داستان از آنجایی شروع می شود که رئیس جمهور کشورمان در یک مراسم رسمی و با حضور میهمانان داخلی و خارجی با یاد و خاطره همسر مرحومشان اشک ریختند و از سخنرانی بدلیل ناراحتی امتناع کردند . ضمن تسلیت و همدردی با ایشان ذکر چند نکته ضروری بنظر می رسد:
1- اصولا در اینگونه مراسمات رسمی که رسانه های جهان نیز ناظر و شاهد آن هستند گریه کردن رئیس جمهور شاید بتواند همدردی مردم را با خود همراه سازد که قطعا هم همینطور است لاکن برای غیر ایرانیانی که نه در موضوع فرهنگی و نه در موضوع دینی شاید سنخیتی با کشور ما نداشته باشند اینکار می تواند پالسهایی از غلبه احساس بر واقع بینی در تمامی موضوعات اجتماعی بویژه از شخص رئیس جمهور ارسال نماید که برای قدرت و منافع ملی کشور شاید بازخورد مناسبی نداشته باشد.
2- ای کاش پس این اشک ریختن ایشان همچنان در جایگاه سخنرانی با قدرت می ایستادند و سخنرانی خود را بپایان می بردند که متاسفانه اینگونه هم نشداما نکته اینجاست که مسئولان جلسه با حضور رئیس جمهور در جایگاه عکس های خانوادگی ایشان را در مراسم نشان دادند که باز هم نمره قبولی نمی توان به این امر داد و آنرا تایید کرد.
3- سومین و مهمترین نکته این است که ظاهرا گریه کردن استراتژی جدید دولتمردان چهاردهم برای روزهایی است که اقشار جامعه بدلیل بی تحرکی دولت در امر مشکلات معیشتی مردم در سختی های زیادی بسر می برند و دولت چهاردهم بعوض حل این مشکلات تمام هم و غم خود در موضوعاتی چون: رفع فیلترینگ ، بازگشت دانشجویان اخراجی دانشگاه، خاموشی های گسترده و مشکلات پالایشگاه ها در امر سوخت رسانی و.... معطوف کرده است.
توجه کنید:
* گریه رئیس جمهور در اجلاس خانواده که برای همسر مرحومشان متالم شدند که خدا رحمتشان کند.
* گریه سیاسی محمدرضا عارف برای منابع طبیعی کشور.
* خانم سخنگوی دولت که در ماههای گذشته او نیز گریزی به این روش زد و با آهنگ همایون شجریان در باب وطن اشک ریخت.
* و شاید در روزهای ماههای آتی این گریه کردن ها ادامه پیدا کند .
اما اجازه دهید تا پاسخ دولتمردان عزیر را از یک روزنامه اصلاح طلب خالص یعنی روزنامه شرق بدهم تا متهم به جریان گرایی و سیاسی کاری هم نشویم . این روزنامه در پاسخ به سخنرانی محمدرضا عارف معاون اول رئیس جمهور در مورخ 2 دی ماه 1403 و طی مقاله با کد خبری: 4031002038 اینچنین می نویسد:
شما حق گریه ندارید/ باید پاسخگو باشید .متأسفانه از ویژگیهای برجسته در بسیاری از صاحبان کرسیهای اجرائی کشورمان، گفتار و رفتار اعتراضی و انتقادآمیز در حوزه وظایف حاکمیتی خود بهجای پاسخگویی به مخاطبانشان بوده است. در چنین شرایطی، چه بسیار پرسش و مطالبات در اذهان جامعه ذینفع که به خودسانسوری و سکوت و حتی ترحم تبدیل میشود. بهتر است بهجای گریه و یأس از برونرفت، باور کنند دلسوزان بستر حیات، این بار و بیتابانه در انتظار گشودهشدن درهای بسته هستند.
این سخنان را می توان برای همه دولتمردان چهاردهم که در قوه مجریه مصدر مسئولیت و خدمت هستند نیز در نظر گرفت و گفت که آقایان الان دیگر واقعا وقت گریه کردن نیست . کشورمان در یک جنگ رسانه ای – نظامی با تمامی داشته های خود در برابر غرب متجاوز و تروریست های اجاره ای خود صف آرایی کرده است و شما پیشقراولان این سپاه هستید و هرگونه پیام ضعف و نا امیدی که از راس تا ذیلتان ، در زبان کلام و زبان بدنتان صادر شود می تواند دشمنان را نسبت به توان خود در روریارویی میدانی با انقلاب اسلامی و محور مقاومت جری تر سازد.والسلام