«سلبریتیسم» عامل باخت ایران به ژاپن

«نگاهی جامعه شناسانه به شکست تیم ملی »

به عقیده بسیاری از کارشناسان فوتبال، تیم ملی فوتبال ایران در این دوره (2019 امارت) ، بخت اول قهرمانی جام آسیا بود ولی با نتیجه تحقیر آمیز( 3-0 ) از تیم ژاپن باخت و از رسیدن به فینال باز ماند.
تاکنون دلایل مختلفی برای این ناکامی ذکر شده است ولی بازبینی صحنه مشاجره بازیکنان با داور و رها کردن بازی که منجر به خوردن اولین گل و ازهم پاشیدگی شیرازه تیم ما شد، بیانگر واقعیت تلخی است که می توان آن را «فرهنگ سلبریتی» یا «سلبریتیسم» نامید.

سلبریتی های ایرانی عادت کرده اند که به جای تمرکز بر وظیفه اصلی و تخصصی خودشان،  نسبت به همه چیز احساس مسئولیت کرده و راجع به همه چیز، اظهار نظر کنند. مربی کشتی راجع به روابط بین الملل شرط و شروط می گذارد، مجری برنامه 90 در جریان آتش سوزی پلاسکو در برنامه تخصصی فوتبال، خواستار استعفای شهردار تهران می شود، فوتبالیست های قدیمی راجع به سیاست های منطقه ای و مسائل راهبردی نظام، اظهار نظر می کنند. بدون اینکه حتی یک مقاله تخصصی در حوزه کاری خود بنویسند.

جمع کثیری از هنرمندان در قامت یک حزب سیاسی مردم را به انتخاب کاندیدای خاص دعوت می کنند. بازیگران سینما راجع به همه موضوعات جامعه، خود را مسئول دانسته و اظهار فضل می نمایند. درهمه امور، از مسائل پزشکی گرفته تا محیط زیست، نظامی، امنیتی، قضایی و ... دخالت می کنند. نایب رئیس مجلس ما به جای پرداختن به وظیفه اصلی خود (یعنی پیگیری مشکلات اقتصادی و معیشتی مردم و قانون گذاری)، از ترکیب تیم ملی فرانسه و حضور غول های آفریقایی! در آن و توجیه آغوش مادرانه! رئیس جمهور کرواسی تا کنسرت و...  داد سخن می راند، رئیس جمهورمان به جای گزارش اقدامات اجرایی و چگونگی رفع معیشت مردم، به طرح مسائل کلامی و فلسفه ی پست مدرن می پردازد.

متاسفانه این جماعت، اینک مراجع فرهنگ ساز جوانان ما هستند و نحوه ی رفتار و گفتارشان الگوی نسل جدید  و فوتبالیست های جوان ما شده است.  گسترش فرهنگِ «پرداختن به همه چیز غیر از وظیفه اصلی خود» که شاخص اصلی سلبریتی های ایرانی است، کاررا به جایی رساند که آقای کی روش نیزپس از چند سال ماندن در ایران به خود اجازه می داد که با مصاحبه های جنجالی خود، به مسائل حاشیه ای و غیر حرفه ای دامن بزند.

ای کاش آقای کی‌روش فرهنگ حرفه ای گری و تخصص گرایی حاکم بر جامعه غرب بویژه فوتبال را به بازیکنان ما می آموخت تا عادت نکنند به جای تمرکز بر بازی و دویدن دنبال توپ، 6 نفر ازآنان به خود اجازه دهند به سوتِ نزده ی داورمعترض شوند و یا فنون کشتی کج را بر روی حریف پیاده کنند یا قبل ازبازی بامصاحبه های خود برای فدراسیون تعیین تکلیف کنند.

مقصرِاصلیِ این باخت بازیکنان نیستند، چرا که اینان معلول و دست پروده فرهنگ سلبریتیسم هستند. مقصر! روسای صدا و سیما هستند که به موقع گوش مجریان حاشیه ساز خود را نپیچاندند. مقصر! روسای فدراسیون فوتبال هستند که کیروش وبرانکو را به موقع ساکت نکردند. مقصر! کی روش است که در کنار آموزش های فنی، به بازیکنان یاد نداد که (عین بازیکنان حرفه‌ای)  در زمین و خارج از زمین، فقط  و فقط باید بر بازی فوتبال تمرکز کنند. عامل این شکست بچگانه، کسانی هستند که فرهنگ حاشیه سازی را در جامعه نهادینه می سازند.

بدیهی است تا این فرهنگ اصلاح نشود و هرکس برکار و وظیفه اصلی خویش متمرکز نشود، همان آش است و همان کاسه و همه امور ما (از جمله فوتبال) همیشه درگیر مسائل حاشیه ای خواهد بود و ناکامی ها باز هم تکرار می شود.