چرا طالبان برای برخورد نظامی با ایران خود را مشتاق نشان می دهند؟

به گزارش سرویس سیاسی پایگاه خبری 598، درگیری های مرزی چند وقت گذشته نیروهای مرزبانی ایران و طلبان که به شهادت تعدادی از مرزبانان ما و کشته شدن تعدادی از نیروهای طالبان انجامید و خوشبختانه فروکش کرده اما با توجه به شرایط طالبان در افغانستان احتمال زبانه کشیدن آن دور از انتظار نیست، نشان می دهد که به دلایل زیر طالبان ظاهرا مشتاق به درگیری نظامی با ایران حتی در ابعاد محدود آن نیز بوده و ممکن است دچار خطای محاسباتی خطرناکی شوند که می تواند به حیات سیاسی طالبان همچون اخلاف داعش و القاعده خود خاتمه دهد:

1- باد پیروزی بر آمریکا: خروج به ظاهر فرار گونه آمریکایی ها از افغانستان این توهم را برای سران طالبان پیش آورد که آمریکایی ها از ترس شکست فرار را بر قرار در افغانستان ترجیح داده و با فدا کردن اشرف غنی کشور را دو دستی به طالبان تقدیم کرده اند. یک پیروزی ناشی از قدرت طالبانی که واقعیت نداشت.

2- این سئوال برای همه ناظران افغانستان بی پاسخ مانده است که چگونه می شود که آمریکایی ها با آن همه توان لجستیکی در زمان ترک افغانستان میلیاردها دلار تسلیحاتی و تجهیزات نظامی و لجستیکی را برای طالبان به ظاهر دشمن برجا گذاشته اند؟ پاسخ این سئوال شاید حوادث امروز مرزهای شرقی کشورمان باشد.

3- دیدار نمایندگان آمریکا و طالبان در دوحه قطر که این توهم را برای طالبان پیش آورد که آمریکا قدرت طلبان را پذیرفته و با عقب نشینی در برابر طالبان آنان توانسته اند مشروعیت جهانی برای خود کسب کنند. به برخی مطالب ناظران و سیاستمداران طالبانی توجه کنید: عبدالقهار بلخی، سخنگوی وزارت خارجه طالبان در توییتر نوشت: امیرخان متقی از اعلام کمک ۵۵ میلیون دلاری بشردوستانه آمریکا به قربانیان زلزله اخیر این کشور تقدیر کرده و بر آزادسازی دارایی‌های مسدود شده و لغو تحریم‌ها تاکید کرد.طرف آمریکایی اعلام کرد که خواستار تعامل با طالبان و ثبات در افغانستان بوده و از مخالفت مسلحانه در افغانستان حمایت نمی‌کند، چرا که آن را زیان‌آور می‌داند.

4- ترور ایمن الظواهری رهبر القاعده نیز از موارد عجیب و قابل استناد برای اثبات ارتباط آمریکا و طالبان است. رهبر القاعده در منرل سراج الدین حقانی وزیر کشور طلبان مورد شناسایی آمریکایی ها قرار گرفت و کشته شد. پاسخ به این حادثه و چگونگی آن موید نکات بسیاری است که هر خواننده ای می تواند بسادگی در باره آن تحلیل نزدیک به واقعیتی داشته باشد.

5- نیاز طالبان به یک بحران منطقه ای را نیز نباید از نظر دور داشت. طالبان گروهی است که نه مشروعیت قانونی در کشورش و منطقه و جهان دارد و نه مقبولیت مردمی که با مواضع افراطی در موضوعات اجتماعی بر آن دامن می زند، در نتیجه یک بحران مرزی که بتواند به یک زبان مشترک در باره یک دشمن خارجی بینجامد دور از نظر طالبان نیست.

البته طالبان در مصداق دشمن سازی خطای استراتژیک خطرناکی مرتکب شده اند، زیرا ایران نه شوروری سابق است و نه آمریکا. علاوه بر بعد فاصله جغرافیایی موضوع میلیونها نفر از مردم افغانستان که در ایران زندگی می کنند و تشکیل خانواده داده و مراودات فرهنگی و ارتباطات فرای جغرافیا دارند، استراتژی دشمن سازی طالبان را به شمشیر دو لبه ای تبدیل خواهد کرد که می تواند هم نوک حملات آنرا به سمت خود طالبان بگیرد و آیشان را دوباره آواره کوه و دشت کند.

6- در آخرین مورد هم نباید موضوع برنامه های صهیونیست ها را از نظر دور داشت. در جایی که بحرانهای اوکراین – روسیه و آذربایجان- ارمنستان در حال گسترش به سمت نتایج نهایی است و شگل گیری قدرتی جهانی بنام بریکس و شانگهای و.... پر رنگتر می شود گشودن جبهه جدید برای علیه ایران به زعم ایشان می تواند سرعت این شکل گیری در اقتصاد و سیاست و نظامی گری را کندتر سازد.

در مجموع تنش های مرزی طالبان بر علیه ایران بدلیل فقدان تفکرات سازماندهی و ساختار یک حکومت مبتنی بر قانون اساسی و مراجعه به آراء عمومی راه بجایی نخواهد برد و اگر نگویم به سقوط طالبان خواهد انجامید اما می تواند به بروز تنش های داخلی در افغانستان منجر گردد.

* رضا احمدزاده