قتل عام کردها توسط گروهک منافقین

سرکوب کردهای عراق توسط حکومت دیکتاتور سابق عراق به پيش از انقلاب اسلامی بر می گردد، با پیروزی انقلاب اسلامی، صدام برآشفت به همین دلیل بر روند سرکوب افزوده و عملا به قتل عام گسترده آنها روی آورد.

وقوع جنگ تحمیلی به ارتش دیکتاتور سابق عراق این فرصت را داد که سرکوب ها را به شدت ادامه دهد. عراق در سال های آخر جنگ برای ریشه کن کردن شورش مسلحانه کردها دست به حمله شیمیایی علیه آنها زد.

حملات شیمیایی رژیم بعث نه تنها عليه شبه نظامیان کرد، بلکه علیه مناطق وسیعی از قسمت‌هاي مسکونی کردستان عراق به اجرا گذاشته شد. این عملیات ها در مارس ۱۹۸۸ میلادی به اوج خود رسید. این زمانی بود که جنگ عراق علیه ایران به روزهای آخر رسیده بود. تنها در حمله شیمیایی به حلبچه ۵ هزار نفر کشته و ده ها هزار نفر مجروح شدند.

دادگاه عالی جنایات جنگی عراق عملیات انفال را کشتار دسته جمعی و "پاکسازی نژادی" خواند، در صورتی که اگر این عملیات همزمان با پایان جنگ هشت ساله پایان می پذیرفت به عنوان جزئی از این جنگ شناخته می شد.

سلسله عملیات ارتش عراق عليه کردها به نام انفال ادامه یافت، تا جایی که به 8 عملیات رسید. در سال 1991 موج شدید دیگری از شورش کردها به راه افتاد. در این زمان بود که اعضای گروهک تروریستی منافقین در همکاری با صدام به سرکوب کردها دست زدند.

در این زمان عراق به خاطر اشغال کویت مورد هجوم نیروهای بین المللی قرار گرفت. شکست در این جنگ و جنگ با ایران، عملاً قدرت ارتش رژیم بعث را تحلیل برده بود. در چنین شرایطی، گروهک تروریستی منافقین که سرنوشت خود را به رژیم بعث پیوند زده بود و از شورش جدید کردها به وحشت افتاده بود به پاس حمایت های صدام ، کشتار کردها را شروع کرد.

به گفته سعد الحمداني نویسنده عراقی گروهک تروریستی منافقین تنها 60 زن و كودك را در عرض يك ساعت در منطقه "بدره و جصان" به خاك و خون كشيدند و هيچ‌كدام از سازمان‌هاي حقوق بشري نيز تاكنون به اين مساله نپرداخته‌اند. منطقه بدره و جصان در نزديكي مرز ايران و عراق قرار دارد و زائران ايراني عتبات كه از مرز مهران، قصد ورود به كشور عراق را دارند ابتدا وارد اين منطقه مي‌شوند.

یکی از عملیات هایی که با همکاری گروهک تروریستی منافقین علیه کردها صورت گرفت عملیات مروارید است. در این عملیات بسیاری از شبه غیر نظامیان کرد جانشان را از دست دادند." حمید دهدار حسنی" عضو سابق گروهک تروریستی منافقین و از اعضای اصلی عملیات مروارید است که در آن تعداد زیادی از کردها را به دستور مستقیم رجوی قتل عام کردند. متن زیر خاطرات وی از این عملیات است که از اهداف رجوی و این گروهک تروریستی پرده بر می‌دارد.

***

اسفند سال 1369 و شش ماهه اول سال 1370 از جمله تلخ ترین،‌ چندش آورترین و خجلت بارترین لحظات و ایام زندگی من است.
پس از یک پروسه به نسبت سنگین زمانی و روحی ،‌ تازه داشتم "مسئله" همکاری با رژیم عراق را هضم کرده به پستوخانه روحم حواله می کردم که "‌عملیات مروارید"، فراروی من و سایر نفرات سازمان قرار گرفت.

پس از حمله صدام به کویت (‌اشغال کویت) ‌آمریکا و متحدینش، برای بازپس گرفتن کویت، بمباران های شدیدی را آغاز کردند. در بحبوحه این جنگ که به "‌جنگ خلیج" شهرت یافت، ‌"اکراد عراقی"‌ پس از سال ها خفقان و سرکوب توسط رژیم صدام، با انتفاضه خویش از هر سویی سر به مخالفت با صدام برداشتند، او که ارتش و قوای نظامی خود را به خاطر جنگ خلیج( و نیز جنگ با ایران) تحلیل رفته می دید، به ناگاه در معرض خطر سرنگونی توسط کردهای انقلابی قرار گرفت.

یادم نمی رود، از ترس بمباران های آمریکا- ‌با وجودی که هرگز هواپیماهای امریکایی قرارگاه های منافقین را مورد تعرض و بمباران قرار نداده بودند- رجوی دستور داده بود کلیه نفرات پادگان اشرف برای ایمن ماندن از بمباران به " پراکندگی" در تپه های ماهوری اطراف منطقه کردنشین "‌کفری" بروند. آن حادثه تلخ از آن جا آغاز شد که به نیروهای سازمان دستور داده شد از "پراکندگی "‌به پادگان اشرف برگردند.

در حال عبور از نزدیکی شهرک کردنشین "طوز" بودیم که نوای نحس و بدیمن رجوی از پشت بی سیم ها به گوش مان رسید. مضمون پیام رجوی این بود که؛" پاسداران و عوامل رژیم ایران در لباس کردی قصد حمله به منافقین را دارند. پس هر کجا کردی را دیدید او را به رگبار ببندید!" نه من و نه خیلی از نیروهای گروهک در مخیله مان نمی گنجید که در پس پرده ،‌افسانه و افسون دیگری در جریان باشد.

در آن لحظات پراضطراب ( و خاصه پس از سال ها رکود و بی عملی) کسی تصورش را هم نمی کرد که آبشخور پیام رجوی پیمان وفاداری به صدام بوده باشد. صدام در لبه پرتگاه قرار گرفته بود و کردهای مبارز و مخالف صدام، شهرک‌ها و شهرهای عراقی را یکی پس از دیگری اشغال می کردند.

پیامد سقوط صدام در آن مقطع،‌به منزله نیست و نابود شدن گروهک تروریستی منافقین بود و به گفته خود رجوی ( که بعدها در نشست های تشکیلاتی عنوان کرد) :" چه بخواهیم و چه نخواهیم منافع و سرنوشت ما با منافع و آینده دولت عراق درهم گره خورده است." در آن روز تلخ ،‌و در پی فرمان مسعود رجوی، در نزدیکی "‌شهر کرکوک" و سه راهی "‌کفری" ،‌چند دستگاه مینی بوس که پر از مسافران عادی بودند،‌ توسط "‌ نفربر توپ دار" منافقین به آتش کشیده شدند و پیش چشم ما، ‌زن ها و کودکان مسافر در آن مینی بوس ها به بدترین شکل سوختند .

رجوی چنان موضوع کردها را وارونه جلوه داده بود و چنان به اعضای گروهک تروریستی منافقین القا کرده بود که اگر کوتاه بیایید شما را نابود می کنند ،‌که ‌ منافقین حتی برای زدن نفرات کرد از فاصله نزدیک با "توپ" به سمت نفر شلیک می کردند و وقتی آن کردهای بی نوا تکه پاره می شدند،‌ منافقین احساس سرمستی و لذت می کردند.