تهی دستان فربه و فربهان فشل

به گزارش سرویس سیاسی پایگاه 598-علی اکبر اجرلو؛ در تاریخ ثبت شد که چند میلیون نفر برای صیانت از سلامت عمومی، از بزرگ ترین عشق و علاقه شان (راهپیمایی و زیارت اربعین) گذشتند؛ و چه کسانی با وجود ادعای فراوان، حاضر نشدند از بهانه کردن درگذشت یک خواننده، برای دور هم جمع کردن چند هزار نفر در شرایط مرگبار کرونایی و موج سواری سیاسی بگذرند.

آن جمعیت انبوه، فداکاری و گذشت و قانون مداری  و انضباط را به نمایش گذاشتند؛ و موج سواران سیاسی، نداشتن سر سوزنی تعهد انسانی و اجتماعی را.

این چند هزار نفر لابد با انگیزه های متفاوت ازدحام کردند و قضاوت درباره هر کدام از آنها نیز به اعتبار همین، متفاوت است. اما درباره برخی سیاستمداران سیاست باز و رسانه های موج سوار، قضاوت مشخصی وجود دارد.

آنها روزی نیست که مورد ملامت و اعتراض و نفرین توده های مردم نباشند؛ آدرس رونق اقتصادی به مردم دادند اما سخت ترین شرایط معیشتی را پدید آوردند. بر مردم سخت گرفتند اما خود در زندگی اشرافی غوطه ور شدند.

از مردم خواستند با مترو و اتوبوس به سر کار بروند و دانش آموزان را به مدارس فرا خواندند؛ اما خود حاضر نشدند برای اطمینان بخشی و با رعایت پروتکل، حتی یک توک پا به مدرسه ای بروند، زنگ شروع سال تحصیلی را به صدا در بیاورند و فورا به پناهگاه استریلیزه برگردند.

اگر دیدند رئیس مجلس در کنار "فرمانده ستاد عملیات مدیریت  کرونا در تهران" و با رعایت تدابیر ایمنی، از یک بیمارستان بازدید کرده، به کادر درمانی خدا قوت گفته و درد دل شان را شنیده، توپیدند که چرا با این کارها توقع مردم را بالا می برد!

کاری که آنها بلد بودند، واگذاری بیت المال، از کشت و صنعت مغان تا نیشکر هفت تپه، ماشین سازی تبریز، هپکو اراک، آلومینوم الهمدی، پالایشگاه کرمانشاه و...، به پنج تا ده درصد قیمت، و با دوره تنفس چند ساله برای باز پرداخت قسط اول بود! نیشکر هفت تپه را با قیمت ۲۱۹ میلیارد تومان - ۵ درصد ارزش واقعی - و کشت و صنعت مغان را که آن زمان چهار هزار میلیارد می ارزید، به سه درصد قیمت و به شکل قسطی واگذار کردند.

حالا  هم می بینند رئیس قوه قضائیه، استان به استان می رود، پای درد دل مردم و کارگران و کار آفرینان و تولید کنندگان می نشیند، دستور بازبینی و ابطال قراردادهای غیر قانونی را می دهد؛ و رئیس مجلس هم مصمم است به وسط میدان مشکلات برود و همنشین رزمندگان میادین درمانی و اقتصادی برای چاره جویی مشکلات شود.

اما این طوری که مدیریت اشرافیِ بی مایه در آفساید می ماند و انگشت نما می شود! معلوم می شود دلار سی هزار تومانی و پراید صد و سی میلیونی و قیمت شش برابر شده مسکن و اجاره، زیر سر "مدیریت فربه و فشل" است، و نه صرفا تحریم ها و عهد شکنی دشمنی که او را دوست جا می زدند.

خب! ائتلاف سیاسی کذایی چه کاری بلد است؟ حاشیه ساختن و فربه کردن آنها با استفاده از شبکه رسانه ای عنکبوتی که یک را با مقیاس صد هزار، بزرگ نمایی می کند؛ اما اولویت های 85 میلیون ایرانی را ناچیز می شمارد و عبرت های سوء مدیریت خویش را پنهان می سازد.

اشرافیت بد کارکرد و جماعت رسانه ای که سبیل شان از داخل یا خارج چرب شده، به فقر ایده و کارنامه و حرف گفتنی برای مردم رسیده اند. بیش فعالی های عجیب و پر خطرشان برای کتمان همین تُهی دستی است.