به گزارش پایگاه 598، شب گذشته برنامه جهان آرا با موضوع بررسی رویکرد طالبان در افغانستان برگزار شد. در بخشی از این برنامه که با حضور محسن اسلامزاده، مستندساز ایرانی و گفتوگوی زنده اینترنتی با مسئول سیاسی طالبان صورت گرفت؛ سیدزهیر مجاهد، فعال فرهنگی و مسئول سابق رسانهای لشکر فاطمیون به روی آنتن آمد که در پی آن، فضای برنامه توسط آقای اسلامزاده به تشنج کشیده شد.
زهیر مجاهد در این برنامه در حال اشاره به سوابق سراسر سیاه طالبان بود که اسلامزاده با قطع سخنان آقای مجاهد، وی را به دروغگویی متهم کرد و مانع از ادامه سخنانش شد.
اسلامزاده که پیشتر در زمینه مستندسازی جهت نشان دادن چهره مورد نظر خود از طالبان به افغانستان سفر کرده است؛ در واکنش به اظهارات زهیر مجاهد، بازخوانی تاریخ معاصر افغانستان را امری بیهوده تلقی کرد.
محسن اسلامزاده همچنین با پرخاشگری انتقادات افغانستانیهای ساکن مشهد و قم به طالبان را ناشی از «عافیتطلبی» این افراد دانست و با بیاحترامی به مجاهدان افعانستانی همچون سید زهیر مجاهد تاکید کرد که اگر مرد هستید به افغانستان بروید!
این درحالی است که سید زهیر مجاهد و بسیاری از افغانستانیهای منتقد طالبان، سالها در قالب لشکر فاطمیون در سوریه با داعش و سایر گروههای تکفیری جنگیدهاند و مشخصا آقای مجاهد بارها تا مرز شهادت نیز پیش رفته است.
از طرفی بازخوانی سوابق ننگین طالبان و دیگر چهرههای مطرح افغانستان، جزئی از واقعیات موجود تاریخ معاصر افغانستان است و جای سوال است که یک چهره غیرافغانستانی برچه اساس و مبنایی در سیمای جمهوری اسلامی ایران، دایه مهربانتر از مادر میشود و در واکنش اظهارات مخالف با قرائت حاکم، با پرخاش مانع شنیده شدن حرفهای طرف مقابلش میشود؟
آیا این رفتار غیر از همان رویکردی است که در پوست و جان اعضای طالبان رخنه کرده و فارغ از سطوح کلان و ادا و اطوارهای دیپلماتیک ملابرادر، ذبیحالله مجاهد و ...، در ایجاد فضای خفقان و آزار و اذیت مردم ستمدیده افغانستان نقش دارد؟
اسلامزاده، حسام رضوی و سایر دستاندرکاران رسانهای که خروجی دیدگاههایشان در راستای تطهیر طالبان تلقی میشود؛ نمیتوانند منکر این حقیقت شوند که طالبان در روزگاری نه چندان دور، شیعیان را در مزار شریف و مناطق هزارهجات قتل عام کرده و عبدالعلی مزاری، از رهبران شیعه مجاهدین افغانستان را که برای مذاکره با طالبان رفته بود را به طرز ددمنشانهای به شهادت رساندند.
وقایعی که به آگوست 1998 مشهور است و جالب این که طالبان همین چند روز پیش، تندیس یادبود این شهید بزرگوار را تخریب کردند. وقایعی که شرح آن مثنوی هفتاد من است و جای سوال است که چرا عدهای نمیخواهند این موضوعات دیده شود!؟