نقدی از علیرضا محمدرضایی بر فیلم صحنه‌زنی

به گزارش پایگاه خبری 598 به نقل از فرهنگ نویس، به جرئت می‌توان گفت که وجود خط داستانیِ منسجم و ایجاد رابطه‌ی علّی و معلولی برای اتفاقاتی که در داستان رخ می‌دهد از جمله مهم‌ترین عواملی هستند که فیلم را در مسیر درست قرار می‌دهند و راه را برای یک نقد اصولی باز می‌کنند. در غیر اینصورت و در صورت نداشتن یک خط منسجم داستانی و عدم برقراری رابطه میان اتفاقات موجود، فیلم‌ِ شما تنها چند سکانس بی‌معنی است که کنار هم قرار گرفته و مخاطب را در برقراری ارتباط با اثر، دچارِ بی‌هویتی می‌کند و مخاطب نمی‌تواند خودش را در کنار شخصیت‌های داستان ببیند و این یعنی عدم برقراری حس از سوی مخاطب که در نهایت موجبِ فروریزی ساختمانِ فرم در داستانِ شما می‌شود چرا که ایجاد فرم در یک اثر هنری منوط به برقراری ارتباط مخاطب با اثر و فیلمی است که شما ساخته‌اید.
صحنه‌ زنی ؛ نماهایی از چند رویداد را به تصویر می‌کشد که در نهایت بی‌دقتی با چندین و چند کاتِ بی‌موقع، نخِ داستان را از دستان مخاطب خارج می‌کند و هیچ‌گاه دلیل اتفاقاتی که در حال گذر هستند را برای مخاطب روشن نمی‌سازد.
مثلا اینکه چرا شخصیت سبزواری که خودش رییس و مافیای یک گروه پخش مواد مخدر و صحنه زنی است، اسد را به عنوان رییس انتخاب می‌کند و اجازه می‌دهد که اسد گاه و بی‌گاه شخصیت او را خُرد کند.
یا مثلاً اینکه چرا سبزواری دختری را برای ازدواج به اسد معرفی کرده و بعد اصلا چرا اقدام به کشتن آن دختر می‌کند، در حالی که شخصیت سبزواری هنوز برای مخاطب شکل نگرفته و آن‌گونه که نمایش داده می‌شود، پرداخت نشده است. او دست به قتل می‌زند و اصلا تا قبل از صحنه‌ی قتل، ما نمی‌توانیم تشخیص بدهیم که ممکن است از این شخصیت قتل سربزند، چرا که شخصیت‌پردازی او در نهایت بی‌دقتی به مرحله‌ی نمایش رسیده است.
و از همه بدتر اینکه در انتهای فیلم اسد ناگهان مرد خوبی می‌شود، بدون اینکه ما تلاشِ او برای خوب بودن و خوب شدن را ببینیم، ناگهان به یک ابر قهرمان تبدیل شده و به نوعی مخاطب را به سخره می‌گیرد.
اینها تنها چند مورد از عدم برقراری رابطه‌ی علّی و معلولی در این فیلم است، البته هرکدام به تنهایی برای تبدیل کردن این اثر به یک اثر ضعیف کفایت می‌کنند.
و در انتها، مرگِ دردناکِ اَسد به فیلم پایان میدهد تا علاوه بر قهرمان‌سازیِ ناموفق،بار دیگر شاهدِ بی‌احترامی‌های بی‌پایانِ برخی فیلمسازان به شعور مخاطب باشیم.
نباید اینگونه شود که کارگردان با این طرز تفکر، که مخاطب نمی‌فهمد یا نمی‌داند، اثر خود را خارج از قوانین و اصول و چهارچوب‌های فیلمسازی و به هر طریق ممکن بسازد و مخاطب را به مرور دچار ابتذال کند.