي تقويت تيم‌هاي پايه و آكادمي‌ها خرج شدند به جيب بازيكنان خارجي بي‌كيفيت و دلال‌ها ريخته مي‌شود؟

به گفته عزيز الله محمدي، رييس اتحاديه باشگاه‌هاي فوتبال ايران، اغلب بازيكنان آفريقايي كه به ايران مي‌آيند حاضرند در كشورهاي خود با حدود 50 يا 60 هزار دلار بازي كنند و اگر در ايران به آنها حدود 70 تا 80 هزار دلار داده شود با طيب خاطر به فوتبال مي‌‌پردازند، اما متاسفانه برخي از مديران باشگاه‌ها با همكاري دلال‌ها قراردادهايي 200 تا 300 ميليون توماني با اين بازيكنان مي‌بندند و پس از پرداخت همان 70 هزار دلار به آنها، باقي پول را نزد خود نگاه مي‌دارند!

در فصل گذشته ليگ برتر بازيكناني نظير، سزار و سوكاي در سپاهان، زايد در پرسپوليس، توزي در تراكتورسازي، ساموئل ويركوويچ در استقلال و چند تن ديگر، تنها بازيكناني بودند كه كمي براي تيم‌هاي خود منشاء اثر بودند. در حالي كه تعداد اين بازيكنان مفيد در فصل گذشته به زحمت به 15 نفر مي‌رسد، حدود 40 بازيكن ديگر هيچ اثر مثبتي در تيم‌هاي خود نداشته‌اند و بايد پرسيد چرا 13 ميليارد تومان پول به پاي اين بازيكنان ريخته شده است؟

از فدراسيون فوتبال و تمام دست اندركاران ورزشي كشور انتظار مي‌رود كه در راستاي جلوگيري از هدر رفتن سرمايه ملي و ريخته شدن پول‌هاي هنگفت به جيب بازيكنان بي‌كيفيت و دلال‌هاي آنها، قوانين سخت‌تري را تصويب و اجرا كنند، هر چند تصويب قانوني كه باشگاه‌ها را مجبور مي‌كند تنها از بازيكناني استفاده كنند كه فصل قبل عضو تيم ملي يا يكي از باشگاه‌هاي ليگ برتر كشور خود يا كشورهاي اروپايي باشند، مي‌تواند كمي از حضور بي‌كيفيت‌هاي خارجي جلوگيري كند.