دعوایِ نمایشی با رسانه‌ها، راهی برای نادیده‌ گرفتن صدای مردم/ نارضایتی اجتماعی نتیجه عملکرد دولت است یا فضاسازی رسانه ها؟!

به گزارش سرویس سیاسی پایگاه 598، هرچند که برخی رسانه‌ها در توهم محبوبیت به سر می‌برند و افکار عمومی جامعه را متاثر از سیاست‎‌های رسانه‌ای خود قلمداد می‌کنند، واقعیت این است که اقشار ضعیف جامعه تقریبا هیچ شناختی از رسانه‌های بزرگ کشور چه خبرگزاری‌ها و چه روزنامه‌ها ندارند، اسامی بعضی از خبرگزاری‌ها که سالانه چندین میلیارد بودجه دریافت می‌کنند حتی یکبار هم به گوش آنان نخورده است.

ناشناخته بودن رسانه‌های مکتوب در بین طبقات ضعیف به منزله بی‌خاصیت بودن آن رسانه ها نیست؛ بدون شک هر رسانه‌ای "کارکردی" دارد و در صدد اغنای بخشی از جامعه گام برمی‌دارد، جامعه‌ی مخاطب یک رسانه ممکن است شامل اقشار ضعیف نباشند. از طرفی اقشار فرودست جامعه بدلیل مشغله و گرفتاری های روزمره، فرصت کافی برای رصد رسانه‌ها را ندارند.

در سال‌های گذشته بارها و بارها شاهد برخورد تند مقامات اجرایی کشور با رسانه‌ها بوده‌ایم، در برخی موارد نیز تنشِ بوجودآمده وارد پروسه قضایی شده است؛ این برخوردها در حالی صورت می‌گیرد که مقامات سیاسی بر مبنای نظرسنجی‌های انجام شده توسط مراکز تحقیقاتی به این نکته اذعان پیدا کرده‌اند که رسانه‌های رسمی تاثیر چندانی در جهت‌دهی به افکار عمومی (بخصوص طبقات فرودست جامعه) ندارند. حال باید دید هدف مقامات سیاسی از ایجاد هجمه و فشار بر رسانه‌ها چیست؟

ایجاد محدودیت‌های قانونی برای رسانه‌ها چهره‌ی خشنی از مقامات دولتی ایجاد می‌کند اما با این وجود وقتی دولت با رسانه‌ها سرشاخ می‌شود به این معناست که درگیری خود را به سطحی‌ترین لایه ممکن تقلیل داده است؛ بعبارتی دولت قصد دارد این تصویر را در اذهان عمومی ایجاد کند که "مخالفت‌ها و نارضایتی‌ها" محصول دشمنی رسانه‌ها با دولت است و ارتباطی با آحاد جامعه ندارد.

موضوع دیگر اینکه معاون رئیس‌جمهور در این سخنان نه تنها رسانه‌های منتقد را دروغگو خطاب کرده بلکه بصورت تلویحی به مردم نیز توهین نموده است؛ ابتکار معتقد است گروه‌های منتقد تعمدا بدنبال فاصله انداختن بین دولت و مردم هستند و راهکار آنان برای دامن زدن به این انشقاق "دورغ و تهمت" است. بعلاوه از سخنان معصومه ابتکار چنین برمی‌آید که مردم فهم کافی برای تحلیل مسائل را ندارند و با خواندن اخبارِ رسانه‌های منتقد به راحتی فریب می‌خورند.

معاون رئیس‌جمهور برای اثبات کلام خود، ماجرای حقوق‌های نجومی را شاهد مثال می‌آورد؛ در حالی که افشای حقوق‌های نجومی با پیگیری‌های مجلس و دیوان محاسبات اتفاق افتاد و رسانه‌ها صرفا منعکس‌کننده‌ی اسناد منتشرشده توسط نهادهای نظارتی بودند، از طرفی عصبانیت مردم از پرداخت حقوق‌های نجومی، به خوی عدالتخواهانه ملت ایران برمی‌گردد و هیچ ربطی به جو روانی رسانه‌ها ندارد.

هرگاه اقدامی خلاف عدالت اجتماعی در کشور رقم بخورد و باعث تضییع حقوق مردم شود، طبقات فرودست جامعه (که عموما بیشترین خسارت را از بی‌عدالتی متحمل می‌شوند) نسبت به آن اقدام واکنش نشان داده و خواستار احیای حقوق خود می‌شوند؛ هرچند که رسانه‌ها در آگاه‌سازی بخش کوچکی از جامعه ایفای نقش می‌کنند اما نمی‌توان جهت‌گیری های اجتماعی را نتیجه متون منتشرشده در رسانه‌ها دانست، بر همین اساس باید بپذیریم که خشم مردم از حقوق‌های نجومی (یا دیگر اقدامات اشتباهی که توسط دولت صورت گرفته است) برخواسته از خوی عدالتخواهانه جامعه‌ی ایران بود و رسانه‌ها صرفا منعکس‌کننده این کنشگریِ اجتماعی بودند.