ناگفته‌ هایی تأمل برانگیز از کارخانه لوله سازی خوزستان + عکس

 

 

 

فاطمه ظاهری بیرگانی: ساعت 30/7 صبح است؛ گرمای اهواز است و یک دنیا کنجکاوی برای دیدن کارخانه‏ای که مسکوت شدنش سالها تجمع ساز و تامل برانگیز شده است.

 

 

نیم ساعتی تا رسیدن به کارخانه طول می‌کشد. مسیر پیاده‏ای را که تا کارخانه طی می‏کنیم دیده‏بان‏هایی را می‏بینیم که آدم را یاد جبهه‏های جنگ می‏اندازد. فاصله دیده‏بان تا قسمت اصلی کارخانه زیاد است اما نشان از وسعت کارخانه و نیاز آن به حفاظتی عمیق است.

 

مسیر پیموده می‏شود و ما به کارخانه‏ی بحث برانگیز لوله سازی خوزستان می‏رسیم و مستقیما پای کلام دل‏های درد دیده و سامان ندیده‏ی کارگران این شرکت می‏نشینیم. چشمم که به کارخانه می افتد احساس می کنم آمده‏ام از بیماری عیادت کنم که مجهول الهویه است و هیچکس را ندارد.

 

تارهای عنکبوت کارخانه و حکایت بدون شرح زندگی آن کارگری که می‏گفت همسرش را طلاق داده است و یک کلیه‏اش را فروخته و مهریه‏ی همسرش را داده است و حال، بچه‏اش را به مادربزرگش سپرده و روزها شارژ می‏فروشد و شب‌ها در کارخانه نگهبانی می‏دهد تا که شاید روزی کارخانه شروع به کار کند.

 

 

کارخانه‏ای با 22 هکتار مساحت که تنها با لامپ‏هایی به تعداد انگشتان دست، که حتی نور کافی برای حفاظت ندارد و حکایت از ناامنی شدید کارخانه می‏کند که گواه آن، جای بخیه‏ها و زخم‏هایی است که دزدان بر چهره‏ی یکی از کارگران نشانده بودند و فرار آن کارگر که چهار دزد با شمشیر او را تهدید کرده بودند.

 

کارخانه‏ای که 3 سال است خط تولیدش هیچ تلنگری نخورده است و وضع مالی تلنگر نخورده‏ی آن کارگری که مدام قسم می‏خورد ماه‏هاست که از نانوای محله شان نان قرض می‏گیرد، گویا او بهتر از مسئولان درد ما را می‏فهمد.

 

سکوت وهم انگیز و پر از بغض کارخانه، که انگار دلش پر از درد بود از این که با آن همه ساخت و ساز، اوضاع و احوالش به جایی رسیده که لوله های مشابهی که همین شرکت تولید می‏کرد از شرکت رقیبش در تهران خریداری می‏شود و حال، تعدادی از این لوله‏های شرکت رقیب، کنار همین کارخانه چشم ما را به خود جلب می‏کند.

 

به سمت قسمت‏های دیگر کارخانه که می رویم، یکی از کارگران، همکار دیگرش را با دست نشان می‏دهد که بر روی یک صندلی در آفتاب نشسته است و می‏گوید: او هم زنش را به خاطر این وضعیت ( 36 ماه حقوق نگرفتن) طلاق داده است.

 

 

نزدیک‏تر که می‏رویم و اثرات گلوله‏های جنگ بر پیکره‏ی این کارخانه را می‏بینیم که نشان از حضور ثابت و بی صدایش در دفاع مقدس دارد و گویای سابقه تولید خمپاره‏اش در جنگ است که پیرترین کارگر کارخانه مدام بر آن تاکید می کند که این کارخانه یادگار جبهه های جنگ است.

 

برای ما باعث افتخار، اما غم انگیز بود. نشستن پای صحبت کارگرانی که زمانی خودشان یار و یاور جبهه‏ها بودند و بعد از آن همه سختی،  وضعیتشان شده است بلاتکلیفی ...

 

بعد از ساعت‏ها بازدید از کارخانه‏ای که حتی آب خوردن هم نداشت! راهی می‏شویم تا که برویم بار پیام‏هایی از این کارگران را که تاکید می‏کنند " شما را به خدا، اینها را به گوش مسئولین برسانید" را به مقصد برسانیم. پیام‏هایی که سنگینی بار کلامی شان این است که یک مسئول به فریاد ما برسد که بتوانیم 36 ماه طلبمان را بگیریم، مشکل بازنشستگی‌مان را حل کنیم و صدای شروع به کار کارخانه را بشنویم. پیام‏هایی که می رفتند تا که شاید با پاسخی خداپسندانه برگردند.