ناگفته‌های عملیات مرداد۶۷ از زبان یک نیروی جداشده منافقین / جنون تشکیلات رجوی بعد از شکست مرصاد

روز جمعه ۳۱تیر ۱۳۶۷ بعدازظهر بود. گفتند کمی استراحت کنید و آماده شوید که شب نشست رهبری است. تیپ‌ها باید از ساعت ۱۶ به سمت سالن اجتماعات حرکت می‌کردند. ساعت ۲۰ همه در سالن بودند که صندلی‌های سالن پر شده‌بود و تعدادی صندلی در بیرون سالن قرار داده‌بودند. سرکرده گروهک مسعود رجوی همراه مریم قجرعضدانلو در جایگاه ویژه خودشان قرار گرفتند. او با ادبیات خلاف واقع و سرشار از دروغ اظهار کرد «ما عملیات‌هایمان تصاعدی بالا می‌رود اول عملیات پیرانشهر بود، بعد آفتاب بود، بعد چلچراغ بود. می‌بینید تمام این‌ها تصاعدی بزرگ‌تر شده‌است. خب ما با فرماندهان جمع‌بندی کردیم که عملیات بعدی چه باشد، دنبال مرکز استان بودیم یک سری می‌گفتند برویم کرمانشاه را بگیریم، یک سری می‌گفتند برویم اهواز را بگیریم. به این جمع‌بندی رسیدیم که مگر دیوانه هستیم مرکز استان را که گرفتیم به سمت مرکز ایران برویم، تهران را بگیریم. بعد از پذیرش قطعنامه ۵۹۸رژیم ضعیف شده و نیروهایش از هم پاشیده و روحیه ندارند. البته ما از قبل تصمیم به انجام این عملیات بزرگ داشتیم. می‌خواستیم آن را دیرتر انجام بدهیم، اما پذیرش قطعنامه کار ما را تسریع کرد.» در همین نشست بود که مسعود رجوی سخنان مهمی در مورد آینده تشکیلات و ارتباط آن با حزب بعث بیان کرد. او گفت «ما چاره‌ای جز عمل نداریم و اگر الان اقدام نکنیم فرصت از دست خواهد رفت. زیرا بعد از این‌که بین ایران و عراق صلح شود ما در اینجا قفل می‌شویم و دیگر نمی‌توانیم کاری انجام بدهیم و از لحاظ سیاسی تبدیل به فسیل می‌شویم.» رجوی به صراحت دارد بیان می‌کند اگر در عراق بمانیم به لحاظ سیاسی تبدیل به فسیل می‌شویم. بعد برای اثبات حرف‌هایش از محمود عطایی که قبلا فرمانده کل عملیات تهران بزرگ بود و مهدی کتیرایی، فرمانده عملیاتی تهران، سؤال و جواب می‌کرد که شما با چه تعداد نیرو سال ۱۳۶۰ در تهران عملیات داشتید. به این صورت می‌خواست با مقایسه فاکت‌های چریک شهری را با عملیات آزادسازی ایران مقایسه کند.