کرونا عذاب یا امتحانی الهی؟

شرور و بلایای طبیعی یا انسانی اموری نسبی هستند که در بسیاری موارد دارای ابعاد مختلفی هستند که نگاه تک بعدی به آنها ممکن است ذهنیت های نادرستی برای جامعه ایجاد کند. این پدیده ها همانطور که ممکن است برای عده ای عذاب و تقاص عملکردشان باشد برای عده ای دیگر نیز می تواند امتحان و آزمونی باشد که برای شکفته شدن ظرفیت های بندگی و کمال انسانی به آن مبتلا شده اند.

امروز انتشار ویروس کرونا و فراگیری آن در جامعه جهانی -بر فرض اینکه پدیده ای طبیعی است- برای عده ای ممکن است عذاب الهی باشد که به سبب رواج فساد و فحشا در جامعه به آن مبتلا شده اند چه اینکه جنایت هایی که در جهان به نام عدالت و حقوق بشر انجام می شود و بسیاری از مجامع بین المللی و ملت ها نیز در مقابل آن سکوت می کنند به خودی خود کافی است که خداوند قهار عذابی عالم گیر فرو بفرستد که ابتدا کشور کمونیستی چین و سپس دیگر کشورهای جهان را درگیر خود کند جنایت هایی مثل قتل عام مردم مظلوم یمن، هتک حرمت و کشتار مسلمانان هند، ترور ناجوانمردانه پاکانی مثل شهید حاج قاسم سلیمانی و شهید ابومهدی المهندس و صدها ظلم بین المللی دیگر قطعا اسباب غضب و سخط پروردگار عالم را به همراه می آورد، همانگونه که ممکن است این بیماری فراگیر برای مؤمنان عالم امتحان باشد چه اینکه مؤمنان هر امت همواره در معرض ابتلائاتی هستند که از یک سو صبر و ایمان آنها را مورد آزمون الهی قرار می دهد و از طرف دیگر ظرفیت های بندگی آنها را شکوفاتر می کند و پس از صبر در مقابل آن مصائب آنها را به مدارج بالاتر بندگی می رساند، البته گاهی اوقات مرز میان عذاب و امتحان بسیار سخت است و جز اولیاء حق آنرا تشخیص نمی دهند، علت آن هم این است که انسان همواره باید بین مقام خوف و رجا باشد تا از یک سو خود را متنعم به لطف و رحمت پروردگار ببیند و از سوی دیگر نیز خود را ایمن از خشم و عذاب خدا نبیند، تا نه غرّه به عبادات و ریاضات خود شود و نه مأیوس از رحمت خدا گردد.

و اما کرونایی که دامنگیر مردم ایران شده اگر عذابی از عذاب های خدا باشد قطعا ناشی از گناهانی است که اهل معصیت خود را به آن آلوده اند و توده های دیگر مردم نیز در مقابل آن سکوت کرده اند، از این رو بی راه نیست که در مقابل کسانی که انگشت تعجب از ابتلای قمی ها به این بیماری به دندان گرفته بودند گفته شود اگر این بلیه عذاب الهی هم باشد برای عده ای کم بنیه و سست عنصر است که شهر مقدس قم را که طبق روایات معصومین علیهم السلام حرم اهل بیت است حرمت نگاه نداشتند و سعی کردند بی حیایی، بی حجابی و شل دینی را در آن رواج دهند و عده ای نیز با آنها همراهی کردند و فریاد مراجع و دلسوزان را نشنیدند و یا در مقابل این هنجارشکنی ها سکوت کردند مگر نه این بود که مدینه النبی وقتی از زمان یزید مبتلا به رقاصه ها و آوازه خوان ها شد روی خوش به خود ندید تا واقعه هولناک حره و پس از آن حکمرانی عبدالملک ها و حجاج ها و ظلم و ستم عجیب آنها را به خود دید؟

آری؛ این بیماری فراگیر برای مؤمنان و صالحان جامعه امتحانی از امتحان های پروردگار است که باید با نگاه رحمت به آن نگریست و طبق قاعده رحمت الهی در مواجهه با آن صبر پیشه کرد تا جامعه ایرانی مثل بسیاری از امتحانات دیگر به مراتب بعدی کمال نائل شود.

و همین نگاه معرفتی اهل ایمان است که آنچه را که از دوست رسد نیکو می داند.

این فرمایش امام صادق علیه السلام است که بلا را نیک می شمارد: «إِنَّ عَظِیمَ الْأَجْرِ لَمَعَ عَظِیمِ الْبَلَاءِ وَ مَا أَحَبَّ اللَّهُ قَوْماً إِلَّا ابْتَلَاهُمْ».

یعنی پاداش بزرگ همراه با مصائب بزرگ است و خدای متعال هیچ مردمی را دوست ندارد الا اینکه آنها را مبتلا به سختی ها و شدائد می کند.(کافی ج۲ ص۲۵۲)

البته گمان نگارنده بر این است که جامعه ایرانی به عنوان یک امت برگزیده تاکنون به خوبی آزموده شده و از بیشتر امتحانات الهی سربلند خارج شده و این نیز امتحانی است که آنها را در مسیر رسیدن به امت برتر در کوره آتش خود آبدیده تر می کند و آنها را آماده ایفای نقش جهانی خود در مسیر تمدن سازی خواهد کرد، از این رو باید امید خود به لطف و رحمت پروردگار را حفظ کنیم و از توجه و تضرع به ذات مقدس باری تعالی و توسل به معصومین علیهم السلام مخصوصا وجود مقدس امام عصر ارواحنا فداه لحظه ای غافل نشویم.