بصیرت حسینی

ایام محرم است. مصائب اباعبدالله (علیه‌السلام) هر سال تازه‌تر از سال قبل حزن و اندوه را بر قلب شیعیان جهان میهمان می‌کند. با اینکه انسان طبیعتاً فرح و شادی را دوست دارد اما قلب، میزبان این غم می‌شود و با تمام وجود آن را در آغوش می‌کشد. چرا که حسین جنس غمش فرق می‌کند.

نکتهٔ قابل‌توجه اینکه نباید تنها به خواندن و شنیدن و گریه و عزاداری در این مصائب بسنده کنیم. گاهی تأمل در جنایت‌های دشمن و قاتلان حسین علیه‌السلام می‌تواند چراغ راهی شود تا حتی اکنون بعد از گذشت بیش از هزار سال از واقعه، پرده از اغراض واقعی دشمنان بردارد. همچنین می‌تواند تکلیف ما را یادآوری کند و نقاط قوت ما و نقطهٔ ضعف دشمن را گوشزد نماید.

یکی از این جنایت‌ها، اعمال شنیعی است که دشمن بعد از به شهادت رساندن حضرت و یاران باوفای ایشان به آن اقدام نمود. در تاریخ می‌خوانیم که فرمان داده شد که بر اسبانشان سم تازه بزنند و بر پیکرهای بی‌جان و ابدان مطهر امام و یارانشان بتازند.

همان‌طور که مولایمان مهدی (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) می‌فرماید: «ألا یا أهل العالم إنّ جدّی الحسین (علیه‌السّلام) سحقوه عدوانا؛ آگاه باشید ای جهانیان که جدّ من حسین را از روی کینه‌توزی پایمال کردند.»

اما چرا؟ به‌راستی چه دلیلی می‌تواند داشته باشد؟

آری خوی ددمنشانه دشمنان و کینه‌هایی که از این خاندان به دل داشتند انگیزه‌ای بود بر انجام این جنایات. اما هدف فراتر از ارضای حس خشم و انتقام بود. سرهای مطهر را از بدن جدا کرده بودند و برای نمایش قدرت و ایجاد رعب و وحشت در دل مخالفان، در مناطق مختلف به گردش درآوردند. چراکه حتی بعد از شهادت هنوز هم از جانب اجسام بی‌جانشان احساس خطر می‌کردند. می‌دانستند که اگر این ابدان شناسایی شود و به خاک سپرده شود بقعه و بارگاه حضرت ویارانش میعادگاه آزادی‌خواهان جهان می‌گردد. میعادگاهی که با گردآمدن اطراف آن خون تازه در مبارزه با ظلم در رگ‌هایشان جریان می‌یابد. مردان میدان در حریم حرم کبریایش نفس تازه می‌کنند و ندای هیهات منا الذله خاموش نخواهد شد. درواقع دشمنان قصد داشتند یاد و خاطرهٔ نهضت حسینی را در همهٔ جوانب محو کنند؛ اما امام سجاد و حضرت زینب (علیهماالسلام) با تشکیل دادن یک گروه تفحص و برگشتن به کربلا و شناسایی و دفن آن اجساد مطهر، این توطئه را نیز خنثی نمودند.

برای اثبات این هدف از جانب یزیدیان همین بس که قبور مطهر شهدای کربلا به روایت تاریخ بارها و در سال‌های متمادی با حملات تخریبی نوادگان منحوس آن‌ها مواجه شد.

اکنون در این دورانی که کرونا و سویه‌های جدیدش بی‌رحمانه در حال تاخت‌وتاز هستند هنوز هم می‌بینیم که نوک پیکان حملهٔ دشمنان، مجالس اربابمان حسین (علیه‌السلام) را نشانه گرفته است و از آن‌طرف اگر می‌شنویم که رهبرمان در سخنان حکیمانه‌شان می‌فرمایند که این مجالس را نمی‌توان تعطیل کرد و باید با رعایت موازین بهداشتی برقرار باشد؛ درمی‌یابیم که این بار نیز توطئه دشمن توسط ذریهٔ زهرا (سلام‌الله‌علیها) خنثی شد.

پرچم قیام خونین امام حسین (علیه‌السلام) در راه مبارزه با ظلم ظالمان باید در همارهٔ تاریخ برافراشته باشد تا خواب خوش را از چشمان یزیدیان زمان برگیرد و به دستان منجی، حضرت قائم (علیه‌السلام)، به سرمنزل مقصود برسد. ان‌شاءالله

آزاده ابراهیمی فخاری، عضو گروه نویسندگی صریر