یک آتش به اختیار تمیز

عده ای از اساتید و طلاب، بدون اینکه دنبال اسم و رسمی باشند، بدون اینکه دنبال مرجع سازی و جمع کردن شاگرد باشند، بدون اینکه پولی به کسی بدهند، گمنام و بی صدا، دغدغه های انقلاب را در حوزه پیش می برند و صدای انقلاب را در فضای قم طنین انداز می کنند. مسئله آنها، حفظ نظام و اقتدار روز افزون اسلام است، نه صرفا تدریس فلان کتاب در حوزه. از ولایت حمایت می کنند، و با بی طرفی و بی تفاوتی روی خوشی ندارند.

یکی دیگر از پیچ های تاریخی انقلاب بر سر تصویب و رد «کنوانسیون پالرمو و لایحه CFT» رسید و «تشکل اساتید انقلابی» بود که به تبعیت از مراجع و در خط هدایت ایشان، در مبارزه با این لوایح خودتحریمی، پیش قدم شده و صدای انقلاب را از قم به گوش ملت و مسئولان رساند.

آری، حوزه باید سر بزنگاه، هوشیار باشد و زمانه شناس. حوزه از دیرباز به چنین جمع و تشکلی نیاز داشته که با روحیه و ایمان انقلابی، در میدان سیاست وارد شود و با حفظ حریم ها، آتش به اختیار تمیز داشته باشد. چنین تشکلی باید خاری در چشم بی بی سی شود و صدای سکولارها را درآورد. تجمع ایشان، به نتیجه برسد یا نرسد، مسئله نیست، مسئله عمل به تکلیف بود که عده ای از حوزویان، واجب کفایی حوزه را انجام دادند.

اما در مقابل ایشان، اساتیدی هستند که دغدغه شان، فقط هئیت و عزاداری در جامعه و کفایه و مکاسب در حوزه است. کسانی که می گویند «قرار بود معلم اخلاق باشیم نه اینکه وارد بازی های سیاسی شویم، قرار بود دست مردم را بگیریم نه اینکه وارد سیاستشان کنیم، طلاب سرشان به کتاب و بحث شان باشد نه اینکه وارد کارهای دیگر شوند.»

حوزه و طلبه‌ی انقلابی و سکولار را باید در آزمون های بزرگ شناخت؛ وقتی پای منافع و آبرو در میان است، نه آن وقت که همه چیز آرام است. طلبه انقلابی را باید در فریاد علیه استکبار، و طلبه سکولار را باید در سکوت به نفع استکبار شناخت. طلبه انقلابی را باید در موضع گیری علیه فتنه گران و فتنه جویان شناخت. طلبه انقلابی، حوزه را برای انقلاب می خواهد، نه انقلاب را برای حوزه. نشست انقلابی، مسئله درجه اول را را با مسائل فرعی و درجه دو جابه‌جا نمی کنند.

تجمع مردمی قم با هدایت اساتید و طلاب انقلابی، اولین لبیک ها به ندای مقام معظم رهبری است. امید آنکه ادامه داشته باشد.