پیشنهادهای میلیاردی به بازیکنان در فوتبالی که پدیده ندارد

فارس، اگر از خبرنگاران بپرسند بدترین فصل فوتبال چه زمانی است بی تردید پاسخ می دهند " فصل نقل و انتقالات".

نقل و انتقالات بد است چون به یکباره همه چیز زیر و رو می شود. در روزهایی که بازیکنان به ساق های خود استراحت می دهند و اکثرا گردش و تفریح در خارج از ایران را ترجیح می دهند این خبرنگاران و دست اندرکاران باشگاه ها هستند که باید با سمبه ای پر زورتر در کمین خبر باشند. اینکه چه بازیکنی با چه قیمتی و چگونه سر از یک تیم پر طرفدار در می آورد و یا کدام باشگاه گوی رقابت را از سایرین دزیده و در این بازار مکاره یکه تازی می کند.

این فصل بد است چون حتی روزنامه نگاران هم وارد رقابتی می شوند که خود خبر ندارند با این خبرپراکنی ها فقط جیب افرادی را پر می کنند که روزی می رسد جواب سلام را هم به زور می دهند.

فصل بدی است چون خبر نداریم که چطور و چگونه باشگاه های بدهکار چنان پیشنهادهای میلیاردی می دهند که فقط خود و وجدانشان می داند چطور قرار است این اعتبارات تامین شود.

در این فوتبال چه خبر است؟ تا چه زمانی باید از فدراسیون فوتبال فقط و فقط شعار بشنویم؟ چرا سازمان بازرسی کل کشور به قراردادها و چگونگی تامین اعتبارات باشگاه ها ورود نمی کند؟

از این همه مصاحبه های تکراری مسئولان فدراسیون مبنی بر مبارزه با دلالی و افراد متخلف چه سودی می بریم؟ پس خروجی این مصاحبه ها کجاست؟ سالی نیست که نشنویم لیستی چند نفره از افراد متخلف فوتبالی اعلام شده؛ متخلفانی که کمترین تخلفشان دلالی بوده است. چطور است که این اسامی برای مسئولان مشخص است اما برای باشگاه ها و آنهایی که با این فوتبال سر و کار دارند نامشخص؟ چطور است که همه این متخلفان هر ساله با زور بیشتری به کارشان ادامه می دهند و کک کسی هم نمی گزد؟

چطور است که دانه درشت های این متخلفان به اسم مصلحت باید به کار خود ادامه دهند و زورشان به افرادی می رسد که فقط نوچه‌گری این دانه درشت ها را کرده اند.

آقای فدراسیون آیا می دانی همه این باشگاه های بدهکاری که هنوز بیش از 50 درصد از قراردادهای فصل گذشته بازیکنان خود را نداده اند در فصل مکاره نقل و انتقالات چنان پیشنهادهای اغوا کننده ای را به بازیکنان می دهند که سر هر فردی از شنیدنش سوت می کشد.

چطور می شود بازیکن جوانی که هنوز شایستگی هایش را آن طور که باید و شاید نشان نداده صحبت از پیشنهادهای بالای یک میلیارد تومانی می کند و باشگاه ها هم برای اینکه در جذب چنین بازیکنی از رقیب عقب نیفتند با این پیشنهاد موافقت می کنند؟

کاش یکی دلش بسوزد و پاسخ دهد چرا باشگاه هایی که دم از اخلاق گرایی می زنند سراغ بازیکنانی می روند که با باشگاه خود قرارداد دارند اما بدون توجه به این مسئله او را هوایی می کنند و بی جهت قیمت بازیکنی که شاید ارزشش 100 میلیون تومان باشد ناگهان 600 میلیون تومان می شود.

چه می شود مدیری آهش از دلالی و این بازار آشفته به هوا می رود اما خود او چنان پیشنهادهایی می دهد که باور کردنش سخت است.

آیا تا به حال مقام های قضایی کشور و کسانی که دستی بر آتش دارند به ذهنشان خطور کرده باشگاه هایی مثل مس کرمان، پرسپولیس، استقلال، تراکتورسازی، سپاهان، فولاد خوزستان و ... این پول ها را از کجا می آورند که چنین مذاکراتی می کنند؟

این همه شعار رسیدگی به شرایط حرفه ای باشگاه ها چه دردی را دوا می کند؟ قصه چیست؟ یکی بگوید ما هم بدانیم. باشگاهی که بیش از 15 میلیارد تومان بدهی دارد با چه متر و معیاری پیشنهادهای بالای 600 میلیون تومان به بازیکنان می دهد؟ پس این سقف قرارداد را چه کسانی رعایت می کنند؟ فدراسیون فوتبال چطور در حال ارزیابی است؟ گاهی احساس می کنیم فدراسیون هم خود عاجز از رعایت این قانون است و فقط برای حفظ ظاهر چنین قوانینی را مطرح می کند و توانایی اجرای آن را ندارد، نمی دانیم این احساس مان درست است یا نه اما شرایط اینگونه می گوید. دیگر واضح تر از این برای اثبات عدم رعایت قانون؟ فدراسیون چه زمانی می خواهد کمر همت را ببندد؟

اینجا کسی دلش برای فوتبال نمی سوزد. هر کس به فکر خویش است. همه چیز رنگ شعار می دهد و بس. نمی دانیم چرا در این کشور تورم فقط برای بازیکنان فوتبال زندگی را سخت کرده و فقط این دسته از افراد هستند که باید حقوقشان هر ساله چند برابر دیگر افراد شود.

باید تبریک را نثار باشگاه ها کرد؛ باشگاه ها که خود عامل این آشفته بازار هستند. چرا باید یک بازیکن به تمام ایران سفر کند و به همه باشگاه ها برود اما در آخر با تیمی قرارداد امضا کند که پول بیشتری می دهد. همه را سر کار می گذارد و چه جالب که همه باشگاه ها هم سر کار می روند.

شاید در این گمراهی ها، خبرنگاران هم مقصر باشند، بله ما مقصریم؛ مایی که ناخواسته وارد این بازار می شویم و با انتشار برخی خبرهای کاملا تبلیغاتی به نفع همه آنهایی که سود کلان از این نقل و انتقالات می برند کار می کنیم. واقعا از ماست که بر ماست.

اگر اتحاد و دوراندیشی در کار بود اکنون چنین روزهایی در فوتبالمان نداشتیم. چنین روزهایی که حتی مربی در رده ملی به خود این اجازه را می دهد مدیربرنامه شاگردانش باشد. اینکه چه سودی نصیبش می شود مشخص نیست.

سخن زیاد است اما مثل همیشه گوش شنوا نیست. بگذاریم فوتبال به همین روند خود ادامه دهد. راهی پر از شعار، راهی پر از دروغ و راهی که رقبا به جان هم افتاده اند، راهی که کج است و تا ثریا هم کج می رود و در این فوتبالی که پدیده ای در آن معرفی نمی شود.

چه زمانی قرار است مسئولان دست به کار شوند را فقط خدا می داند و بس. اگر این روزها از مردم کوچه بازار هم بپرسید می دانند پشت پرده نقل و انتقالات چیست اما تنها کسانی که برایشان هنوز این مسائل ثابت نشده مسئولان هستند. از قدیم گفته اند کسی که خود را به خواب زده را نمی شود بیدار کرد و ما مانده ایم با این باشگاه های بدهکار به ظاهر پولدار. نمی دانیم دم خروس را باور کنیم یا قسم حضرت عباس را. قضاوت با شما.