آمار تکان دهنده از ارتش امریکا: هر روز یک خودکشی! + نمودار

سرویس بین الملل پایگاه 598 - پس از حملات مشکوک تروریستی سال 2001 به برج های دوقلوی تجارت جهانی امریکا، ارتش این کشور به بهانه مبارزه با تروریسم، به افغانستان (اکتبر 2001) و عراق (مارس 2003) یورش برد. آثار سوء این دو جنگ فرسایشی بر روح و روان سربازان امریکایی از همان اوان جنگ به مرور خود را نشان داد تا اینکه طبق آخرین آمار و به نقل از آسوشییتد پرس، در آغاز سال 2012 به بحرانی ترین نقطه ممکن نزدیک شد، به طوری که خودکشی به میزان یک مورد در هر روز رسید. آمار سال جاری حتی از آمار سالهای 2001 تا 2011 که 136.2 خودکشی بود نیز بیشتر است و آمار خودکشی های سال جاری میلادی از ژانویه تا ماه می 25 درصد بیشتر از آمار دو سال قبل است.

بر اساس آمار موجود، پیش از این آمار خودکشی در سال 2009 بیشترین میزان خودکشی درمیان نظامیان آمریکایی محسوب می شد، اما آمار سال جاری میلادی 16 درصد بیشتر از آمار سال 2009 است. بر همین اساس تعداد نظامیانی که در سال جاری میلادی به دلیل خودکشی کشته شده اند از تعداد قربانیان ارتش آمریکا در جنگ افغانستان در سال های 2008 و 2009 نیز بیشتر است. گفتنی است نظامیانی که چندین سفر به افغانستان یا عراق را تجربه کرده اند بیشتر در معرض اقدام به خودکشی قرار دارند.

ارتش فعال امریکا که از بیش از یک و نیم میلیون شهروند امریکایی (و نیرو های چند ملیتی) تشکیل شده، از ده سال پیش درگیر جنگ های طولانی خارج از خانه بوده که هزینه های هنگفت مالی مستقیم و غیر مستقیمی را بر گرده ملت امریکا تحمیل کرده است. اگرچه در ابتدای آغاز شعله کشیدن آتش این دو جنگ شوم، رضایت مردمی بالای 80% عنوان می شد ولی پس از گذشت زمانی اندک و با مشخص شدن برخی ابعاد پنهان از واقعیت این آتش افروزی ها، نارضایتی شهروندان امریکایی حتی به 69% نیز می رسید (جنگ عراق).

دور بودن از وطن و خانواده و محیط های آرام، قرار گرفتن در شرایط جنگی و بحرانی، مشاهده صحنه های دلخراش از قتل های فجیع، و مخرب تر از همه، دست داشتن در کشتار غیرنظامیان – که بارها به اعتراف خود سربازان امریکایی، دلیلی برای انجام آن نمی دیدند و فقط طبق وظیفه عمل می کردند- باعث گرایش بیشتر آنها به سمت مواد مخدر، و همچنین بروز اختلالات شدید PTSD، افسردگی، پرخاشگری، اضطراب دائم و دیگر انواع بیماری های روحی-روانی در این افراد شده است که علاوه بر هزینه های مستقیم نظامی، مبالغ هنگفتی را نیز به مسائل پیرامون مشکلات روحی سربازان امریکایی اختصاص داده است.

حضور امریکا در افغانستان در حالی ادامه دارد که پروفسور فیلیس بنیس، مدیر اجرای پروژه جهانی گرایی جدید در اندیشکده مطالعات سیاسی واشنگتن می گوید: ”جنگ آمريكا در افغانستان وارد يازدهمين سال خود شده است. آمريكا هنوز هم در حال چشيدن طعم شكست است. ما هرگز فرصت پيروزي در اين جنگ كينه‌توزانه را نداشتيم، و در حالي كه عده كمي در واشنگتن حاضر به قبول اين حقيقت هستند، مدام مشغول اصلاح و بررسي و تعريف مجدد شكل احتمالي «پيروزي» مي‌باشند."

این متفکر امریکایی، رفتارهای نظامیان امریکا را متاثر از سوء مدیریت دولت امریکا و ضعیف و فاسد بودن او می داند. بنیس در مقاله ماه گذشته خود عنوان کرده بود رفتارهایی مانند سوزاندن قرآن، ادرار بر جسد کشتگان افغانی، کشتار کودکان و زنان بی دفاع و مواردی از این دست از عادی ترین اثرات سوء مدیریت دولت امریکاست.

در این میان، سایت www.wboc.com، به طرز مشکوکی به افزایش حمله افغان ها به نظامیان امریکایی اشاره می کند؛ گویی امریکا –مخصوصا بعد از قتل بن لادن- برای ادامه حضور خود در افغانستان دلیل دیگری جز ادامه داشتن ناامنی در این کشور ندارد و بنابراین باید از آن استمداد بگیرد، حتی اگر به قیمت افزایش مشکلات روحی سربازان خود بیانجامد.

این سایت در گوشه دیگری از مقاله خود به نقل از یک افسر بازنشسته ارتش، از این مسئله ابراز نگرانی می کند که افسران ارشد ارتش، ماهیت و مفهوم خودکشی [و نگرانی های پیرامون آن] را به درستی درک نمی کنند.

آسوشییتد پرس در مقاله دیروز خود خاطرنشان کرده بود که روانشناسان هنوز عامل اصلی خودکشی را پیا نکرده اند و نمی دانند چرا یک نفر در مقابل مشکلات تسلیم شده و تتصمیم به خودکشی می گیرد در حالی که افراد دیگر این کار را نمی کنند.

البته از علمی که مبنای آن بر پایه اومانیسم باشد انتظاری غیر از این نمی رود، اما دیدگاه اسلامی که خدا رو منشأ و محورجهان هستی می داند و اعمال و رفتارهای انسان را با لحاظ کردن این اصل می سنجد، به خوبی پرده از واقعیتی نه چندان پیچیده بر می دارد:

دور شدن از محور و علت هستی و انجام هر عملی که برای خاطر غیر خدا انجام شود، قطعا آثار سوء دنیوی در پی خواهد داشت. قتل تفریحی شهروندان افغان و عراقی، تجاوز، هتک حرمت مقدسات، بی احترامی به اجساد، و غیره نتیجه ای غیر از پریشانی و اضطراب و بیماری های حاد روحی در پی ندارد. اما آیا جوامع سکولار ابزار درک این واقعیت را خواهند داشت تا راه حل مناسب برای برون رفت از این اوضاع خودساخته را به دست بیاورند؟

منابع: