پایانه‌ی چاووش

همه‌ی آن‌ها که در ‎پیاده‌روی عمیق، شریان‌های جنوبی و شرقی و شمالی اربعین در عراق را تجربه کرده‌اند ازدحام یک‌باره‌ی مسیر پیاده در تلاقی با شهرها را دیده‌اند. دلیل ساده، پی‌وستن انبوهی است که ‎#پیاده_از_خانه شروع کرده‌اند و با تمام شدن توان‌ ادامه‌ی راه را سواره تا کربلاء می‌روند.

‏بینه‌ی ‎#پیادهازخانه در ساده‌ترین اسلوب به ما می‌گوید: حتا اگر قصد زیارت سواره‌ی کربلاء را داریم پیاده از خانه تا پایانه‌ی سواره‌ رفتن برویم. این آوردن شریان‌های اربعین تا در خانه‌ها است حتا اگر همه‌ی ما توان تمام کردن پیاده‌ی آن تا حرم حسینی را نداریم.

‏مرز این دو برد ناقص و کامل در زیارت ‎پیاده از خانه را نقطه‌ی چاووش معین می‌کند؛ هم‌آن جایی که در سنت تاریخی ما برای زائران مکه و مدینه و کربلاء و نجف و مشهد چاووش می‌خوانده‌اند و اکنون در پیاده‌روی جامانده‌ها به هم‌آن نقطه باید رفت.

‏هر روستا و شهر نقطه‌یی دارد که پایانه‌ی آن ناحیه به سوی کربلا است و در برخی نقاط به هم‌این نام خیابان یا میدان یا دروازه‌ی کربلاء خوانده می‌شود. این نقطه‌یی است که در حرکت ‎#پیاده_از_خانه می‌توان از حالت پیاده به سواره تغییر کرد و یا پیاده تا کربلاء ادامه داد.

‏در پیاده‌روی جامانده‌ها اگر بخواهیم جزئی از حرکت اربعین باشیم بدیهی است که ‎#پیاده_از_خانه باید شروع کنیم و به سمت نقطه‌ی ‎#چاووش برویم؛ هم‌آن پایانه‌ی کربلاء. روی این محور هر چند پیاده‌روی ما در روز اربعین به کربلاء نمی‌رسد اما باز روی شریانی از شریان‌های پیاده‌روی اربعین هستیم.

‏نقطه‌ی چاووش و مقصد پیاده‌روی جامانده‌ها در طهران اما به نظر رو به جنوب است؛ جایی چون حرم حضرت عبدالعظیم حسنی یا بعدتر در حرم حضرت روح‌الله و بهشت زهرای شهداء؛ نیز حرکت به پایانه‌ی اربعین در قم نه به مسجد جمکران که به مزار شاه‌جمال است...