مدتي است كه اظهار نظرهاي حيرت انگيز تني چند از
هنرمندان مرد و زن سينما و تلويزيون كشورمان پيرامون وجود فساد در سينماي
كشور اذهان عمومي و رسانه ها را در شوك و تحير شديد فرو برده و در شرايطي
كه هيچ يك از متوليان فرهنگي هنوز نسبت به افشاي حقايق تيره و دردناك پشت
پرده سينماي كشور نظري نداده اند رسانه ملي نيز همچنان اين موضوع را مسكوت
نگه داشته است تا افشاگران فساد در سينماي كشورمان در كنار ساير هنرمندان
هر يك بنا بر استنباط شخصي خود دلايل مختلفي را براي شيوع اين بيماري در
هنر هفتم ذكر كنند.
اين هنرمندان گزينه هاي زيادي را براي ابتلاي سينماي كشورمان به بيماري
فساد عنوان مي كنند هر چند كه در ميان اين گزينه ها جاي خالي يك گزينه
محسوس است. به سراغ ماهواره و رسانه هاي غرب نرويم. با نگاهي به برخي
برنامه هاي رسانه ملي خودمان پيدا كردن پرتقال فروش دور از انتظار نيست.
همان رسانه اي كه تا كنون نسبت به اين موضوع عكس العملي نشان نداده است:
دسترسي به تلويزيون از پايتخت تا دوره افتاده ترين نقاط كشور قاب جادويي را
به يكي از اثرگذارترين ابزار تلويزيوني بدل كرده است. اين اثرگذاري است كه
حساسيت توليدات رسانه ملي و محتواي پخش برنامه هايش را تشديد مي كند.
اثرگذاري رسانه ملي از سوي ديگر باعث شده است كه تلويزيون نقش مهمي را در
واكاوي و درمان معضلات اجتماعي ايفا كند اما گاه چنين به نظر مي رسد كه اين
ابزار در جهت عكس رسالت خود عمل مي كند. در شرايطي كه وجود فساد در سينماي
كشور به چالش بحث برانگيز روز تبديل شده است برنامه هاي تلويزيون بي آنكه
راه علاجي را براي حل اين معضل ارائه داده يا با برگزاري ميزگرد به واكاوي
علل اين مشكل بپردازند خود به صورت ناخواسته بر اين معضل دامن مي زنند.
عشق مفرط برخي افراد به سوپر استار شدن در عالم سينما ولو به هر قيمت از
جمله دلايل بروز فساد در سينماي كشور و شكل گيري مافياي فساد در پروسه
بازيگري است و به نظر مي رسد كه رسانه ملي با پخش برنامه هايي خاص در
كنداكتور خود در ايجاد جاذبه كاذب به عالمي كه همچون سيبي از درون كرم
خورده است بي تأثير نبوده و نيست.
اين روزها كه از برنامه هاي صبحگاهي گرفته تا برنامه هاي خانواده و... به
معرفي و گفت و گو با يك بازيگر اختصاص دارند برنامه تلويزيوني «سين مثل
سريال» از شبكه يك سيما نيز به صورت زنده به دعوت از بازيگران مرد يا زن و
دعوت از مخاطبين براي ارسال پيامك و انتخاب بهترين بازيگر سريال هاي
تلويزيوني مي پردازد.
«سين مثل سريال» كه بيشتر به يك برنامه درون سازماني شباهت دارد برخلاف نقد
تلويزيون به برنامه هاي مشابه در رسانه هاي متعلق به جهان امپرياليست به
صورت اختصاصي به موضوع سريال ها و بازيگر زن ومرد مي پردازد و در شرايط و
حساسيت اين روز جامعه به موضوع فساد در سينما با طرح سؤالات خصوصي و بي هدف
از بازيگران اقدام به الگودهي درجامعه مي كند. آن هم الگوهايي كه گاه حتي
پتانسيل تبديل شدن به يك الگوي اجتماعي را هرگز ندارند.
محتواي «سين مثل سريال» هنگامي بحث برانگيزتر مي شود كه اين برنامه در همين
ايام بازيگري را به عنوان بازيگر برتر سريال هاي دهه ۸۰ تلويزيون معرفي مي
كند كه وي چندي قبل ضعف سينماي ايران را درنبود سكس و شراب و خشونت عنوان
كرده است.
جالب است كه پخش برنامه زنده «سين مثل سريال» كه با طرح سؤالات سطحي از
بازيگران به بيان موضوعات بعضاً پيش پا افتاده مربوط به زندگي خصوصي برخي
بازيگران مي پردازد با تعطيلي برنامه «پارك ملت» همراه بوده است؛ برنامه اي
هدفمند كه با دعوت از نخبگان و كارشناسان قابل اعتنا همچون يك جنگ فرهنگي
قوي عملكرد قابل قبولي را در مدت زمان پخش خود ارائه داد.
پخش چنين برنامه هايي از صدا و سيما و رسانه ملي كه خود را انتخاب اول مردم
ايران براي مشاهده برنامه هاي قاب جادويي توصيه مي كند هنگامي بحث برانگيز
تر مي شود كه خانواده هاي ايراني با شعارها و آرمان هايي كه مدام از سوي
مسئولان اين سازمان تكرار مي شود اعتماد خاصي به برنامه هاي رسانه ملي
دارند و با آسودگي و فراغ خاطر فرزندانشان را پاي تلويزيوني مي نشانند كه
حباب سوپر استار شدن برخي برنامه هايش در درجه اول كودكان را سوار خود مي
كند.
منبع: آويني فيلم