به گزارش پایگاه 598 به نقل از تيتربرتر؛ مبعث فدایی در حوزه های مختلف رسانه کارعکاسی کرده اما بیش از همه آشیانه اش حوزه فرهنگ و هنر و به طور خاص "موسیقی" است او او نخستین عکاس استیج ایران است. زیرا زمانی که هنوز "عکاس استیج" بودن برخلاف کشورهای اروپایی در ایران معنای دقیقی نداشت دراین حوزه فعال بود.
او در دهه هفتاد با ارایه کارهای حرفه ای در کنسرت هنرمندانی که در آن زمان خیلی پر شمار نبود نام خود را به عنوان نخستین عکاس زن استیج ایران بر سر زبان ها آورد.
او اکنون به عنوان برترین و پر تجربه ترین عکاس استیج کشور علاوه بر تدریس عکاسی و طراحی گاه شعر و ترانه سرایی می کند و در آتلیه شخصی خود میزبان هنرجویان است.
فدایی برخلاف بسیاری از عکاسان نسل قبل خود تکنولوژی های نوپدید در صنعت عکاسی را یک فرصت می داند و از هر فرصتی برای خلق آفرینش استفاده می کند.
او موفقیت را برای خود زمانی می داند که در خلق یک اثر هنری توفیق یابد اما بر خلافی بسیاری از هنرمندان دوران خود در ارایه آثار خیلی عجول نیست.
به گفته دوستان و هنرجویانش او مجموعه آثار بسیار ارزنده ای از نقاشی و شعر دارد که تا کنون علاقه ای برای انتشار آن نشان نداده است.
او خود درباره اینکه چرا مجموعه آثار عکس، تصویر، شعر و مینیمال های خود را تاکنون ارایه نداده است می گوید دوستان به بنده لطف دارند اما هرگز این آثار را در اندازه انتشار ندیده ام.
او از اینکه در عصری قرار داریم که همه با داشتن یک نافن همراه دوربین دار خود را عکاس می دانند اظهار ناراحتی نمی کند بلکه عقیده دارد عکاسی یک تفکر است و عکاس کسی است که آگاهانه می داند قرار است از دل واقعیت ها چه منطق و فلسفه ای را پدید آورد.
او آموزش عمومی عکاسی برای جامعه را مانند آموزش شاخه های دیگر هنر لازم می داند و عقیده دارد کمترین سطح آگاهی برای جامعه آن است که الفبای تصویر را همه بدانند.