درباره عالیجناب ظریف؛ پهلوان‌پنبه‌ای ساخت ج.ا.ا

 دست‌کم خطای فاحش علنی نمی‌کنند.

یا اگر می‌کنند، در دوره مسئولیت دیپلماتیک خود نمی‌کنند.

و یا اگر در دوره مسئولیت دیپلماتیک خود مرتکب خطای علنی می‌شوند، دست‌کم به عنوان رأس دستگاه دیپلماسی نمی‌کنند.

 یا اگر در این سطح نیز خطای علنی می‌کنند، فلش این خطا علیه کشورشان نیست.

یا اگر هست، در دوره‌های سختی که کشورشان تحت فشار سنگین خارجی است، نمی‌کنند.

یا اگر در این شرایط نیز از این خطاها می‌کنند، همان حرفی را نمی‌زنند که اثبات ادعاهای مهمترین دشمنان آنها باشد.

یا باز اگر چنین می‌کنند، کسانی نیستند که قبلا چنین خطایی در کارنامه کاری خود دارند که در شرایط تهدید نظامی دشمن بگویند که آمریکا کل تأسیسات نظامی کشور را با یک بمب می‌تواند نابود کند.

یا باز اگر چنین می‌کنند، لااقل در دوره‌ای که ابرپروژه دیپلماتیک آنها (برجام)، تا مغز استخوان فلج شده است، این کار را نمی‌کنند.

یا دست‌کم بر علیه کشور خود که علی‌رغم شکست ایده‌هایش از برجام و غیربرجام، از او تندیس می‌سازد و از او به عنوان قهرمان دیپلماسی تقدیر می‌کند و در یک ابرپروپاگاندای سیاسی و رسانه‌ای از او چهره‌ای می‌سازد که کانه از زمان حضرت آدم تا کنون و از اکنون تا پایان تاریخ، مادر چنین دیپلماتی نزاده است، این اظهارات را نمی‌کرد. ابر پروپاگاندایی که زبان‌دانیِ نیتیو ظریف را مسحورکننده و مقهورکننده همه تیم‌های دیپلماتیک دنیا از آمریکا تا روسیه تا فرانسه و انگلیس و چین و آلمان بازنمایی می‌کرد و حتی خودکار پرتاب کردنش در نشست دیپلماتیک را به مثابه پرتاب تیر آرش از کمان برمی‌ساخت!

و یا لااقل در دوره‌ای که اولیه‌ترین کارهای یک دستگاه دیپلماسی یعنی داشتن سفیر در کشورهای مهمی مثل هند و چین را در چنین شرایطی که قافیه دیپلماسی‌اش به تنگ آمده، انجام نداده است، این اظهارات را نمی‌کرد.

در تحلیل بنیادی‌تر، مشکل، ظریف نیست. مشکل، صنعت پهلوان‌پنبه‌سازی ج.ا.ا است که چهل سال است در همه عرصه‌ها از سیاست تا اندیشه و فرهنگ و هنر و رسانه و... در حال کار بی‌وقفه و مداوم است.

اگر صنعت پهلوان‌پنبه‌سازی در جهان می‌توانست واقعیت داشته باشد، تجربه چهل ساله ج.ا.ا نشان می‌داد که ایران با فاصله، از همه کشورها پیشتاز این صنعت بود. مشکل، ظریف نیست. مشکل، این صنعت پهلوان‌پنبه‌سازی است و تا این علاج نشود، ظریف‌ها خواهند بود.