وزیر راه و شهرسازی در حالی چند روز قبل رسماً استعفا داد که نگاهی به آمار موجود در حوزه مسکن نشان می‌دهد، شرایط صاحب خانه شدن برای ایرانیان هر روز سخت‌تر می‌شود.
وزیر راه و شهرسازی دولت حسن روحانی از همان روز‌های نخست شروع فعالیت، مهم‌ترین پروژه تولید مسکن تحت عنوان مسکن مهر را متوقف کرد و نشان داد، تمایلی به ادامه تأمین مسکن در قالب مسکن مهر ندارد و پس از آنکه زیر تیغ انتقاد مردم در خصوص تأمین مسکن قرار گرفت، از طرحی به نام مسکن اجتماعی رونمایی کرد؛ طرحی که قرار بود، همانند مسکن مهر دهک‌های کم‌درآمد را هدف قرار دهد، اما واقعیت آن بود که تا به امروز و پس از گذشت بیش از پنج سال از آغاز فعالیت دولت حسن روحانی به عنوان رئیس‌جمهور و عباس آخوندی به عنوان وزیر راه و شهرسازی، هنوز هیچ مانیفستی در خصوص این طرح اعلام نشده‌است.
این تنها طرح شکست‌خورده دولت در حوزه مسکن نبود؛ چراکه سال گذشته روحانی طرح جدیدی را در خصوص نوسازی بافت‌های فرسوده به عرصه عمومی جامعه کشید. بر این اساس روحانی در بهمن‌ماه گذشته از طرح برنامه ملی بازآفرینی شهری رونمایی کرد، اما با گذشت بیش از هشت ماه از رونمایی این طرح، پروژه نوسازی بافت‌های فرسوده نیز سرنوشتی همچون مسکن اجتماعی پیدا کرد و به بایگانی سپرده شد و ثمره آن چیزی جز جهش شدید قیمت مسکن نبود.
طرح‌های دولتی مسکن در حالی یکی پس از دیگری به بن بست می‌رسید که تحت همین سیاستگذاری اشتباه شاخص‌های دسترسی به مسکن شهری روز به روز وضعیت ناگوار‌تری را نشان می‌داد. بر این اساس از سال ۱۳۹۲ که دولت حسن روحانی رسماً آغاز به کار کرد، شاخص دسترسی به مسکن رقم ۸/۶ را نشان می‌داد که این به معنای آن بود که هر خانوار شهری با درآمد متوسط خود برای خرید مسکن باید ۲۰ سال انتظار می‌کشید. این آمار در سال ۱۳۹۳ بار دیگر رشد کرد و متوسط زمان برای خرید مسکن شهری به ۲۱ سال رسید. این رقم طی سال‌های ۹۴، ۹۵ و ۹۶ به علت ایجاد رکودی شدید بر بازار مسکن به رقم ۶ رسید و طول مدت انتظار برای خانه دار شدن به ۱۸ سال رسید. اما همزمان با تکان‌های شدید بازار ارز و هجوم نقدینگی سرگردان به بازار مسکن بار دیگر شاخص دسترسی به مسکن، رشدی چشمگیر کرد و بر اساس آمار‌های غیر رسمی به ۸/۷ رسید. این بدان معنا است که یک خانوار شهری در ایران با توجه به درآمدهایش باید ۲۳ سال برای خانه‌دار شدن انتظار بکشد. بر اساس گزارش‌های رسمی در مرداد ماه متوسط قیمت خرید و فروش یک متر مربع زیربنای واحد مسکونی آپارتمانی در شهر تهران، نسبت به ماه مشابه سال قبل بیش از ۶۲ درصد افزایش را نشان می‌دهد.
اما این جهش قیمتی در حالی است که طی این مدت دولت عملاً هیچ تلاشی برای افزایش سقف وام خرید مسکن و تسهیل دوره‌های زمانی برای ایجاد انگیزه برای استفاده از این ابزار در میان خریداران مسکن انجام نداده و عملاً نه‌تن‌ها دولت در حوزه تولید مسکن دست روی دست گذاشته، بلکه ابزار‌های تقویت قدرت خرید مسکن را عملاً از میان برده‌است.
بنابراین با استناد به این آمار‌ها به نظر می‌رسد، مهم‌ترین برنامه وزیر جدید راه و شهرسازی، تمرکز بر حوزه مسکن با هدف کاهش مدت انتظار برای خانه‌دار شدن است. وزیر جدید در جلسه اخذ رأی اعتماد باید به صراحت توضیح دهد که چگونه قصد دارد با افزایش تولید مسکن بر قیمت این کالای استراتژیک تأثیر بگذارد و چگونه دسترسی به ابزار‌هایی نظیر تسهیلات خرید مسکن را بهبود خواهد بخشید؟
بی شک به راه افتادن چرخ تولید مسکن در کشور و ایجاد ابزار لازم برای ترغیب عموم به خرید مسکن، می‌تواند یکی از مهم‌ترین راهکار‌ها برای خروج از رکود اقتصادی و ایجاد اشتغال در کشور خواهد بود.
منبع: روزنامه جوان
وزیر راه و شهرسازی دولت حسن روحانی از همان روز‌های نخست شروع فعالیت، مهم‌ترین پروژه تولید مسکن تحت عنوان مسکن مهر را متوقف کرد و نشان داد، تمایلی به ادامه تأمین مسکن در قالب مسکن مهر ندارد و پس از آنکه زیر تیغ انتقاد مردم در خصوص تأمین مسکن قرار گرفت، از طرحی به نام مسکن اجتماعی رونمایی کرد؛ طرحی که قرار بود، همانند مسکن مهر دهک‌های کم‌درآمد را هدف قرار دهد، اما واقعیت آن بود که تا به امروز و پس از گذشت بیش از پنج سال از آغاز فعالیت دولت حسن روحانی به عنوان رئیس‌جمهور و عباس آخوندی به عنوان وزیر راه و شهرسازی، هنوز هیچ مانیفستی در خصوص این طرح اعلام نشده‌است.
این تنها طرح شکست‌خورده دولت در حوزه مسکن نبود؛ چراکه سال گذشته روحانی طرح جدیدی را در خصوص نوسازی بافت‌های فرسوده به عرصه عمومی جامعه کشید. بر این اساس روحانی در بهمن‌ماه گذشته از طرح برنامه ملی بازآفرینی شهری رونمایی کرد، اما با گذشت بیش از هشت ماه از رونمایی این طرح، پروژه نوسازی بافت‌های فرسوده نیز سرنوشتی همچون مسکن اجتماعی پیدا کرد و به بایگانی سپرده شد و ثمره آن چیزی جز جهش شدید قیمت مسکن نبود.
طرح‌های دولتی مسکن در حالی یکی پس از دیگری به بن بست می‌رسید که تحت همین سیاستگذاری اشتباه شاخص‌های دسترسی به مسکن شهری روز به روز وضعیت ناگوار‌تری را نشان می‌داد. بر این اساس از سال ۱۳۹۲ که دولت حسن روحانی رسماً آغاز به کار کرد، شاخص دسترسی به مسکن رقم ۸/۶ را نشان می‌داد که این به معنای آن بود که هر خانوار شهری با درآمد متوسط خود برای خرید مسکن باید ۲۰ سال انتظار می‌کشید. این آمار در سال ۱۳۹۳ بار دیگر رشد کرد و متوسط زمان برای خرید مسکن شهری به ۲۱ سال رسید. این رقم طی سال‌های ۹۴، ۹۵ و ۹۶ به علت ایجاد رکودی شدید بر بازار مسکن به رقم ۶ رسید و طول مدت انتظار برای خانه دار شدن به ۱۸ سال رسید. اما همزمان با تکان‌های شدید بازار ارز و هجوم نقدینگی سرگردان به بازار مسکن بار دیگر شاخص دسترسی به مسکن، رشدی چشمگیر کرد و بر اساس آمار‌های غیر رسمی به ۸/۷ رسید. این بدان معنا است که یک خانوار شهری در ایران با توجه به درآمدهایش باید ۲۳ سال برای خانه‌دار شدن انتظار بکشد. بر اساس گزارش‌های رسمی در مرداد ماه متوسط قیمت خرید و فروش یک متر مربع زیربنای واحد مسکونی آپارتمانی در شهر تهران، نسبت به ماه مشابه سال قبل بیش از ۶۲ درصد افزایش را نشان می‌دهد.
اما این جهش قیمتی در حالی است که طی این مدت دولت عملاً هیچ تلاشی برای افزایش سقف وام خرید مسکن و تسهیل دوره‌های زمانی برای ایجاد انگیزه برای استفاده از این ابزار در میان خریداران مسکن انجام نداده و عملاً نه‌تن‌ها دولت در حوزه تولید مسکن دست روی دست گذاشته، بلکه ابزار‌های تقویت قدرت خرید مسکن را عملاً از میان برده‌است.
بنابراین با استناد به این آمار‌ها به نظر می‌رسد، مهم‌ترین برنامه وزیر جدید راه و شهرسازی، تمرکز بر حوزه مسکن با هدف کاهش مدت انتظار برای خانه‌دار شدن است. وزیر جدید در جلسه اخذ رأی اعتماد باید به صراحت توضیح دهد که چگونه قصد دارد با افزایش تولید مسکن بر قیمت این کالای استراتژیک تأثیر بگذارد و چگونه دسترسی به ابزار‌هایی نظیر تسهیلات خرید مسکن را بهبود خواهد بخشید؟
بی شک به راه افتادن چرخ تولید مسکن در کشور و ایجاد ابزار لازم برای ترغیب عموم به خرید مسکن، می‌تواند یکی از مهم‌ترین راهکار‌ها برای خروج از رکود اقتصادی و ایجاد اشتغال در کشور خواهد بود.
منبع: روزنامه جوان
اخبار ویژه
در دیدار هزاران نفر از زنان و دختران؛
بحران انرژی در سایه اختلافات نفت و نیرو؛
سکوت اصلاحطلبان
نظرات بینندگان
جدیدترین اخبار پربازدید ها
