نگاهی بر فیلم «بدون قرار قبلی»/در بهترین شکل ممکن

به گزارش پایگاه خبری 598 به نقل از پایگاه خبری تحلیلی فرهنگ نویس،

فرهنگ نویس/علیرضا محمدرضایی

"بدون قرار قبلی" تازه‌ترین ساخته‌ی بهروز شعیبی هیچ شباهتی با آثار قبلی‌اش ندارد. یک درامِ اجتماعی که در نهایتِ پختگی به سرانجام رسیده و دغدغه‌ی معنوی در آن موج می‌زند و برخلاف دیگر آثارش به خوبی از پسِ روایتِ قصه برآمده است و جهان حاکم بر قصه‌اش را منسجم و بدون بیراهه رفتن و دور باطل روایت می‌کند که این امر در فیلمنامه بسیار سخت است.
پیرنگ اصلیِ فیلم آنچنان قوی ظاهر شده که مخاطب را تا پایان میخکوب نگه می‌دارد. شعیبی نقطه‌ی آغاز و میانه و پایان داستان را کاملا مسلط پرداخت کرده و ریتمِ روایت را تا پایان کوک‌ نگه داشته است  و از همه مهم‌تر آنکه در پرداخت شخصیت‌ها و هویت بخشیِ به آنان با دقت و ظرافتِ تمام عمل کرده و نتیجه آن شده که مخاطب را با  کنش و اعمال شخصیت‌های قصه سمپاد می‌کند و او را تحتِ تاثیر قرار می‌دهد. البته که نباید بازی خوب بازیگران را در رسیدنِ اثر به فرم مطلوب نادیده گرفت.
پگاه آهنگرانی را از  دختری با کفش‌های کتانی می‌شناسم. یک استعداد ناب که با ورود آقایان ممنوع مورد توجه قرار گرفت و در ادامه نیز با فیلم‌هایی چون راه آبیِ ابریشم، تیک آف، جامه دران، خانه دختر و سارا و آیدا به مرز پختگی رسید و حال با بازی در بدون قرار قبلی جدی‌ترین و سخت‌ترین بازی دروان عمرش را به عنوان بازیگر ارائه کرد و نشان داد که  بازیگری را به خوبی و در حد اعلای خودش آموخته است.
حضور او در فیلم موجب جان بخشی به شخصیت یاسی شد و بازی قابل باور و شور انگیز او بود که فیلم را  تماشایی‌تر کرد.
به عنوان مثال؛ در پرده‌ی سوم فیلم و در جایی که یاسی بابت دروغی که از علی شنیده ، شاهدِ یک سکانس فوق‌العاده از بازی درخشان او هستیم. یاسی که فردی آرام و ساکت است به ناگهان عصبانی می‌شود و مخاطب را به ابراز احساسات وادار می‌کند و نشان می‌دهد که چقدر خوب می‌تواند از پس تغییر حالت برآید و به تناسبِ نیاز درونی شخصیت، اکت و رفتارش را به نمایش بگذارد.
پگاه آهنگرانی یکی از جدی‌ترین نقش های اصلیِ زن در جشنواره‌ی فجر امسال است  که نباید توجه به جزئیاتِ بازی متفاوت او نادیده گرفته شود.
بهروز شعیبی با این فیلم نشان داد که به پختگی و تکامل رسیده. یک فیلم بی ادعا ساخته که در عین سادگی، شاعرانگی در لحن روایت را به خوبی منعکس می‌کند و کاملاً به دور از شعار، یک اثر اجتماعی را به سلوک معنوی رسانده و یادآوری می‌کند که امام‌رضا(علیه‌السلام) تنها برای یک قشر خاص نیست و هر کس با هر عقیده‌ای می‌تواند از وجود ایشان بهره‌مند شود .