میراث علی لاریجانی برای روسای مجالس بعد از خود چیست؟!

به گزارش سرویس خانه ملت پایگاه 598، کمتر از بیست روز به پایان دوره حاکمیت بیش از یک دهه تفکر «لاریجانیسم» بر مدیریت مجلس مانده است. سوابق نشان می‌دهد که در رده‌بندی روسای مجالس تا قبل از لاریجانی، مرحوم هاشمی رفسنجانی رکورددار نشستن بر صندلی ریاست مجلس بود که لاریجانی این رکورد را در مجلس دهم شکست. آن‌هم با یک تفاوت و آن اینکه تا قبل از لاریجانی روسای مجالس همگی از حوزه انتخابیه تهران بودند اما لاریجانی از حوزه قم این سنت‌شکنی را انجام داد.

او که با پرچم اصولگرایی پای در میدان رقابت‌های انتخاباتی مجلس هشتم و سپس ورود به ساختمان بهارستان گذاشت، در ادامه حیات سیاسی خویش در جریان سازی، تعاملات و لابی‌گری در سایه، نقش تأثیرگذاری در بزنگاه‌های سیاسی ایفا نمود و چنان در این امر موفق عمل کرد که اصلاح‌طلبان خصوصاً بعد از مواضع مبهم لاریجانی در فتنه و همچنین تقابل‌های کاری او با احمدی‌نژاد، تعامل با یک اصولگرا را به رد حداد عادل در مجلس نهم و همکاری با یک اصلاح‌طلب شناسنامه‌دار بنام عارف در مجلس دهم ترجیح دادند.

مشخص بود پرچمی که وی با آن تلاش داشت تا حضورش را در ریاست قوه مقننه استمرار بخشد پرچم اصولگرایی باقی نخواهد ماند. پیروزی روحانی در سال 92 و دو سال بعد موفقیت «لیست امید» اصلاح‌طلبان در جلب آرای مردم برای مجلس دهم و مجدداً پیروزی روحانی در سال 96 شاید لاریجانی را بر این امر مطمئن‌تر کرد.

این شرایط علاوه بر اختلافات سیاسی که با اصولگرایان در فکر و اجرا پیدا کرد، وی را بر آن داشت تا برخلاف دیگر روسای مجالس ماضی، پرچم جدیدی برای خود تعریف کند که در آن بتواند از پتانسیل همه جریانات سیاسی کشور به نفع خود بهره ببرد و عملاً مجلس یک‌نفره ایجاد کرد.

نصرالله پژمانفر نماینده مجلس دراین‌باره می‌گوید: جریان امید و مستقلین در مجلس دهم یکی بوده و هدف اصلی‌شان پشتیبانی از دولت و عملیاتی کردن تئوری‌های دولت در مجلس بود. درواقع جریان امید و مستقلین مجلس مانند دو لبه قیچی با یکدیگر کار می‌کردند و منویات دولت را در خانه ملت پیش می‌بردند و نگاهی به عملکرد لاریجانی در مجلس دهم کاملاً نشان می‌دهد که وی به کدام جریان سیاسی بیشتر گرایش داشت.

لاریجانی در مجالس نهم و به‌ویژه دهم از طریق نزدیکی با اصلاح‌طلبان و فراکسیون مستقلان وابسته به خود توانست پازل همکاری همه‌جانبه با دولت را کامل و اجرایی کند. او کسی بود که با صدای ملت آمد اما با صدای دولت و اصلاح‌طلبان مجلس را ترک می‌کند.

او با ظاهری اصولگرا به مجلس وارد شد اما در عملکرد، وکیل الدولگی خود و مجلس تحت امرش را در اوج خود همان‌گونه که اشاره شد از صدای ملت بودن به صدا و حامی تام و تمام دولت بودن رساند و جایگاه «در رأس امور بودن» مجلس را از فرهنگ سیاسی کشور حذف نمود.