نامه کارگران به مجلس برای افزایش دستمزد

به گزارش پایگاه 598، ناصر چمنی، رئیس کانون عالی انجمن های صنفی کارگران درباره مشکلات جامعه کارگران گفت: زمانی بود که شرایط زندگی کارگران بسوز و بساز بود. اما الان شرایط معیشتی کارگران مرگ و زندگی است. یعنی شرایط بسوز و بساز امتیازی در زندگی کارگران بود که به لطف دولت از بین رفت.

وی با بیان اینکه کارگران برای زنده ماندن تلاش می کنند اظهار داشت: برای کمک به معیشت کارگران دولت باید به میدان بیاید. دولت یک کارفرمای بزرگ است که در جلسات بررسی مزد و معیشت کارگران هیچ گونه سه جانبه گرایی دیده نمی شود. بلکه جلسات به صورت دوجانبه بین کارگر و دوضلع دیگر کارفرمایی برگزار می شود. به همین دلیل همواره دستمزد کارگران عقب ماندگی دارد.

چمنی ادامه داد: شرایط دستمزد کارگران به گونه ای است که ابتدای امسال رهبر معظم انقلاب هم درباره اصلاح آن دستور دادند. ما پیگیر وضعیت معیشتی کارگران هستیم.

رئیس کانون عالی انجمن های صنفی کارگران از ارسال نامه به کمیسیون اجتماعی مجلس درباره معیشت کارگران خبر داد و گفت: نامه ای به کمیسیون مجلس اسال کردیم و خواستار رسیدگی به بحث معیشتی کارگران شده ایم. امیدواریم هر چه سریعتر جواب نامه ما ارسال شود.

وی درباره قبول نکردن کارفرمایان برای افزایش مزد گفت: کارفرمایان مشکلات ندارند برای دستمزد کارگران بیشتر بهانه تراشی می کنند. با افزایش قیمت ها, میزان سرمایه و دارایی کارفرمایان افزایش یافت. این کارگران بودند که دارایی نداشتند و پول ودیعه مسکن آنها از ارزش افتاد. اما دارایی های کارفرمایان روز به روز افزایش و ثروت مند تر شدند. زمانی بیان کردند اگر دستمزدرا افزایش دهیم تورم افزایش می یابد. میزان دستمزد کمتر از تورم اعلامی افزایش یافت, اما مشاهده می کنیم که نرخ تورم افسار گسیخته بالا می رود. بنابراین دلیل کارفرمایان بیهوده بود.

چمنی بیان کرد: سال های قبل کارفرمایان بیان می کردند اگر دستمزد بیشتر از نرخ تورم اعلامی مراجع رسمی افزایش یابد, باعث بیکاری می شود, این در حالی است که چند سال قبل دستمزد بیشتر از نرخ تورم اعلامی افزایش یافت , نه تنها بیکاری زیاد نشد, بلکه تعداد بیمه شدگان تأمین اجتماعی رشد یافت. بنابراین تجربه ثابت کرده است که بهانه کارفرمایان برای بیکاری و افزایش تورم با افزایش دستمزد واهی است.

وی گفت: از مجلس و دولت انتظار داریم که به مسئله معیشت کارگران رسیدگی کنند. جمعیت بیش از 14 میلیون نفری کارگران در لبه تیغ زندگی می کنند و به فکر این هستند که تلاش کنند فقط یک روز زنده بمانند.