جلال طالبي بازيكن اسبق تيم ملي ايران و تيم‌هاي تاج و دارايي كه سابقه سرمربيگري تيم ملي در جام جهاني ۹۸ را هم در كارنامه دارد از اتفاقات اين روزهاي فوتبال شگفت‌زده به نظر مي‌رسد.
روزنامه تهران امروز،جلال طالبي بازيكن اسبق تيم
ملي ايران و تيم‌هاي تاج و دارايي كه سابقه سرمربيگري تيم ملي در جام
جهاني ۹۸ را هم در كارنامه دارد از اتفاقات اين روزهاي فوتبال شگفت‌زده به
نظر مي‌رسد. او امكانات فوتبال ايران را با رقم قرارداد بازيكنان مقايسه
مي‌كند، پوزخندي مي‌زند و مي‌گويد:
« تا چند سال ديگر همين فوتبال نيم بند را هم نخواهيم داشت.»
اين روزها صحبت از پرداخت دستمزدهاي نجومي به فوتباليست‌ها شنيده مي‌شود. به نظر شما اين قيمت‌هاي كاذب چگونه ايجاد شده و تا چه زماني سير صعودي خواهد داشت؟
پرداخت دستمزدهاي كلان و نامتعارف به فوتباليستهاي ليگ برتري مشكل امروز و ديروز نيست و ريشه در زماني دارد كه فوتبال ايران به سمت و سوي حرفه‌اي شدن قدم برداشت. مديران فوتبال ما از همان ابتدا مطابق اصول و مقررات حرفه‌اي رفتار نكردند و فضاي فعلي نشان مي‌دهد كه اين رويه همچنان ادامه دارد.
آيا يدك كشيدن نام فوتبال حرفه‌اي براي پرداخت چنين دستمزدهايي كفايت مي‌كند؟
حرفه‌اي شدن تنها با ريخت و پاش كردن امكان پذير نيست و رسيدن به آن برنامه‌ريزي، هدف، تشكيلات و البته مديران حرفه‌اي را مي‌طلبد. از اولين روزهايي كه ليگ حرفه‌اي فوتبال ايران حيات خود را آغاز كرد تفكر مديران فوتبالي به اين شكل بود كه تيمي ببنديم و جامي بگيريم و اگر اصول حرفه‌اي هم رعايت نشود به جايي برنخواهد خورد.
امروز در بازار نقل و انتقالات برخي بازيكنان از رقم‌هاي دو ميليارد توماني صحبت مي‌كنند.
در چنين بستري طبيعي است كه مديران در راستاي بقاي خودشان سر كيسه را براي ستاره‌ها و حتي بازيكنان معمولي كه تا مدتي قبل ارزش آنها كمتر از ۱۰۰ ميليون تومان بوده شل كنند و دستمزدهاي چند صد ميليوني به آنها بپردازند. پرداخت پول‌هاي كلان به فوتباليستهاي ايراني مصداق از هول حليم در ديگ افتادن است.
اين پول دقيقا از چه كانالي به فوتبال ايران تزريق مي‌شود و آيا به لحاظ اقتصادي توجيهي هم دارد؟
تيم‌ها با پول دولت وارد يك رقابت كاذب شده‌اند كه عملا بهره‌اي براي فوتبال رو به افول ايران ندارد. همه ما مي‌دانيم قريب
به اتفاق تيم‌هاي ليگ برتري فوتبال ايران صرفا تيم هستند نه يك باشگاه انسجام يافته. جالب اينكه همين تيم‌ها از نداشتن زمين تمرين استاندارد و امكانات اوليه فوتبال حرفه‌اي رنج مي‌برند اما مديران آنها چند صد ميليون تومان را صرف خريد يك بازيكن مي‌كنند.
در حال حاضر اكثر انتقادات خطاب به باشگاه پرسپوليس است و گفته مي‌شود مديرعامل اين باشگاه باب جديدي را در پرداخت دستمزدهاي كلان به فوتباليست‌ها باز كرده است.
همه مي‌دانيم كه امروز مديريت باشگاه پرسپوليس سردمدار پرداخت دستمزدهاي كلان به فوتباليستهاي مطرح ليگ برتري است. مديريت فعلي اين باشگاه بواسطه نتايج فصل قبل از سوي هواداران تيم تحت فشار قرار گرفته تا تيم خوبي ببندد و قهرمان فصل بعد لقب بگيرد، غافل از اينكه تنها با ساختارسازي مي‌توان آينده يك باشگاه را تضمين كرد نه عمليات مقطعي و گلخانه اي . سال آينده قرارداد اين بازيكنان تمام مي‌شود و اگر رويانيان در راس كار نباشد ممكن است دوباره چهره پرسپوليس از اين رو به آن رو شود.
شما با صرف چنين هزينه‌هايي توسط دولت در فوتبال موافقيد؟
پرسش اساسي اين است كه آيا چگونگي خرج كردن اين پولها كه صرفا براي رويايي زندگي كردن عده‌اي هزينه مي‌شود در دايره نظارتي دولت قرار دارد؟ و پرسش ديگر اينكه تيم‌هاي بي‌بضاعت ليگ برتري كه درآمدشان گاهي براي سفرهاي درون مرزي‌كفايت نمي‌كند چگونه چند ميليارد تومان صرف خريد بازيكن مي‌كنند؟
عده‌اي از كارشناسان معتقدند در همه جاي دنيا تيم‌هاي پرطرفدار بيش از ساير تيم‌ها هزينه مي‌كنند و استقلال و پرسپوليس هم از اين قاعده مستثني نيستند.
در اسپانيا باشگاهي مثل رئال مادريد طبعا بيشتر از اوساسونا خرج مي‌كند چون اساسا درآمد بيشتري دارد؛ چه از محل خريد و فروش بازيكن و چه از طريق دريافت حق پخش تلويزيوني و جذب اسپانسر. بنابراين در چنين باشگاهي نه چك بلامحل كشيده مي‌شود و نه بازيكنانش به فيفا شكايت مي‌كنند. مديرانش هم از بودجه دولتي ارتزاق نمي‌كنند. اين با آنچه در فوتبال ايران مي‌گذرد متفاوت است.
شما سابقه فعاليت در ليگ آمريكا را داريد. آنجا بحث پرداخت به فوتباليست‌ها به چه شكل است؟
در ليگ«MLS» هيچ باشگاهي مستقيما به فوتباليست پول نمي‌دهد و يك كميته تخصصي بعد از ارزش‌گذاري بازيكنان مورد نظر باشگاه‌ها كار امضاي قرارداد و پرداخت دستمزد را انجام مي‌دهد. بعد هم يك نسخه از قرارداد براي باشگاه مورد نظر ارسال مي‌شود تا بر اساس آن ماليات پرداخت كنند. در ليگ آمريكا كميته مذكور تشخيص مي‌دهد كه ديويد بكام با ۵۰ ميليون دلار به تيم لس آنجلس گالكسي بپيوندد اما قبلا اين ۵۰ ميليون دلار را از مك دونالد و پپسي و چند كمپاني معتبر ديگر درآمدزايي شده است. در فوتبال ايران كه درآمد حاصل از تبليغ اسپانسرها روي پيراهن تيم‌ها به عنوان تنها ممر درآمد، مخارج سفرهاي آنها را هم تامين نمي‌كند اين پول‌هاي درشت از جيب دولت پرداخت مي‌شود.
راهكاري براي برون رفت از اين بحران خودساخته وجود دارد؟
به مديراني احتياج داريم كه فوتبال را به سمت حرفه‌اي شدن و نه به سمت و سوي بيشتر خرج كردن و خودنمايي شخصي سوق بدهند.
« تا چند سال ديگر همين فوتبال نيم بند را هم نخواهيم داشت.»
اين روزها صحبت از پرداخت دستمزدهاي نجومي به فوتباليست‌ها شنيده مي‌شود. به نظر شما اين قيمت‌هاي كاذب چگونه ايجاد شده و تا چه زماني سير صعودي خواهد داشت؟
پرداخت دستمزدهاي كلان و نامتعارف به فوتباليستهاي ليگ برتري مشكل امروز و ديروز نيست و ريشه در زماني دارد كه فوتبال ايران به سمت و سوي حرفه‌اي شدن قدم برداشت. مديران فوتبال ما از همان ابتدا مطابق اصول و مقررات حرفه‌اي رفتار نكردند و فضاي فعلي نشان مي‌دهد كه اين رويه همچنان ادامه دارد.
آيا يدك كشيدن نام فوتبال حرفه‌اي براي پرداخت چنين دستمزدهايي كفايت مي‌كند؟
حرفه‌اي شدن تنها با ريخت و پاش كردن امكان پذير نيست و رسيدن به آن برنامه‌ريزي، هدف، تشكيلات و البته مديران حرفه‌اي را مي‌طلبد. از اولين روزهايي كه ليگ حرفه‌اي فوتبال ايران حيات خود را آغاز كرد تفكر مديران فوتبالي به اين شكل بود كه تيمي ببنديم و جامي بگيريم و اگر اصول حرفه‌اي هم رعايت نشود به جايي برنخواهد خورد.
امروز در بازار نقل و انتقالات برخي بازيكنان از رقم‌هاي دو ميليارد توماني صحبت مي‌كنند.
در چنين بستري طبيعي است كه مديران در راستاي بقاي خودشان سر كيسه را براي ستاره‌ها و حتي بازيكنان معمولي كه تا مدتي قبل ارزش آنها كمتر از ۱۰۰ ميليون تومان بوده شل كنند و دستمزدهاي چند صد ميليوني به آنها بپردازند. پرداخت پول‌هاي كلان به فوتباليستهاي ايراني مصداق از هول حليم در ديگ افتادن است.
اين پول دقيقا از چه كانالي به فوتبال ايران تزريق مي‌شود و آيا به لحاظ اقتصادي توجيهي هم دارد؟
تيم‌ها با پول دولت وارد يك رقابت كاذب شده‌اند كه عملا بهره‌اي براي فوتبال رو به افول ايران ندارد. همه ما مي‌دانيم قريب
به اتفاق تيم‌هاي ليگ برتري فوتبال ايران صرفا تيم هستند نه يك باشگاه انسجام يافته. جالب اينكه همين تيم‌ها از نداشتن زمين تمرين استاندارد و امكانات اوليه فوتبال حرفه‌اي رنج مي‌برند اما مديران آنها چند صد ميليون تومان را صرف خريد يك بازيكن مي‌كنند.
در حال حاضر اكثر انتقادات خطاب به باشگاه پرسپوليس است و گفته مي‌شود مديرعامل اين باشگاه باب جديدي را در پرداخت دستمزدهاي كلان به فوتباليست‌ها باز كرده است.
همه مي‌دانيم كه امروز مديريت باشگاه پرسپوليس سردمدار پرداخت دستمزدهاي كلان به فوتباليستهاي مطرح ليگ برتري است. مديريت فعلي اين باشگاه بواسطه نتايج فصل قبل از سوي هواداران تيم تحت فشار قرار گرفته تا تيم خوبي ببندد و قهرمان فصل بعد لقب بگيرد، غافل از اينكه تنها با ساختارسازي مي‌توان آينده يك باشگاه را تضمين كرد نه عمليات مقطعي و گلخانه اي . سال آينده قرارداد اين بازيكنان تمام مي‌شود و اگر رويانيان در راس كار نباشد ممكن است دوباره چهره پرسپوليس از اين رو به آن رو شود.
شما با صرف چنين هزينه‌هايي توسط دولت در فوتبال موافقيد؟
پرسش اساسي اين است كه آيا چگونگي خرج كردن اين پولها كه صرفا براي رويايي زندگي كردن عده‌اي هزينه مي‌شود در دايره نظارتي دولت قرار دارد؟ و پرسش ديگر اينكه تيم‌هاي بي‌بضاعت ليگ برتري كه درآمدشان گاهي براي سفرهاي درون مرزي‌كفايت نمي‌كند چگونه چند ميليارد تومان صرف خريد بازيكن مي‌كنند؟
عده‌اي از كارشناسان معتقدند در همه جاي دنيا تيم‌هاي پرطرفدار بيش از ساير تيم‌ها هزينه مي‌كنند و استقلال و پرسپوليس هم از اين قاعده مستثني نيستند.
در اسپانيا باشگاهي مثل رئال مادريد طبعا بيشتر از اوساسونا خرج مي‌كند چون اساسا درآمد بيشتري دارد؛ چه از محل خريد و فروش بازيكن و چه از طريق دريافت حق پخش تلويزيوني و جذب اسپانسر. بنابراين در چنين باشگاهي نه چك بلامحل كشيده مي‌شود و نه بازيكنانش به فيفا شكايت مي‌كنند. مديرانش هم از بودجه دولتي ارتزاق نمي‌كنند. اين با آنچه در فوتبال ايران مي‌گذرد متفاوت است.
شما سابقه فعاليت در ليگ آمريكا را داريد. آنجا بحث پرداخت به فوتباليست‌ها به چه شكل است؟
در ليگ«MLS» هيچ باشگاهي مستقيما به فوتباليست پول نمي‌دهد و يك كميته تخصصي بعد از ارزش‌گذاري بازيكنان مورد نظر باشگاه‌ها كار امضاي قرارداد و پرداخت دستمزد را انجام مي‌دهد. بعد هم يك نسخه از قرارداد براي باشگاه مورد نظر ارسال مي‌شود تا بر اساس آن ماليات پرداخت كنند. در ليگ آمريكا كميته مذكور تشخيص مي‌دهد كه ديويد بكام با ۵۰ ميليون دلار به تيم لس آنجلس گالكسي بپيوندد اما قبلا اين ۵۰ ميليون دلار را از مك دونالد و پپسي و چند كمپاني معتبر ديگر درآمدزايي شده است. در فوتبال ايران كه درآمد حاصل از تبليغ اسپانسرها روي پيراهن تيم‌ها به عنوان تنها ممر درآمد، مخارج سفرهاي آنها را هم تامين نمي‌كند اين پول‌هاي درشت از جيب دولت پرداخت مي‌شود.
راهكاري براي برون رفت از اين بحران خودساخته وجود دارد؟
به مديراني احتياج داريم كه فوتبال را به سمت حرفه‌اي شدن و نه به سمت و سوي بيشتر خرج كردن و خودنمايي شخصي سوق بدهند.
اخبار ویژه
پیامهای مغرضانه، خطرات تحلیلگرانه!
روایت صحیح از نحوه مدیریت انرژی در دولت شهید رئیسی؛
نظرات بینندگان
جدیدترین اخبار پربازدید ها
