دیدار با صاحبان انقلاب؛ امری پسندیده، وظیفه‌ای فراموش‌شده + فیلم

به گزارش سرویس سیاسی پایگاه 598، این روزها سفرهای استانی تعدادی از نمایندگان مجلس شورای اسلامی به مناطق محروم کشور به صورت جدی دنبال می شود.

تعدادی از نمایندگان با سفر به چابهار از فقر مطلق در برخی مناطق این شهر سخن می گویند؛ مناطقی که به گفته احمدنادری، نماینده تهران، آب و برق ندارند و حتی اجازه حفر چاله برای دستشویی هم ندارند و مردم شهرهای محروم استان خوزستان نیز با عجز و ناله ای دردناک، مشکلات خود را به محمدباقر قالیباف منتقل می‌کنند.

عکس های احمد نادری، نماینده تهران، از مناطق حاشیه نشین چابهار

اینکه چرا پس از گذشت ۴ دهه از انقلاب اسلامی، کماکان مناطقی از کشور در محرومیت کامل بسر می‌برند و مردم با فقر مطلق دست و پنجه نرم می‌کنند، خود مبحثی جداست که فرصتی دیگر می‌طلبد؛ اما این سفرهای استانی نکات قابل توجه دیگری نیز به همراه دارد.   

با حضور رئیس مجلس در استان خوزستان دو جبهه از فعالان سیاسی و ‌رسانه ای موضع‌گیری های خود را آغاز کردند.

اصلاح طلبان و مخالفان محمدباقر قالیباف، این سفرها را عزم انتخاباتی رئیس مجلس برای ریاست جمهوری دانستند و آن را صرفا یک نمایش خواندند.

موافقان قالیباف -که برخی از آنان در ماه های اخیر پست مشاورت هم گرفته‌اند- نیز بشدت مشغول پوشش این سفر بوده که گویی در تاریخ نظام جمهوری اسلامی نخستین بار است که یک مسئول چهره به چهره با مردم دیدار می‌کند!

نگاه هر دو دسته بالا همانند بسیاری دیگر از معضلات کشور، نگاهی سیاسی و آغشته از افراط و تفریط می‌باشد.

در ابتدا باید گفت که نبایست سفرهای استانی قالیباف -و البته سایر نمایندگان مجلس- را نیت‌خوانی کنیم و بلافاصله برچسب انتخاباتی به آن بزنیم؛ چنانچه حتی این سفرها انتخاباتی هم باشند بازهم حضور و کمک به مستضعفان امری قابل قبول و پسندیده شمرده می‌شود.

اما از طرفی، از آنجا که در طول ۳۰ سال گذشته-به جز ۶ سال نخست دولت محمود احمدی‌نژاد-، سفرهای استانی و حضور در مناطق محروم به امری غریب برای مسئولان و دولتمردان جمهوری اسلامی تبدیل شده است، حال بسیاری از فعالان رسانه ای از سفر نمایندگان مجلس و گفت و‌گو با صاحبان اصلی این انقلاب یعنی مستضعفان، ذوق زده می‌شوند و آن را عملی محیرالعقول و بی‌نظیر بر‌می‌شمارند!

اینکه سطح مطالبات فعالان سیاسی و رسانه ای پس از گذشت ۴ دهه از عمر جمهوری اسلامی، تا این حد تنزل یافته که از گفت‌وگوی چهره به چهره مسئولان با مستضعفان این چنین ذوق زده میشوند از مسائلی است که بایست ریشه آن را در خوی اشرافی‌گری دولت های هاشمی رفسنجانی، خاتمی و روحانی -و البته بی توجهی‌های مجالس پیشین- دانست.

دولت ها و مجالس آنچنان از مردم و مستضعفان فاصله گرفته‌اند که اکنون حضور یک مسئول در مناطق محروم، با چنین ذوق‌زدگی‌ای همراه میشود؛ این در حالیست که حضور و همنشینی با محرومان، از اهداف اصلی انقلاب اسلامی بوده و پس از گذشت ۴۰ سال بایست به رویه‌ای عادی تبدیل می‌گشت که متاسفانه چنین اقدامی صورت نگرفته‌است.

فاصله نجومی مسئولان با اقشار مستضعف باعث شده که عملا آنها از چرخه تصمیم گیری خارج شده و روز به روز زیر بار معضلات خم شوند تا جایی که در یک‌نمونه، پدر خوزستانی درد خود را مقابل رئیس مجلس با استیصال تمام زار بزند.

با این وجود امید است که سنت سفرهای استانی، که در دولت نهم احیا شد و دوباره به فراموشی سپرده شد، توسط نمایندگان مجلس ادامه یابد؛ البته لازم به ذکر است که در کنار این دیدارها، بایست دستی قدرتمند برای حل معضلات استان های محروم بکار گرفته شود تا خدایی ناکرده، واژه «نمایش» و «شوآف» به چنین سفرهایی اطلاق نگردد!