طعم زرد بهار اروپايي!

تعطیلی 19 ایستگاه مترو عملاً عبور و مرور و زندگی روزمره مردم در پایتخت این کشور را مختل کرد. در سنگفرش های خیابان الیزه پوکه گلوله های  شلیک شده توسط پلیس، چوب و سنگ مردم و انبوهی از ماشین های آتش گرفته خودنمایی می کرد.

معترضان تمرکز خود را روی رسیدن به میدان پیروزی گذاشته بودند که عمده خسارات هم در همین میدان بود. احزاب و اتحادیه‌ها نقشی در این آشوب ندارند. آنها نظاره‌گر یک جنبش تمام‌عیار ضدسرمایه داری هستند. تاج و تخت ماکرون در پاریس در خطر است و معترضین سخن از سرنگونی او و تشکیل جمهوری ششم به میان آورده اند.

ماکرون هم مرتب فرمان سرکوب صادر می‌کند. او به فریاد تظاهرکنندگان که می گفتند؛ "ماکرون استعفا استعفا" پاسخی جز اعمال خشونت بیشتر ندارد.

رئیس جمهور فرانسه در مصاف با جلیقه‌زردها سه تن را کشته و 2500 نفر را زخمی و زندانی کرده است.

در یادداشت قبلی گفتم که افزایش قیمت سوخت بهانه جنبش جلیقه‌زردها در فرانسه است.

اصل دولت و ساخت سرمایه‌سالاری در این کشور مورد هدف آنان است. سوخت اصلی بحران در فرانسه جنبش فقرا علیه اغنیاء است.اکنون همین سوخت به بروکسل پایتخت اتحادیه اروپا رسیده است با همان رنگ و با همان شعارها و با همان اهداف.بروز ناآرامی‌ها در بروکسل همزمان با پاریس نشانه ماندگاری و بازتولید این بحران است. بحران جدی است و سخنگوی دولت فرانسه در حال اعلام وضعیت اضطراری است.

به نظر می رسد قطار جلیقه‌زردها در روزهای آینده به هلند و انگلیس خواهد رسید و در فاصله کوتاهی سراسر اروپا را درمی‌نوردد.

رنگ زرد بهار اروپایی به زودی در سراسر قاره سبز اروپا دیده خواهد شد.مطبوعات و رسانه های فرانسه شدیداً تحت کنترل هستند و هماهنگ با دولت عمل می کنند و نمی‌گذارند به غیر پیام هایی که اتاق کنترل بحران بیرون می دهد چیزی را واتاب دهند.

همین سیاست را برخی رسانه‌های گوش به فرمان غرب در داخل کشور خودمان پیشه کرده و از آشوب در پاریس و بروکسل سخنی نمی‌گویند. گویی همان تیغ سانسور در پاریس در اینجا هم عمل می‌کند. حال آنکه مطبوعات اروپا به ویژه پاریس در فتنه 18 تیر 78 و فتنه 88 خیلی قوی و محکم از معترضین و شعارهای آنها در ایران دفاع می‌کردند.

امروز حکام اروپایی می‌توانند طعم تلخ زرد آشوب را بچشند و سهم آن را در تهدیدات امنیت ملی خود مورد سنجش قرار دهند.

فرانسه باید بداند با استقبال از منافقین تروریست در پایتخت خود، ایران در سال های دهه 60 از آشوب منافقین چه کشیده است. باید دید آستانه تحمل کاخ الیزه در برابر آشوب زرد که کم کم به سرخی می‌گراید چقدر است؟!