به گزارش پایگاه 598، روزنامه کیهان نوشت: رئیس‌جمهور در توجیه سخنان ظریف گفت: «متاسفانه مواد مخدر در کشور وجود دارد و باید با آن مبارزه کنیم؛ وقتی مواد مخدر هست، پول کثیف هم هست؛ این پول کثیف کجا می‌رود، یعنی یک گوشه و کناری پولشویی انجام می‌گیرد».
آقای روحانی همچنین گفت: چرا راجع به مسائل روشن می‌جنگیم. بله همه دنیا گرفتار پولشویی است. شما به من نشان دهید یک کشور در دنیا هست که در آن پولشویی انجام نمی‌گیرد و یک کشور در دنیا به من نشان دهید که فساد، مواد مخدر و جنس تقلبی در آن نیست. همه باید تلاش کنیم مفاسد را کم کنیم و راه پولشویی را ببندیم. چرا اینقدر جر و بحث می‌کنیم.
وی افزود: باید با مواد مخدر بجنگیم ولی معتاد داریم. باید با دزدی بجنگیم متاسفانه دزد داریم، حالا در اقلیت ولی آدم‌های ناسالم و ناپاک هم داریم. باید با فساد بجنگیم. متاسفانه رشوه داریم و نباید از بیان آن عصبانی بشویم.
البته سخنان جفاکارانه و خلاف واقع آقای ظریف، رفع و رجوع کردنی نیست. محل بحث و اعتراض به آقای ظریف، درباره بود و نبود پولشویی نیست. بلکه اعتراض به چند سخن خلاف واقع و دروغ در این اظهارات است. اولا او وسط مصاحبه درباره FATF و CFT، پولشویی را پیش می‌کشد و برای زدن منتقدان، آنها را متهم به پولشویی مدعی می‌کند. یعنی هزاران منتقد کارشناس و صاحب نظر را به قاچاقچیان مواد مخدر و سوخت و مفسدان اقتصادی می‌چسباند تا از پاسخگویی به قصور و تقصیرهای پر خسارت وزارت خارجه در این چند سال شانه خالی کند!
ثانیا ظریف از «دستگاه‌های فرهنگی با بودجه‌های چند برابر وزارت خارجه» سخن می‌راند که منتقدند و آنها را هم متهم به آلودگی به همین جرم قاچاقچیان می‌کند، آن هم به شکل عام. ثالثا ادعا می‌کند پولشویی‌هایی وجود دارد که یک قلم آن 30 هزار میلیارد تومان است اما کمترین سند و نشانه و مدرکی ارائه نمی‌کند.
بنابراین او با این اظهارات بی‌سند و مبهم و دوپهلو -که نشانه بی‌صداقتی است- عملا مجرمان و مفسدان واقعی را در حاشیه امنیت قرار می‌دهد اما نظام را به اعتبار ادعای بی‌سند «گستردگی پولشویی» در حجمی که یک قلم آن 30 هزار میلیارد تومان است!!!) در موضع اتهام قرار می‌دهد و ضمنا برای دعاوی آمریکا و اروپا که متهمان اول پولشویی در دنیا هستند، مستمسک فراهم می‌کند.
عجیب و تاسف‌بار اینکه، اتفاقا برخی از مفسدان و پولشویان واقعی (مانند مهدی هاشمی و شهرام جزایری و...) به ائتلاف مدعیان اعتدال و اصلاحات نسبت می‌رسانند. پرسش این است که دولتمردان چرا در پرونده‌های فساد و رشوه و پولشویی در قراردادهایی مثل توتال و کرسنت و استات اویل و دانشگاه آزاد و بهینه‌سازی مصرف سوخت، حاضر به پیگیری نیستند؟ رشوه‌های کلان چند صد میلیون دلاری کجاها رفته، چگونه پولشویی شده و در انتخابات، خرج کدام نامزدهای مدعی اصلاحات و اعتدال شده است؟ اخیرا پرونده رشوه شرکت توتال دوباره در فرانسه به جریان افتاد اما هیچ مدیر دولتی یا رسانه‌های آنها، کمترین اشاره‌ای به ماجرا و نقش برخی مدعیان آلوده و دروغین اعتدال و اصلاح‌طلبی در این داستان نکردند. آیا آقای ظریف از این ماجرا و قبیل آن خبر ندارد؟
نکته دیگر این است که در موضوعاتی مانند مبارزه با رانت، قاچاق کالا و سوخت و مخدر، فرار مالیاتی و از این قبیل، دولت مسئول اصلی است و در صورت کوتاهی، متهم و مقصر اول است. بنابراین مدیران دولتی باید پاسخگو و عذرخواه باشند؛ نه اینکه به خاطر تهیدستی در پاسخ به صاحب نظران منتقد برجام و FATF و CFT و...، قیافه طلبکار بگیرند و تصور کنند با ترور شخصیت منتقدان، می‌توانند از پاسخگویی شانه خالی کند.
