ماجرای کوچ 16 زوج جهادگر به مناطق محروم

به گزارش پایگاه 598، جام جم نوشت: ماجرای آشنایی اعضای گروه جهادی مقداد با یکدیگر به زمان دانشجویی بر می‌گردد، زمانی که آنها با هم در دانشگاه درس می‏‎خواندند. بعد از فارغ‌‏التحصیلی، همه به دنبال کار رفتند، ازدواج کردند و بچه‌‏دار شدند؛ اما این باعث نشد که در کنار هم و با هم کار نکنند. اوج داستان اما مربوط به از دو سال پیش است. زمانی که همه اعضای گروه، که همه هم دهه شصتی هستند، یک تصمیم مهم گرفتند. تصمیم گرفتند که از تهران کوچ کنند. البته این کار در ابتدا ساده نبود. بعضی از آنها شغل خوب و شرایط اجتماعی خیلی خوبی داشتند. در نهایت اما دل به دریا زدند و از شغل خود استعفا دادند، باروبنه جمع کردند و از پایتخت دل کندند و راهی یکی از مناطق محروم شدند تا برایشان شرایط معیشتی مناسبی بسازند.

 16 زوج جوان از تهران راهی استان گیلان، شهرستان رودبار، بخش خورگام شدند. بخش خورگام که اقوام تات و کرد کرمانجی در آن ساکن هستند، 43 روستا دارد و شغل غالب مردم روستا هم کشاورزی است. خورگام جایی که محل زندگی و فعالیت این گروه هم است. محمدصادق حیدری، رئیس گروه جهادی مقداد درباره این‌که ‌چرا گیلان را انتخاب کرده اند و این‌که آیا استان محروم‎تری وجود نداشت، به ما می‎گوید:‌ «اتفاقا محرومیت استان جدی است. منطقه هنوز آب شرب ندارد و لوله‎کشی آب هم به خانه‌‏ها کشیده نشده است.» حیدری تعریف می‎کند که برای آب آشامیدنی او به همراه  اعضای گروه و مردم روستا از چشمه آب استخراج می‌‏کنند. او تأکید می‎کند که فقر زیر سرسبزی استان‎های شمالی پنهان شده است. داستان پیدا کردن بخش خورگام هم جالب است. هرچند گروه یک شورای تصمیم‎گیری دارد که همه تصمیمات و فعالیت‎ها براساس آن انجام می‎شود، اما سال‎ها پیش زمانی که یکی از اعضای گروه از این منطقه عبور کرد به محرومیت آن پی ‎برد. البته آن زمان که گروه تصمیم به مهاجرت گرفته بودند، مناطق دیگری هم در نظر داشتند، اما در نهایت، خورگام برای کار، فعالیت و زندگی انتخاب شد. نکته مهم اما برای گروه که از همان اول هم اهمیت داشته، ایجاد اشتغال بوده است. به خاطر همین هم این گروه یک شورا دارد، به نام شورای معیشت. شورایی که قبل از ورود به منطقه خورگام، شش ماهی در این منطقه، به شناسایی و تحقیق پرداخت تا مهم‌ترین بخش ماجرا، یعنی اشتغال‏زایی انجام شود.

 هر منطقه، یک تخصص
 در همین شناسایی‌‏ها و تحقیق‎ها بود که اعضای گروه متوجه می‎شوند نیازهای اشتغال‏زایی در هر کدام از روستاها با آن دیگری متفاوت است و همین هم روند کار را تغییر می‏‌دهد. حیدری می‌‏گوید دارایی منطقه‏‌ای هر کدام از روستاها متفاوت است. روند پیشرفت و اشتغال‏‎زایی هر کدام از روستاها با آن دیگری متفاوت است و هیچ کدام از روستاها هم برای اشتغال‏زایی از الگوی یکسانی پیروی نمی‏‌کند. اتفاقا همین باعث شده است که شورای معیشت هر کدام از زوج‌‏ها را برای یک روستا در نظر بگیرد. این البته به این معنا نیست که از تخصص هر کدام از خانواده‎ها در روستاهای دیگر استفاده نمی‎شود. اعضای گروه با هم در ارتباطند و در مشکلات و پیشرفت‏‌هایشان با هم تعامل دارند. همین متفاوت بودن روستاها از یکدیگر باعث شده است هر کدام از زوج‏ها به روستایی بروند. به عنوان مثال، فارغ‌‏التحصیل گیاهان دارویی در یک روستا ساکن شد و کارشناس ارشد کشاورزی هم در روستایی دیگر. حالا دو سالی از فعالیت این گروه در شمال کشور می‎گذرد. آنها در سال اول فعالیت، حدود 1800 متر از سطح منطقه را زیر کشت بردند؛ اما شاید یکی از مهم‎ترین کارهایی که آنها در زمینه کشاورزی در منطقه‏‌ای که ساکنش هستند، انجام دادند، کشت زعفران باشد. سال گذشته بود که یکی از استادان دانشگاهی در رشته کشاورزی به منطقه آنها رفت و در تحقیقاتی هم که انجام داد، متوجه شد کشت زعفران در این منطقه مناسب است؛ به لطف این گروه در 20 منطقه کشت زعفران انجام و برای 20‌خانواده هم اشتغال‌زایی شده است؛ حیدری می‎گوید:‌ «بهترین کاهوی ارگانیک کشور هم در این منطقه تولید می‏‌شود.»

 
 مهاجرت معکوس داشتیم
شاید مهم‌ترین کاری که در روستا انجام شده است، ایجاد اشتغال برای افراد گرفتار اعتیاد در روستا باشد. حیدری توضیح می‌‏دهد:‌ «یکی از روستاهای ما بیشترین ادوات کشاورزی، بیشترین جمعیت، بیشترین جوان بیکار و معتاد را دارد. باید برای این روستا کاری می‎کردیم.» کار روی فرهنگ مواجهه با معتادان و نظر اهالی بر آنها سخت است. حیدری اما می‎گوید که هدف اولیه، یعنی اشتغال‌زایی به کمک آمد. حالا چند خانواده که عضوی از آنها به اعتیاد دچار هستند، در زمین‏‌های کشاورزی، قرار است زعفران بکارند. طرح‌‏های کشاورزی گروه 16 زوج جذاب است. رحیمی می‎گوید: «ما قرار است در زمینه چرم و پوست و مصنوعات آن نیز کارخانه‎ای احداث کنیم.» به گفته رحیمی مقدمات کار انجام شده است و به‌زودی هم کارخانه احداث خواهد شد. در این میان برای شروع کار، 120 نفر از اهالی روستا آموزش‎های مقدماتی دیده‎‏اند و در فاز ابتدایی کار، گروه قول داده  60 نفر از اهالی آموزش‎دیده را استخدام رسمی کند. کار اشتغال‏زایی در 43 روستا، این قدر خوب بوده که به گفته مسؤول گروه جهادی مقداد، حالا چهار خانواده به روستاهای خود بازگشته‏اند، دوباره ساکن روستا شده‎اند و حالا روستانشینی را به شهرنشینی ترجیح داده‏‌اند و مهاجرت معکوس اتفاق افتاده است.

 فرهنگ روستا را ارتقا دادیم
 کشاورزی، کاشت و برداشت زعفران و کاهو تنها کاری نیست که این گروه در روستاهای محروم انجام می‌دهند. به گفته حیدری، آنها هر کاری که از دست‌شان بربیاید در این منطقه و در این روستاها انجام می‎‌دهند. چون اعضای گروه این روستاها را که خودشان هم در آنجا ساکن شدند، جزو خانه خود می‌‏دانند.

درست است که عمده کارهای این گروه در زمینه اشتغال‌زایی است اما در این منطقه کارهای عمرانی، فرهنگی، ورزشی و درمانی هم انجام می‎شود. لوله‏‌کشی گاز به مدارس، درست کردن طویله برای دام‏ها، ساخت مدرسه، خانه و حمام از کارهایی است که مهندسان گروه انجام داده‏‌اند. یکی دیگر از کارهای جذاب گروه کارهای فرهنگی است. برگزاری جشن تکلیف برای دختران نوجوان، پخش نذری آبگوشت ماهانه و پخش 1500 چادر رایگان در بین خانم‏‌های روستاها، از اتفاقات فرهنگی است. ‌
 سال اول فعالیت این گروه جهادی‌ اتفاق جالبی افتاد. گروه تصمیم گرفت  که با اجاره سالن ورزشی ‌کلاس‎های ورزشی به صورت رایگان برگزار کند. به گفته حیدری برای اولین بار بود که خانم‌‏ها می‏‎توانستند ورزش کنند. امکانی که در روستا وجود نداشت و حالا با کمک 16 زوج جهادی و با حمایت صد درصدی اهالی روستا به سرانجام رسید.

 حقوق‌مان کمتر است

«دو میلیارد تومان فقط هزینه فعالیت‏‌های ما در این دو سال، در زمینه کشاورزی بوده است.» این را حیدری می‎گوید؛ اما خیلی‌ها می پرسند هزینه‎های گروه از کجا تأمین می‎شود؟ هزینه‎های خود خانواده‌‏ها در این شرایط اقتصادی سخت، از کجا به دست می‎آید؟ به جز کمک خیرین و مساعدت‎هایی که از آستان قدس رضوی و سپاه پاسداران داشتند، عمده هزینه‎ها از برندی که زیر نظر گروه کار می‎‏کند، تأمین می‏شود. یک برند که در زمینه عفاف و حجاب کار می‎کند و اتفاقا از نظر حیدری که خود یک طلبه پایه هشتمی است، خیلی هم خوب خودش را بین مخاطبان شناسانده است. دلیل او برای این حرف هم کسب رتبه اول در جشنواره‌‏های ملزومات حجاب است.
بسیاری از هزینه‌‏های گروه از سود باقیمانده از این برند به دست می‎آید. در این بین  باید به حقوق اعضای گروه، یعنی 16 زوج هم اشاره کرد. حقوقی که حدود یک میلیون و 500 هزار تومان است. حیدری می‎گوید:‌ «بسیاری از این دوستان که امروز با ما همراه شده‎اند، دو سال پیش حقوقی معادل سه‌میلیون و چهار میلیون تومان می‏‌گرفتند. امروز اما حقوق کمتری دریافت می‏‌کنند.» مشکلات اقتصادی باعث نشده اعضای گروه خم به ابرو بیاورند و بخواهند که منطقه را ترک کنند. اتفاقا با وجود شرایط سخت منطقه‏‌ای، نبود امکانات در منطقه و مشکلات اقتصادی، باز هم بسیاری از افراد دوست دارند وارد این گروه شوند، چهار طلبه و یک خانم پرستار به همراه همسرش که دکترای فناوری دارد، خواهان مهاجرت به خورگام هستند. حیدری اما می‏‌گوید که اعضای گروه دوست دارند آرام‏‌آرام کار را پیش ببرند. در هر صورت ورود هر زوج به مجموعه، دو تا سه میلیون تومان هزینه‌ دارد.