این تیم مدعی قهرمانی نیست؛ باندبازی در اردوی پرتغال با نقش‌آفرینی رونالدو!

به گزارش سرویس ورزشی پایگاه تحلیلی خبری 598: اگر تاریخ تورنمنت‌های بزرگ مثل جام جهانی و یورو را نگاه کنیم متوجه می‌شویم تیم‌های پرستاره زیادی در نهایت به دستاورد خاصی نرسیده‌اند چون آن اتحاد و همدلی لازم را نداشته‌اند. برعکس تیم‌های یکدستی بدون فوق‌ستاره خاصی جام را بالای سر بردند زیرا به معنای واقعی کلمه تیم بوده‌اند. پیش‌بینی می‌شود پرتغال مدل ۲۰۲۴ تیمی از دسته اول باشد؛ تیمی پرستاره و جذاب که دچار چنددستگی شده است.

دسته اول، گروه برونو فرناندس

کاپیتان منچستریونایتد حالا تبدیل به یکی از چهره‌های تاثیرگذار رختکن تیم ملی پرتغال شده. او که این فصل هم در تیم ناقص و پرنوسان اریک تن‌هاخ تک ستاره تیمش بود حالا خودش را بهترین می‌داند و اصلا نمی‌خواهد در راستای کریستیانو رونالدو بازی کند. آتش اختلافات این ۲ از زمان برگشت رونالدو به اولدترافورد جرقه خورد. پسر محبوب هواداران برگشته بود و  توجه همه رسانه‌ها و نشریات معطوف به CR7 شد. کریستیانو هم با عملکرد خوب گلزنی‌اش نشان می‌داد سوپراستار هر مجموعه خواهد بود و برونو فرناندس به عنوان بازیکنی که چند فصل درخشان را در آنجا سپری کرده بود از این شرایط ناراضی بود. فصل دوم حضور کریستیانو در منچستریونایتد به رفتن سولسشائر و آمدن تن‌هاخ انجامید؛ رفت و آمدی که به سود فرناندس  شد و در نهایت اختلافات بین سرمربی هلندی تیم و رونالدو، جدایی فوق‌ستاره پرتغالی از منچستریونایتد را رقم زد تا دوباره برونو فرناندس به مرد اول تیم تبدیل شود. برونو هم عقیده خود را پنهان نکرد و پس از رفتن رونالدو در مصاحبه‌ای اعلام کرد حالا تیم احساس راحتی می‌کند و بازیکنان مجبور نیستند برای گلزنی یک نفر خاص تلاش کنند. این اختلاف حالا به تیم ملی کشیده شده. درست است فعلا مقابل رسانه‌ها همه‌چیز گل و بلبل جلوه می‌کند اما با اولین لغزش تیم، خاکستر زیر آتش روشن می‌شود. در کنار برونو چند بازیکن دیگر تیم هم مثل ژائو کانسلو، ژائو فلیکس و روبن دیاس، دل خوشی از رونالدو ندارند و اعتقاد دارند با توجه به سن و سالش دیگر نباید جایی در تیم ملی داشته باشد و حضور او در ترکیب مخل برنامه‌های تاکتیکی همچون پرسینگ پرفشار خواهد بود. 

دسته دوم، گروه کریستیانو

رونالدو هم هنوز طرفداران خاص خودش در رختکن تیم دارد، بازیکنانی که با شاهد درخشش و فداکاری‌های او برای تیم ملی بوده‌اند و در کنار کریس، قهرمان یورو ۲۰۱۶ شده‌اند. بازیکنانی همچون پپه، دیگو دالوت و روی پاتریسیو از طرفداران پروپاقرص کریستیانو در رختکن هستند و اعتقاد دارند کل تیم باید به رهبری رونالدو جلو برود تا همانند یورو ۲۰۱۶ پرتغال به موفقیت برسد. این دودستگی شدید می‌تواند بهترین تیم هارا از پای درآورد؛ دقیقا مثل اتفاق رخ داده در جام جهانی قبلی. تیمی که با عملکردی درخشان و جذاب به یک‌چهارم نهایی رسیده بود، ناگهان مقابل مراکش از هم گسیخت.

جای خالی مربی بزرگ

به نظر می‌رسد جمع و جور کردن این همه بازیکن ستاره از توانایی‌های روبرتو مارتینس خارج است و این مربی اسپانیایی در حد این پرتغال نیست. اگر روی نیمکت سلسائوی اروپا نام‌هایی مانند کارلو آنچلوتی و ژوزه مورینیو وجود داشت، می‌توانستیم پرتغال را جزو مدعیان اصلی قهرمانی به حساب بیاوریم چون این مربیان تخصص ویژه‌ای در مدیریت کردن تیم‌های پرستاره دارند اما روبرتو مارتینس از نظر افتخارات و رزومه درخشان نیست و بازیکنان به برنامه‌های تاکتیکی او در بازی‌های حساس اعتماد کامل ندارند. 

نسخه موفق آرژانتین

اگر به جام جهانی گذشته برگردیم و قهرمانی آرژانتین با لیونل مسی را بررسی کنیم، متوجه می‌شویم آنها بهترین ترکیب جام را در اختیار نداشتند و تیم‌های بهتری مثل انگلیس، فرانسه برزیل و حتی همین پرتغال در جام بودند اما در نهایت آنها جام را بالای سر بردند چون کل تیم رهبری مسی را پذیرفته بود و تمام بازیکنان با تمام وجود تلاش می‌کردند تا مسی اولین جام جهانی خودش را به دست بیاورد. در پرتغال اصلا اینگونه نیست و حداقل نصف تیم کریستیانو را قبول ندارند و عقیده دارند او به جای اینکه کمک حال تیم باشد، باری بر دوش تیم است.