چند‌بار به ایران حمله شیمیایی شد؟

به گزارش پایگاه 598، به نقل از فارس، بعثی‌ها خودشان دنبال سلاح شیمیایی بودند ولی به جایی نمی‌رسیدند چون نه سوادش را داشتند، نه امکانات و تجهیزات و نه مواد اولیه‌اش را. ولی از وقتی رفتند سراغ غربی‌ها که در این امور متخصص هستند دیگر دستشان پر شد و به‌گفته فرمانده پدافند شیمیایی، میکروبی و رادیواکتیو ایران در دوران دفاع مقدس: «عوامل شیمیایی در حملات، مختلف بودند و ۲۸۶ بار از تاول‌زاها، ۱۴۳ بار از مواد مؤثر بر اعصاب، ۸۱ مرتبه از سیانور و عوامل مؤثر بر خون، ۴۸ بار از خفه‌کننده، ۸ بار از مواد فسفری و ناپالم و ۶ مرتبه نیز از وی‌ایکس استفاده شد».

بعثی‌ها از نظر تجهیزات جنگی برای حملات شیمیایی هم همه‌جوره تأمین شده بودند و این‌طوری بود: «صدها حمله شیمیایی عراق با پرتاب بمب و راکت توسط هواپیما، ۱۶۵ حمله با گلوله‌هایی با قطرهای مختلف توسط توپ، ۷۹ حمله با خمپاره، ۱۴ حمله با پرتاب بمب و اسپری گازهای شیمیایی توسط بالگرد، ۳ حمله با کاتیوشا و یک مورد نیز با آرپی‌جی بوده است». ایرانی و عراقی هم برایشان فرقی نمی‌کرد و وضعیت این بود: «استان‌های خوزستان، کردستان، ایلام، آذربایجان غربی و کرمانشاه به ترتیب ۲۲۵، ۵۱، ۳۷، ۳۶ و ۳۳ بار مورد حمله شیمیایی قرار گرفتند و حتی رژیم بعثی استان‌های بصره، سلیمانیه و کرکوک، دهوک، اردبیل و العماره عراق را نیز مورد حمله شیمیایی قرار داد».
نتیجه هم اینکه: «در مجموع در ایران حدود ۱۰ هزار نفر شهید و بیش از ۱۰۰ هزار نفر مصدوم شدند و از مردم عراق نیز حدود ۸ هزار نفر جان‌باختند و ۳۰ هزار نفر مصدوم شدند».

خالی‌بندی بود!
این سلاح شیمیایی اصلاً از کجا آمد؟ در جنگ جهانی اول، آلمان برای اولین‌بار از سلاح شیمیایی استفاده کرد و بعد دیگران و در مجموع بیش از ۱۰۰ هزار کشته و یک میلیون مجروح برجا ماند. پس از جنگ و در سال ۱۹۲۵ میلادی با تصویب پروتکلی در ژنو سوئیس استفاده از سلاح شیمیایی ممنوع شد که البته خالی‌بندی بود. چون در جنگ جهانی دوم، همه سلاح شیمیایی داشتند و آلمان نازی و باقی کشورها از ترس مقابله‌به‌مثل طرف مقابل از کاربرد گسترده آن اجتناب کردند.

بعدها در جنگ ویتنام، آمریکا همه را انگشت‌به‌دهان گذاشت و به نظامی‌ها و غیرنظامی‌های ویتنام و کامبوج و لائوس حمله شیمیایی کرد؛ ۷۵ میلیون لیتر «عامل نارنجی» ریخت روی سر همه و ۴ میلیون نفر شیمیایی شدند و ۴۰۰ هزار نفر مردند یا نقص عضو شدند و ۵۰۰ هزار کودک هم بعدها با اختلالات شدید مادرزادی به دنیا آمدند.
بعد دوباره غربی‌ها ژست‌های متمدنانه‌ گرفتند و رفتند و آمدند و تبلیغات کردند که باید بشردوست بود و جنگ هم قانون دارد و این حرف‌ها و دوباره چندتا پروتکل امضا شد. البته بعد که «دیوانه بغداد» از راه رسید و به ایران حمله شیمیایی کرد، غربی‌ها صدایشان در نیامد و فریاد اعتراض ایران در سازمان ملل و مجامع بین‌المللی به جایی نرسید.

پرونده‌ها باز است
ایران در مقابل حمله‌های شیمیایی صدام تنها مانده بود و با تحریم‌های گسترده در حوزه‌های دارو و تجهیزات پزشکی و وسایل نظامی هم مواجه بود. به‌همین‌دلیل در اوایل جنگ تحمیلی دارو و تجهیزات مناسب برای مقابله با آسیب‌ها و عوارض حملات شیمیایی نداشت. این شد که خودش آستین بالا زد تا جلوی این جنون و شرارت تاریخی بایستد و نتیجه هم اینکه تا اواخر جنگ تحمیلی، ایران به تولیدکننده انبوه ماسک‌های یک‌بارمصرف ضدگاز و انواع لباس ضدگاز، آمپول آتروپین، داروهای اختصاصی گاز اعصاب و همچنین آشکارساز الکترونیکی برای تشخیص نوع گاز شیمیایی تبدیل شد.

در سوی دیگر ماجرا، صدام سلاح شیمیایی را صدها بار علیه نظامی‌ها و غیرنظامیان ایرانی به‌کار گرفت و همه قوانین بین‌المللی را نقض ‌کرد و البته بالاخره یک‌عده افتادند دنبال اینکه این «دیوانه بغداد» این همه سلاح شیمیایی پیشرفته را از کجا آورده است و اسنادی فاش شد که نشان داد: «۸۶ شرکت آلمانی و حدود ۶۰ شرکت انگلیسی و آمریکایی و فرانسوی و در مجموع ۲۰۷ شرکت اروپایی به رژیم بعث عراق کمک می‌کردند و طی سال‌ها انواع مواد اولیه و تجهیزات ساخت سلاح شیمیایی به عراق ارسال می‌کردند».

همان‌موقع و بعدها رسانه‌های مختلفی نیز دراین‌باره گزارش‌های مفصلی منتشر کردند که برخی از آنها هم سر و صدای بسیاری به پا کرد ولی جوابی از دولتمردان اروپایی به گوش نرسید. از جمله اینکه نشریه «اشپیگل» آلمان گزارش مفصلی درباره سلاح‌های شیمایی صدام تهیه کرد و نوشت: «ترتیب صدور یک کارخانه تهیه سلاح‌های شیمیایی به عراق داده شد... [یک فرد عراقی] پس از بازگشت به آلمان بلافاصله با کمک یک عضو ارتش سازمان ضدجاسوسی آلمان در شهر هامبورگ شرکت صادرات و واردات تأسیس می‌کند و از طریق این‌ شرکت وسایل یک کارخانه بزرگ تولید سلاح شیمیایی در عراق را خریداری می‌کند. این کارخانه قادر بود سالیانه یک میلیون و ۷۶۰ هزار تن مواد شیمیایی را به گازهای کشنده خردل و تابون مبدل سازد».

از آن‌موقع هم دوباره چند تا پروتکل امضا شده است که کاربرد و ساخت و انبارکردن سلاح شیمیایی ممنوع شود و دوباره غربی‌ها پرونده سلاح‌های شیمیایی را بستند تا چه زمان خدای‌ناکرده دوباره باز شود. البته در پیشگاه ملت ایران پرونده اروپایی‌ها و دیگران همچنان باز است.