یادداشت کوتاه نویسنده فرهنگ نویس درباره «آتابای»

به گزارش پایگاه خبری 598 به نقل از فرهنگ نویس،

علیرضا محمد رضایی

زبان  در سینما یکی از مهم ترین عناصر برای پیشبرد روایت است. که تقریبا همه ی آنچه نا گفتنی است را آشکار می سازد و البته که  اصولاً سینما مدیومی ست برای نمایشِ ناگفتنی ها و عینی سازی گفتار های ناممکن که استفاده از زبان [مخصوصا لهجه ای خاص] در این مدیوم نیازمند علت و دلیل خاص و رابطه ای معقول با سایر اجزای داستان است و طبیعتاً اگر داستانی با زبانی خاص  و لهجه ای متفاوت روایت  می شود باید لزوم استفاده از آن زبان در مدیوم سینما  معلوم شود و اقتضای استفاده از آن زبان [و لهجه ی خاص] در روایت آشکار گردد و الا نمی توان  آن فیلم را در مقیاس و مدیوم سینما و با استفاده از پارامتر های موجود در این مدیوم از جمله فرم و تکنیک سنجبد.
آتابای «نیکی کریمی»دقیقا بر آمده از همچین موضوعی ست و زبان ترکی را بدون هیچ دلیلی سوار بر متن کرده و تلاش برای پر رنگ نشان دادن آن ؛  داستان را از روند اصلی خودش خارج کرده است و مخاطب را دچار  سردر گمی می کند.
شخصیت ها در آتابای هیچ  پیشینه و عقبه ی خاصی ندارند و بدون آنکه ما آن شخصیت را ،خصوصیات و ویژگی هایش را بشناسیم  وارد روایت می شوند .
شخصیت پردازی در آتابای بدون هیچ تلاشی برای پرداخت و روتوش به مرحله ی نمایش رسیده  و ما در فیلم  تنها چند مسئله میبینم که بدون تلاشِ افراد برای حل آن و تنها با پرخاش های ممتد آتابای  به پایان می رسند و هیچ دغدغه و آزمونی برای بر ملا ساختن شخصیت انسان ها رخ نمی دهد.
 کارگردان در ساختن و ایجاد نما ها  همه ی ضرورت ها را کنار گذشته و تنها با ایجاد تصاویری بی  دلیل اما دلنواز از طبیعت [درخت ها،مزارع،دریاچه ارومیه ]سعی داشته که یاد مرحوم کیا رستمی را زنده کند و نمای تک درخت ایشان را برای مخاطب یاد آوری کند وجلوه ای کارت پستالی به اثر ببخشید.
به همین خاطر است که آتابای خسته کننده  شده و  مخاطب را با همه ی آنچه که بی دلیل و بدون التزام  از زیبایی طبیعت نشان می دهد ، تنها می گذارد.