پیمان معادی: به جشنواره برلین هم نمی‌روم

یاد «طعم گیلاس» وقتی که می‌پرسید: «ناامید شدی؟» و بعد وسط اون‌همه ناامیدی باز یه درخت امید می‌کاشت توی فیلم. می‌گم درخت و یاد تبرِ بی‌خبر از همه‌جا میفتم که فقط بهش حکم می‌دن: «تیشه بزن! از ریشه بزن!» كارى هم نداشته باش كه امثال فریدون مشیری گفتن: «من این‌جا ریشه در خاکم...» شما فقط بزن!

حسین‌جان! یادته روز اول توی دفتر فيلم گفتم مهم‌ترين دليلم كه قبول کردم توی این فیلم بازی کنم چيه؟ خب من به ریشه فکر می‌کنم. به این‌که ریشه‌ها خشک نشه یا دست‌کم از اينى كه هست خشک‌تر نشه. ترجیح می‌دم یه جوونه امید بمونه برای جوونای ناامید. اين‌كه قصه‌اى بگيم از جفايى كه به مردم اين سرزمين شده و جهان سكوت كرده دربرابرش. قصه‌ای كه حتی بيش‌تر مردم خودمون ازش بی‌خبرن!

به اون دوستانى هم كه دارن اين روزا ناشيانه تلاش می‌كنن حواس‌پرتی درست كنن بگو «داداش! داری اشتباه می‌زنی!» كدوم تحريم؟! تحريم فيلمم؟! تحريم اون‌همه زحمت و تلاش؟! بهشون بگو شما كه خودتون الهه‌ی تحريم هستین، شما ديگه چرا؟!

فاجعه بمباران شیمیایی سردشت و فاجعه‌ی سقوط هواپیمای اوکراینی، هر دوش اشک منو درمیاره. من که گریه‌هامو تحریم نکرده بودم، خنده‌هامو تحریم کردم. داورها هم لطف داشتن و اين نقش‌آفرينى رو شایسته‌ی اين جايزه‌ی باارزش دونستن. ولى جايزه‌ی اول من كماكان همون تشويق مردم توى سالن‌ها بود.

منم مثل خيلياى ديگه حالم خوب نبود. هنوز هم که چهل روز گذشته، بازم حال هیشکی خوب نشده. هفته‌ی بعد یه فيلم ديگه در جشنواره‌ی برلین دارم. اون‌جا هم نمی‌رم و عذرخواهی كردم. خود جشنواره هم كه براى همدردى با مردم، خوشى‌هاى بی‌وقتش رو حذف کرد و افتتاحیه نگرفت و هزینه‌ی اون ریخت‌وپاش رو شادباش کرد براى مردم عزيز سیستان‌وبلوچستان. فرش قرمز‌ها حذف شدند و شعار جشنواره شد: با سينما كنار هم!