چهار شرط همراهی مردم با کاروان امام حسین علیه‌السلام در کربلا

به گزارش سرویس اندیشه دینی پایگاه 598، گزیده ای از سخنرانی آیت الله میرباقری شب اول محرم 98-حرم مطهر حضرت معصومه (س) در ادامه می آید: سیدالشهداء علیه‌السلام وقتی می‌خواستند در روز هشتم ذی‌حجه (روز ترویه) از مکه بیرون بیایند، یک خطبه‌ای دارند که ظاهر آن، خطاب به کسانی است که در سال ۶۰ هجری در مکه هستند و حضرت دارند آن‌ها را دعوت می کنند؛ ولی خطاب ایشان عام است و همه ما هم گویا مخاطب این خطبه حضرت هستیم. اگر اجابت کنیم، حضرت از ما هم دست‌گیری می‌کنند و ما را هم به کاروان خودشان ملحق می‌کنند: «مَنْ كَانَ بَاذِلًا فِينَا مُهْجَتَهُ وَ مُوَطِّناً عَلَى لِقَاءِ اللَّهِ نَفْسَهُ فَلْيَرْحَلْ‏ مَعَنَا».

چهار نکته در همین فراز کوتاه هست:

1- از جان گذشتن
«بَاذِلًا فِينَا مُهْجَتَه‏»
این مسیر مسیری است که انسان باید از جان خودش عبور کرده باشد. اگر کسی می‌خواهد با امام حسین حرکت کند، باید جانش را کف دست گرفته باشد و همه‌ی سرمایه‌اش را بیاورد.

کسی که به تعلقات خودش چسبیده؛ به مالش، به زندگی‌اش، به جانش علاقه‌مند است و می‌خواهد این‌ها را حفظ کند، نمی‌تواند در این کاروان حرکت بکند.

امام حسین با همه‌‌ی سرمایه‌ی ما کار دارند. با خود ما کار دارند؛ می‌خواهند این جان را از ما بگیرند و به خدا برسانند. کسانی پا به این میدان می‌گذارند که می‌دانند جان دادن در رکاب سیدالشهداء «غرامت» نیست، بلکه «غنیمت» ماست.

2- آمادگی لقاء‏
اگر کسی خودش را آماده لقاء الله کرده «مُوَطِّناً عَلَى لِقَاءِ اللَّهِ نَفْسَهُ» با ما حرکت کند. کسی که مشغول به دنیا نیست، از دنیا بزرگ‌تر شده، دلش از دنیا بیرون رفته و آماده‌ی لقاء خداست، می‌تواند با ما حرکت کند.

کسانی که هنوز از دنیا بزرگ‌تر نشده‌اند و تمام همشان این است که به چرب و شیرین دنیا برسند، این‌ها با امام همراه نمی‌شوند.