خسته نباشید! ممنون از راهکاری که ارائه کردید. واقعا ما شما مسؤولان را نداشتیم نمیدانستیم با بحرانها چگونه برخورد کنیم.
آقای نجار از سال 93 شما مسؤول سازمان مدیریت بحران کشور شدهاید، در این مدت چه کردید که امروز تنها راه نجات تهران از زلزله را دعای مردم میدانید؟ واقعا چرا باید با علم به اینکه تهران شهری زلزله خیز است فقط باید 18 درصد آماده باشد؟
چرا در تمام این سالها اجازه داده شد تا در کوچههای تنگ جنوب تهران، آپارتمانها بالا برود که امروز نگران این باشیم که چگونه به کمک زلزلهزدگان برویم؟
چرا از تجربیات کشورهای دیگر در امور زلزله استفاده نکردید تا ما امروز مجبور به دعا کردن باشیم. واقعا اگر کارهای کشور با دعا کردن حل میشود چرا شما حقوق میگیرد و در صندلی ریاست و مسؤولیت نشستهاید؟
هر شب جمعه مردم به مساجد، حرمهای متبرکه و مقدس میروند و دست به دعا بر میدارند تا مشکلات حل شود. مثلا تلویزیون و رادیو اعلام کند که امشب وقت دعا کردن برای ارزان شدن دلار و سکه است. مردم دعا میکنند و انشالله خدا هم اجابت میکند و قیمتها پایین میآید.
مسؤولیت داشتن یعنی اینکه شما و امثال شما در تمام این سالها میزان آمادگی تهران را باید به 100 درصد میرساندید نه 18 درصد.
مسؤولیت داشتن یعنی اینکه شما و امثال شما باید آنقدر به کار خود تسلط داشته باشید که بعد از هر حادثه نگویید که غافلگیر شدیم. نگویید که زلزله است و غیرقابل پیش بینی.
مردم ژاپن باید هزار بار خدا را شکر کنند که مسؤولان آنها برای زلزله تنها چشم به دعا نداشتند و برای این بلای طبیعی فکری کردند که میزان خسارت و مرگ و میر را به پایینترین حد خود برسانند.
البته فکر میکنم انتظار ما بسیار بالاست. وقتی نمیتوانید ساختمانهای ناایمن مثل پلاسکو را وادار به ایمن سازی کنید و باید شاهد مرگ هموطنانمان باشیم، چگونه میتوان انتظار داشت فکری به حال زمین لرزه و دیگر بلایای طبیعی کرد.
عصرایران/ مصطفی داننده